Ғафу қайырбеков өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жатқанда жер құпиясы құлпын ашпай,Хақ тəңірі пендесімен сыр сырласпай,Тылсымын көк пен жердің шешу үшінДүниеге келді біреуі Ықыластай.Құдайдың..

Əрине, табиғатта ұлы күш бар,Əрекет, əлемдегі құбылыстар.Ой болса, əкетеді нелер саққа,Көз болса, мыңнан соның бірін ұстар.Түбі жоқ, дүние бір тесік..

Көне сөзі қазақтыңЖəне көне кəсібі,Өтті осылай азап күн,Күн емес-ау, ғасыры.«Бармақ шайнау» – сөз біту,Лаж, амал таусылу.Көрейін десең – көз..

Көк күмбез, айналайын, аспан сенен,Мен саған жастан сүйіп, жастан сенем,Биікте не шаруам бар сен болмасаң,Қаншама жердің бетін басқанменен.Басыңды..

Жүгіруші ем жасымдаЖалғыз аяқ жолдармен,Апаратын асуға,Яки суға, орманмен.Кейде қиыр көкжиекӨрге жіптей ілетін,Көкжиекке иек сүйеп,Күн астына..

«Ойбайдан» əн шықпас,«Гөй-гөйден» күй шықпас,Тұншығып барамын,Қарағым, түндікті аш!Оңымнан жел тұрсын,Жаным бір желпінсін,Шырақшы əніңді,Сəнімді..

Көксерке – Ақжайықтың əміршісі,Оны да солай еткен тəңір күші.Жолында ағып өткен сəуле қалып,Балықтар басын иген үлкен-кіші.Шынында ол – су астының..

Менің балам қырықта,Сенің балаң қырықта.Өсіп жатыр əйтеуірАстанада туып та.Енді елуде ер жасы,Байқа сөздің мəнісінЖерлестіктің мағынасыӨзгермесе..

Жаз бойы дамыл көрмегенҚұмырсқалар қауымы.Айнымайды көмбеденШошақ төбе ауылы.Тасымаған, термегенНəрсесі жоқ арқалап,Толып кеткен көр-жерменСалған үйі..

Күнде ертемен нан септім,Қызықтадым сол сəтті.Сөйте-сөйте дəндеттімКөгершінді он шақты.Тереземді азаннанТырсылдатып тұрғаны,Келетіндей базарданКөзге..

Жан құмар енді тыныс, дем алысқа,Қан түсті қисық тамыр, кері ағысқа.Сонда да ескі серік – өлең байғұс,Əлі сен шақырасың мені алысқа.Келмейді көп..

Көкшетау, көкшіл сағым бұлдыраған,Кім берер сендегі өткен күнді маған,Сен менің жастық шағым секілдісің,Ақбоз ат, жүрген, ерсіз құлдилаған.Ал бүгін..

Тау Көкше – сен едің ғой жер сұлтаны!Жарасқан жақсылардың жақсы Отаны.Жүрегін құдайдың да қуантушы ең,Тамылжып табиғаттың атса таңы.Қаншама сыйладың..

Күз болып, жер тоңазып, суыды аспан,Əп-сəтте қарағайлар шуылдасқан.Манағы шымқай күрең тұлпарлардай,Жан-жақты бір құдірет дүбір басқан.Қайнаған қара..

Хан Абылай, қадіріңді ерте біліп, –Жыр жаздым, өзегімді өртендіріп.Ол өлең «Абылайдың ақ үйі» еді,Сол үшін ала жаздадым желкем қиып.Отыз жыл өтіп..

«Үңгірі Кенесары» – көпке мəлім,Бұл жерде дем алуға шөккен нарың.Перзенті қасірет пен өкініштіңАузынан «Аһ!» дегендей, төккен жалын.Еркесі елден дара..

«Танадай құлаққа ұрған» тыныш маңай,Естисің алғаныңды тыныс қалай.Табиғат біздей емес, көне шеберБір ісін тастамаған дұрыстамай.Бəрі – заң..

Құдайға жақындардың таза бəрі,Таусылмас жердегінің азабы əлі...Құртуға өзін-өзі адам асық,Аздай-ақ жаратқанның жазалары.Тау Көкше, Айың – айбар,Күнің..

Ал, көктем, сөйлеп болды ақын жаны,Осы өлең сені айқайлап шақырғаны.Сонау бір жолдың шеті жақындады,Болатын жан-жағының тақыр бəрі.Таусылып бара..

«Қырық жылғы жарыңаҚартайды көзің болып таң.Қарағандай аруғаЖаңа ғана жолыққан.Мына көктем қайтеді,Алдап, көзің жазбай-ақ,Тағдырдың сан тəлкегіБастан..

Қамықпа, көңіл көтеріл,Ренжітпейік көктемді.Белгісі жастың екен бұлЕске ала беру өткенді.Байқалды қанда бұлқыныс.Оянып, ойнап аққандай.Тағы бір..

Ия, сен кездеспедің бұл көктемде...Мол кеттің осы жолы бір кеткенде,Баяғы қимас көңіл əдеттен бе,Ойлаушы ем мəңгі қаста жүр деп, мен де....Астында..

Болдың-ау, көктем маған енді естелік!Қалайын неңді санап, неңді ескеріп.Тұрғандай тар көпірдің аузына кеп,Мен жеккен он бес арба, он бес..

...Есімде Шұбалаңның нар қамысы,Сыятын қойынына зорға құсы.Көктемде ығы-жығы жəрмеңке боп,Асырға айқұш-ұйқыш толған іші.Ұя сап, абыр-сабыр құрылыс..

Көктем, сенің бар-ау бір кереметің,Адамды ұмытшақ қып жіберетін.Өйткені сендегінің бəрі жаңа,Көктегі жаңартады күн де көркін.Бəрін де көргендейсің..