Жұпар туралы Өлеңдер ✍️

Дəл бұлайша аңқымас ед қалампырдың жұпары,Иісі өзіңді иіскегендей иіскегесін тұтады.Дəл бұлайша көз тойғысыз болмас еді дала да,Өзіңді өпкен құтты..

Уһ, жұпар атып,көктемнің иісі келді,үт жарықтық та сығалап үй ішіне енді.Ұйқыдан тұрып Алатау,аспанға қарап,керіліп,тұттай жалаңаш күйі..

Аяғында хамалдың, Бұзығында заманның,Қайықпенен жол жүріп,Ортасына біз түстікЖылой деген базардың.Жылойға келсек астық жоқ,Айтайын көрген залалды.Кең..

Жарым түннің кeудeсінeн тәтті жұпар аңқиды.Шeті дe жoқ, шeгі дe жoқ мөлдір тeңіз үстіндeкүміс табақ сeкілдeніп жұлдыз-шoғыр қалқиды.Қырқалардан асып..

Жұпарын шашқан гүл едің жалғанға мынау,Ашпаған әлі қауызын адал арына.Сол жұпарыңды талайлар армандап жүр-ау,Түйіп қояйық ақ жаулық..

Самалдап, сағымданып туған аймақ,Тамызда кетуші едіжылда жайнап...Ішіне шыт көйлектің жел толтырып,Жүруші ек кілең «батыр» қырман айдап.Тұрғасын..

Тағдырдың татып кермегiн, жiбектей жүйкем жұқардың...Аңқамның басар шөлдерiн, жусанның иiсi- жұпар мұң!Тұмсығын тығып тынымым, Қойныма кiрдi..

Жұпарынан жаралған жалбыздардың,Көңілімде сызы бар таңғы ызғардың.Әулекі әнді айтсаңшы,салғызған кім?Санадағы сауалдан сан мұздармын,...Адамы көп..

Шерқала бойы самал-ды,Қайнарлы бұлақ, бақ алды.Сонау жерде Тұқаң тұр,Ақ уыз дəмі адал-ды.Қызыл қала қырлан-ды,Қыр астында жыр қалды.Далап жағып батар..

Көктемнің жұпар исі ме?Қараймын көкке сүйсіне.Жүрекке жайлы жыр құйып,Жауып тұр жаңбыр исіне.Қақырап қарлы көрпесі,Қарайып қапты жер төсі.Жылтырап..

(Әлиханның монологы)Балға басқа,Орақ ойға тигелі,Бір алапат өртке оранды жан іші.Кемерінен дариядай толқығанҚызыл жалау, жалау емес қан исі.Қызыл..

Тамағың пiсiп тұрса түсте сенiң,Тарығып, мұнша əуреге түспес едiм.Дəм түгiл талқан ғұрлы татымы жоқСорпасын өзағамның iшпес едiм.Үзiлiп тұрмаған соң..

Жусанның жасыл жұпары көкірек кернеген,Оңтүстік түні –– көк аспан шып-шып терлеген.Бұйра белдермен бүлкілдеп алыс ағады,Арманды жолдар..