Мәмед сейдов туралы Өлеңдер ✍️

Қуарған құмды ұшырып, Аңызақ соқса тұлданып.Сол жерге өмір ұсынып, Ағады өзен ырғалып.Жамылып ақ тон сыртыннан, Жастанып көк мұз түледің..

Қанатын жайып сыланып, Қияда қыран шүйілді. Ақ тасың жасқа шыланып, Қабағың кейде түйілді.Өйткені əрбір ғасырдың, Томдары жатыр төсіңде: Іздерін..

Ақ бөкендей қия таста ойнаған, Асау өзен тасты қуып ағады. Анау жаға, құмарлығын қоймаған, Шақыра ма, қос қабағын қағады.«Қайда безіп сылаңдайсың..

Түнеріп тұрып қара бұлтТөмендеп жерге төнеді.Толқыған гүлге нəрі аңқыпКөз жасын келіп төгеді.Қуылған сайын көз жасы,Қуана берер гүл..

Қарашы дос, сауылдайды жапырақ,Қарағайды күз жұлмалап жатыр-ақ.Басын иіп ең соңғы оның сүйгені –Өзіміздің туған асыл топырақ.Жапырақтың аз болса да..

Бір күні Сырдария жағасындаБолдым мен қазақтардың арасында.Отырдым қойшы үйінде қонақ болып,Досымның табылғандай бəрі осында.Қарт жылы жүзбен..

Достар, бізге мейман болып келіңдер,Қарақұмның құшағына еніңдер.Гүлдерімнің жұпарына қаныңдар,Түрікменнің пак жүрегін таныңдар.Ауамыз бар, бейне..