Монолог туралы Өлеңдер ✍️

Тыңда, тыңда! Келер ұрпақ өрендер,Ел иесі болатұғын кемеңгер.Біз сендерге туған жерді тапсырдық,Босағада босқа өлді демеңдер.Біз мәңгілік қатты..

Не деген тамаша өмiр,Кiлең бақыт,Мен сенi сүйедi екем сiлем қатып!Сол үшiн қажет болса,Өлермiн мен –Өзiңе тамшы шаттық тiлеп жатып.Не деген тектi..

Талпындым,Ұқтым сазды сырыңды,Соққан соң бiрге қос жүрек.Сəукеле киген назды жырыңдыТапсырғам түнге бос жүдеп…Таң атты ендi алдан арайлы,Жайнаймыз..

Қалжыраумен сағына да сағына,Көз iлiп ем,Сiздi ойлап тағы да. Жалын-тыныс, Тегеурiндi от құшақ,Алды оятып…Қарып түскен шоқ құсап.Сiздi бiрақ… Көре..

Сiздi ойлаймынБəрiнен де безiнiп,Сiздi ойлаймынЕт жүрегiм езiлiп.Қолға қонбас құсым болсаң –Қайтейiн,Ең болмаса,Жүршi ойымда кезiгiп.Бас..

Бұрқыраған қар жауды түннен бермен,Шырқыраған көңілімнің суретіндей.Айқыш-ұйқыш із қалды жүргендерден,Дала бейне дəптердің бір бетіндей.Көңіл шіркін..

Сөкпеңізші, өтінем, Ағат бассам,Мына тұста ой қажып,Тағат қашқан.Бір күн дауыл көңілім,Бір күн жалын,Өзімді де ұға алмай жүрмін, жаным!..Шаттансаңыз..

Сүйдiңiз бе көктемнiң от демiне,Өз басымда бар ғой бəрi,Түсiнем…Кiнə артпаңыз, Қинамаңыз менi де –Гүлдi қайтып тiрiлтейiн үсiген?!.Неғыласыз тырнап..

Наным да көп езетұғын еңсенi:«Екi ғашық қосылмайды» деушi едi…Өкiнiшi өртегенмен өзектi,Ұмытпаймын,Ұмыта алман мен сенi!Тағдырымның тура тиiп..

Алыс кеттi сүйген жаныммұңға малып əнiмдi,Содан берi шыбын жанымтаба алмай жүр тəнiмдi.Көздiң жасын көлдетемiн,селдетемiн оңаша –Шемен шердi..

Сізсіз, жаным, қазір мен:Мөлдіреген көктемге де, Елжіреген кештерге деЕш сенбеуге əзірмін. Сізсіз, жаным, қазір мен:Бұлаққа да сыңғыр үн,Құраққа да..

Сəулесіне Айдың шомылып жатқан сүт-түнде,Сүйіктім, мені тауысып тағат күттің бе?!Сағым боп жеткен,Сіңісіп кеткен сезімнен – Сағыныш сауып біттім..

Демеңіз:«Ауысқан ба есі мүлдем»,Жеткенмін бұл күнге де кешігумен.Сіз менің Кием десіз, Ием де – сіз,Қашан да қақпай кірер есігімнен!Мен мəңгі..

Қатпар-қатпар таулардың,Адыр-адыр даланың,Қожасы едім кезінде.Асқақтатып ар əнін,Ұшқын ойнап сезімге,Қалықтаған қыран да, дала жортқан құлан да,Айдай..

Ерлігі бірден белгілі,Кеудемде жатыр кең өлкем.Тағдырым үшін ендігі,Теңізге кетем мен ертең.Теңізге кетем...кетемін,Жебейді мені сол үндер.Сол жерде..

Құзғын – қайғы керіп қара қанатын,Таусылуға айналғанда тағатым,Сабыр деген сары алтыным сыр беріп,Жанарыма қамалғандай қара түн.Жаным жарқын..

...Тфу-тфу!Тəуелсіздікке түкірдім,Түкірікті түгел шашып бітірдім!Менен бұрын айтқан екен бір ақын:«Имансызға керегі не пітірдің?!».«Тəуелсіздік»..

Сабыр АдайғаСарынынан адасып Өмір-Өлең, Құр тұлыпқа сиырдай мөңірегем.Сүртемін деп жүргенде тереземді,Кенеземді кептіріп, шөл іреген.Зәр ағыздым..

«Бұзақы» дер, «дүрмекке қосылды» дер,Төмен тартып барады басымды жер.Табаныммен табысып жүруші едім,Уа, қара жер, қойныңды ашып жібер...Жарық дүние..

Кеудемде сырлы саз барда,Көлдегі ерке қаздарға,Елдегі көркем қыздарғаАйта бер сәлем!Айта бер сәлем!Айта бер!Қайырмасы:Жұпарын..

Ай, ішімдегі ала құс,Сыртымдағы қара құс,Қай азапқа салсаң даменің жаным тарамыс.Тарамыстай болғаншаБіз бір енеден он едікОнымыз атқа қонғанда,Жер..

Әкем менен анамды мен сағындым,Тағдырымның жазуына бағындым.Жалғызсырап оңашада жыладым,Аспандағы айға қарап шағындым.Асыл әкем жүрегімнен..

Аһ, Үрниса,Жалын толы кеудем бұл,Самарханнан сырнайлатқан керуен – жыр.Жез қоңырау үніндей-ақ сыңғырлап,Тым алыстап бара жатыр, енді, өмір.Аһ..

Мен – мылтықпын, Мылқаумын, саңыраумын,Қарасымнан қайтады сағы жаудың.Қайырымсыз, қайғысыз, үмітсізбін,Ауызымда ақ түтін, азынаулы үн.Үйретемін..

Қашаған Күржіманұлының 170 жылдық мерейтойынаҚанатын жайғанда қара түн,«Мен жоқпын. Өлгенмін» демеші...Өйткені жабықсам, баба, тымДемейді Қайыптың..