Оңайгүл тұржан туралы Өлеңдер ✍️

Бойына қара зер түн киіп,Ақ нөсер...ақ нөсер құйып тұр!Далаға сыймаған мың киік,Бір ауыз өлеңге сыйып тұр.Көңілде қалатын жатталып,Киіктер сезімнен..

Қараңғыдан жартастар елегізіп,Аппақ ай сәулесінен береді үзіп.Түнгі елестей ақырын келеді әні,Теңіздің ұйқысында кеме жүзіп.Ал ертең...Ертең «сұмдық»..

Сай-сала бір-біріне гүл берісіп,Жусанға жұтылады түндегі шық.Өмірден оның да аузы күйген білем,Жел отыр шалшық суды үрлеп ішіп.Ол енді жылжытам дер..

Қараша тауысты күзді ұрттап,Жапырақ-көйлегін шешті емен.Қар басқан сезімдей күңгірт бақ,Күбірлеп,Сырласып кешпенен.Күздегі жазылған өлеңнен,Ұшады..

Қар жауды тағы.Қар жауды қырға.Жып-жылы жазды ойға алдық.Дала да, қыр да,Өлең де, мұң да –Бәріміз қарға айналдық.Желтоқсан деген жағалы..

Қолға тұрмай сусылдаған шағыл күн,Бірде күліп,Бірде өксіп ағылдың.Төңкерілген төбелер-ай, сағындым.Жетегінде – жирен аты сағымның.Көңіл де бір аққу..

Сол күндер қайда кетті думан-арман,Құм кешкен.«Апажарға» суға барған.Маңғыстаудан Сүгір-жыр естілгенде,Бала күнім шығады шулап алдан.Тағдырдың..

Жел,Кімді көріп тоқтадың?Тына қалдың.Орнай қалды бақта мұң.Үп етуге жоқ қалің.Әлде сенің өлген күнің осы ма?Жұрттан өлі денеңді де жасыра,Туған күні..

Жазмыштың соққысынан ұсатылмай,Озмыштың өркешiнен құшатындай.Қанатын қомданады бала қыран,Сәлден соң тауды бүрiп ұшатындай.Сыйпайды жел қыранды сан..

Анау жақтан мойнын созып Көкше шың,Санап тұрар әрбiр үйдiң текшесiн.Әр күн сайын бара жатыр ұзарып,Көшелерiң тық-тық басып өкшесiн.Самал желi бұйра..

Қарт Каспий.Жартас қалғиды.Кемелер тоқтар шаршап кеп.Толқындар көкке қарғиды,Тау болып тұрып қалсақ деп.Туған жер – мәрмәр кемесің,Алдың – құм,Артың..

Таулар тұр тоңып өзінің қарына,Тіршілік деген – ерегес.өкпелімісің тау болғаныңа,сені ойлап тапқан мен емес.Төменде көктем,Көсіле түсіп,Оянды оның..

Көкжиекке көгілдір шолпыңды іліп,Сен қашасың денеңді толқын қылып.Кемелер тұр кеңесіп айлағыңда,Самал жел жүр жағада салқын күліп.Шағала –судағы құс..

Түк естіртпей долы жел аптығады,Сөзімді қиып-қиып лақтырады.Әріптері шашылып бытырадай,Көп нүктемен бітеді ақтық демі.Көп нүктенің соңынан кетіп..

Төбесіне іліп айды аппақ,Жаныма келді түн-пері,Ошақтың оты ойнақтап,Алқызыл шашын сілкеді.Шапшиды түнге есіріп,Мақтанып анау бұлаққа.Қара түн..

Қолымдағы сары жапырақ күз берген,Cағынышты айта-айта үзген дем.Мәні бардай өмірбаян шықпады,Ескі күнді жүз қайтара тізгеннен.Қолымдағы сары күзге..

Күнге еркелеп сылқ-сылқ күлетін,Ақ бұлақ жоқ сыйпай ағар түн етін.Оқиғалар келе жатыр көшеде,Кітаптарға кіріп-шығып жүретін.Күнде көшіп жатқан сынды..

Ана тілдің көшесіне гүл егіп,Сағаныштың самалына түнедік.Ауыздықпен су ішкен бұл қоғамға,Қол бала боп, жүгіріп-ақ жүр едік.Жүгіреміз!Бабалар да..

Бақыттың таба алмадым кілтін ақыр,Табам деген үмітім, бұлқына тұр.Айналып жүріп-жүріп көшіп кеткен,Санамда жүз арманның жұрты жатыр.Жұртыңды..

Биіктен төмен қарай қашқан еңіс,Қаптаған қызғалдаққа ашқан өріс.Мәңгілік бостандықтан басы айналып,Қаңғып жүрген бұлттарға аспан – өріс.Сары құмЖел..

Кіші Шетпе –Біз барып қой тоғытқан,Түбіңе қарап тұрып ой тоғытқам.Сен де өзіңше теңіздей толқитынсыңСенен су ішіп тұратын жайқалып маң.Біз барып алма..

Атса да күнде жаңғыра,Арманда шығар таң мына.Арманда қалған шығар-ау,Кешегі сынған домбыра.Қиялай өтіп құздардан,Қорғаған елін ызғардан.Арманда..

Күңгірт кеште күңгірттеу бөлме мынау,әлсіз жарық, жанымды тербедің-ау.Үміттерім секілді үзілмеген,Әлсіреп тұрдың, бірақ, сөнбедің-ау.Із-түзсіз..

Кешқұрым бұл...Тұнық кештен мұңлы әуен естідім бір.Көкірегімді сол әуен кесті мың бір.Жалғыздардың жүрегін жабықтырған,Кешқұрым бұл. Жұбанышым..

Бұл нәзік жүрегіммен,Сыр ұққам сал қайыңнан.Бәсең бір үн едім мен,Бәсеңдеу саз қайырған.Өзіңді аңсап арман,Жүректе жатты мына.Орман ем ойға..