Тоқтарәлі таңжарық өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Мен түсімде ажал құшыппын деймін,Төрт маусымға да ұқсамайтын өзге шақ екен.Көкірегіме күлгін сәуле тамшылап, буға айналып, қалқып барады...Көкке..

Сен қайдасың, қоңыр көлеңке? Ояу жүрсем де түс көргендей Сені сағынам. Кәрі еменнен саулаған жапырақты иіскеймін, Бірін бірі шимайлаған жолдардың..

...Алғаш Күнес өзенінің жағасында отырып неге шылым шектім?Не үшін шектім? Есімде жоқ. Шылымды құшырлана сорып, өзен иіріміне ұзақ телміргенде кім..

Бітпейтін менің ертегім едің,
Бақытқа бірақ жетпеген.
Қанша жыл өтті…
 
Көз жасыңменен көгілдір таулар көктеген.
Салмағы батпан..

Далада қапалақтап қар жауып тұр,
Өзінің ізін өзі жасырып.
Айнала ымырт құшағында мүлгіген.
Құлайды кіршіксіз ұшқындар жерге..

Мына ескі сарайды құстар мекендейді.
Бөренелер ежелгі сәнін еске салғанымен,
Өрмекшінің торы өткенін шимайлап тастаған.
Кептер мен қарлығаштың..

 
Ақшамда
Өзен иіріміне ұзақ үңілсең,
Өзіңді сезінесің кісідей
Алыс ғасырларда өмір сүрген бізден.
Түпсіз сезім шыңырауына..

Екі дәуірдің арасын бөлген
ақжал толқынды өзен,
Кешіп өтудің мүмкін еместігін
жон арқаңмен сезесің.
 
Жүзіне Уақыттың мұңлы табы
ұялаған..

Үн-түнсіз. Жым-жылас.Есік пен терезе –Мәңгілік ашылмас кейіпте. Жабылған.Әлдене аңсайсың. Кебедеі кенезең.Масалар ызыңы билеген қабырға..

Үнсіздік пен айқайдың арасындағыЖалғыз аяқ соқпақ...–ұзыннан ұзаққа шұбалған.Бейне, ашылмаған Қиял кітабының ішінеБір нәзік қол жасырып,Жалғыз..

Іңір желі сұп-суық қарашығыма мұң үрлеп,Лашығымда жатамын әлде нені күбірлеп.Ұласқан бұл дүние жан толқытар уілге,Құс жолының төсінен нұр төгілер..

...Жазу көрем мен ылғи нұр балқытқан пішінде,Аяны ма Алланың жер бетіне түсірген?!Қарап кейде айнаға жанарымның ішінен,Сол жазуды көремін үлкейген..

Көгілдір ай сәулесі астында буырқанып жатқан теңіз...Толқындар сапырылыса шайқаған айдың «өлі» денесін.Бәлкім, сол Ай – біздің..

...Досым, мені тыңда сен,Сайтанмен де көңілдес,Құдаймен де мұңдас ем.Кеудемдегі жарамен қарсы алып ем таңды мың,О, киелі Қара Өлең — Жалғандағы..

Сен бір әсем көбелексіңҚызыл ала қанатты.Өн бойыңнан тұрар сеніңИісі аңқып жәннаттың.Желмен баяу тұр ырғалыпДаланың пәк гүлдері.Қанаттарың діріл..

...Мүжіп біткен уақыттың дауылы,Менің мұңлы қиялымдай ескірген.Сан ғасырлық сағыныштың жазуыСіңген саған һәм кеткен тым өшкіндеп....Жынданардай..

Түн.Құлазыған бейне.Айнаның жүзінде сағым.Екеуміз өксиміз кейде,Еске алып бақидың таңын.Қиялдың қанаты талса,Жабылар белгісіз бір есік.Моладан бүр..

Жиілейді қара орман...М.Жұмабаев
 
Суық һәм сүркейлі Шығыстың желі...Ауыр бір ойларға шомған –Мен мәңгі сүйемін сені,Үн-түнсіз мүлгіген..

Сезім нұры жауғанда себелектеп,Ермен мұңға мас болған ебелектеп.Қызыл гүлдің жабысып қауызына,Қонса жалғыз қоңырқай көбелек кеп...Ол менмін..

Бейуақта сөккен кім сенімімнің көбесін?Үйі өртелді Алланың.(Түсім емес, өңім бұл).Жанарымда боталап жазулардың елесі,Кірпігімнен ұшады құсқа айналып..

Олар шұрқырап сұп-сұры тұманнан шығатын,Қайтадан кіретін сұп-сұры тұманға.Дүбірден дүниенің жүрегі дүрсілдеп тұратын,Жаңғырып бейуақ кіл..

Уақыт – ысқырып ұшқан жебе...Яки, тау басында қалған кеме...Мәңгіге тоқтаған.Ол бірақ ғасырлар қойнауының ішіненКүп-күрең от жағар.Сол..

Түн.Балауыз шамның әлсіз жарығыЖалауын жел жыққан кемедейҚиялымызды иенге сүйреген.Ұмыта алмайтындығымыз бенұмытуға болмайтындығын да..