Қайыршы туралы Өлеңдер ✍️

Ортасында махаббат пен тұрмыстың,Өзің біліп кесім қылдың, тұңғыш бір.Қоңыр қозы секілденіп мен қалдым,Көгенінде маңырған тірліктің.Өткенді ұмыт ете..

Өлмешiге өмiр сүру тым қымбат,Таңның мұңын тақпақтайды түнгi ырғақ...Бiр күнде мың құбылады дүние,Құрғыр тиын құлағымда сыңғырлап.Қиял кезiп құлан..

Қайыршы киімі жыртық, жалаң аяқ,Мойнында ескі дорба, қолда таяқ,Қалада қайыр сұрап жүруші еді,Күн көріп бергенімен әркім аяп.Үйіне бай-мырзаның..

Қырық мысал қалған кеңес Крыловтан,Тәржіма нақыл еттім бардан жоқтан,Мысал сөз бұрынғыдан қалған мирас,Тарихы өмір өткен желдей соққан.Көп аңшы..

Сен отырсың айналған тас қабырға,Қарсы қарап көшедегi ағынға.Тозған әбден мыж-мыж болып көнергенбас киiмiң жатыр сенiң жаныңда.Осыншалық..

Жүгенсіз жүйрік сол дәурен,Басынан ұшқан балдәурен;Балдағы тық-тық келеді,Қария қалт-құлт, жандәрмен.Еңсесі төмен, еңкейіп,Кеміген қайрат – бор..

Қараңғы түн. Қайыршы келе жатыр,Болдым дейді мұншалық неге пақыр?Білетіні – дәл мынау түнек түндей,Қараңғы көр ішіне енеді ақыр...Ой қамайды бөрідей..

Қайыршының түбі тесік дорбасынКөрген кезде қатты күлді жолдасым.Күлме, досым!Дүнияға келгендеСен де осы қайыршыдай болғансың.Әке-шешең саған берсе..

ІҚолдан келер дәрменім жоқ –Қорланам!Маған берер жәрдемің жоқ,Сорлы, Адам!Сендерге еріп, сергелдеңге түскенше,Жолбарыспен неге жолдас..

Жалқау емес,Жанын салар жұмысқа.Еңбегіне көрген емес ақы алып.Жұрттан аулақ отырар бір қуыста,Сыр айтпайды ешкімге де тақалып.Берген асты ішер жерін..

Бір құмарлық жүрегімді мекендеп,Қалтыраған буынымды бекемдеп,Жұлдыз жанған терезеңнің тұсынанМұңға батып өтем мен.Аласұрған алпыс екі тамырым,Аққан..

(поэма)Уа, Дариға, тірлік өмір көрші ғой,Көш жолында көрдік алуан таңдарды.Көрдік алуан жандарды,Осылардан туған талай тосын ой,О, құдырет, ойлап..

Аяқ қолсыз қашалған тас түйiн бе,Қайыр тiлеп отыр ол жас күйiнде.Тиын түстес жапырақ түсiп жатыр,Алдындағы күн жеген бас киiмге.Тұнық жанар тұңғиық..

Базарда қолында шырылдап жылаған нәрестесі бар қайыршы келіншекті көрдім. Ол өзін аяй түссін деп, елге байқатпай, анда-санда баласын шымшып жылатып..

Дорба асынып, ел кездім қайыр тілеп,Бір Аллаға жетер деп зайыр тілек.Ұлы көкке жазылды қыл қаламмен,Махаббатқа қол жайған қайыршы деп.Санам салғырт..

Бір бақыл бай бар екен сараң болған,Есігіне еш кедей бара алмаған.Ішкен асын кейінге қоюшы еді,Жан көрінсе алыстан қараңдаған.Сараң еді бұрын жұрт..

− Қайыршы ма, кімсің өзін.?Мазамды алма, қақпа есікті!− Сен де орынсыз жаппа есікті,Тастау керек кесірлікті.− Айтшы әуелі..

Қайыршы киімі жыртық, жалаң аяқ,Мойнында ескі дорба, қолда таяқ,Қалада қайыр сұрап жүруші еді,Күн көріп бергенімен әркім аяп.Үйіне бай-мырзаның..