Мыңбай рәш туралы Өлеңдер ✍️

Ашу – қанжарЖүректі ойрандамай, Тұра тұршы, Қу музам қайрандамай. ҚысылғандаҚол ұшын береді ылғи, Бас ақыны елімнің – Қайран Абай. ШырмауыққаШабытым..

Сандуғашым, сағынышым сен менің.Жалт қарасаң жүрегімді емдедің.Жатсам-тұрсам көкейімнен кетпейсіңСыры бөлек сөнбес сәулем сен бе едің?!Бір өзіңе мені..

Лақтырылған көшегеТиттей күшікШақ-шақ етіп шетіненҚыңсылайды. Үргісі кеп шәуілдепТыншымайды. Әлде аштықтан...Етер ме жан тәсілім,Енесі жоқ, Шіңкілдеп..

Немересі болғасынБұл Қанатқа бәрі сын. Орнымен жұмсайдыАтасының табысын.Қартаңдықтың о бастан Түсінеді ол мәнісін. Зыр жүгіріп әкелер Атасының..

Тастап кеткен аналар...Үйіндеміз балалар.Бізде көп-көп ойыншық;Түйе, ат та, қой, мысықОйдә, қызық ойнаймыз.Күлкіге де тоймаймызАта-анам неге жоқ?Деп..

Қалталылар шығарар қалың томын, Қажет болса бір емес, тура оның .Сылтау – нарық. Ар қалды, ұят қалды.Өлең – кәсіп бейнебір сияқтанды.Сапа..

Менсінбеді ауылды, Есілдерті қалада. Езіліп жүрек бауырыЕгілер әке балаға.Әкенің көңілі – балада, Баланың көңілі далада. Әкесі түсті әурегеҮйі мен..

Жарыс!Жарыс!Кел, қосыл!Қалма қалыс!Жосыл!Сілте!Аяқты баспа шалыс!Жарысқанда Билейді қызу намыс! жақын емес, Барар жер – Шалғай..

Мылжыңдардың малтасы – Әу басынан байқалар. Сыршылардың арқасы –«Тәубасынан» байқалар. Шын жорғаның жүрісі –Тайпаңынан байқалар. Шын ғалымның тынысы..

Жүрдек пойыз жылжи берген.Купеде – төртеуміз.Көп емес, аз-ақпыз.Астыңғы орында шал мен кемпірміз,Үстінде – бүлдіршіндей екі қыз.Шетімізден..

Өткендерін жоқтатпаған, жандырған, Мені ұмытпай, қастерлепсің, Марғұлан!Мәртебемді көтеріпсің биікке,Зерделепсің запыранымды зар буған...Селдіреген..

Күңгірттенген көңілім күресіндей, Тәйке түскен кездері түгесілген. Үміт өлген – үйрілген асық сынды –Былқ ептейді бүк түскен бүгесінен. Жүрегім –..

Әлікен Марғұлан:Фәнидің білуші ем сан жолы айырын, Армысың Қадырғали Жалайырым!Айтулы орның бөлек КөктүріктеТуса да не хан қара...талай ұлың. Өзіңді..

Тіл хақында керіс сөздер бітпейді, Тапсырмасын бір-біріне жүктейді. Құр былшыл сөз – кімдер нені діттейді?Түк шықпайды айлап, жылдап күт, мейлі!Әу..

Үшбу сәлем жолдайды әжең, Үрімшіден...ұғынсаң...Туған жерге жетіп, дәурен, Топырағына жығылсам. Қазақстан, армысыңдар,Уа, шаһары..

Ақжарқын, ақпейілді, көшелі адам,Дәл өзі мен білетін Есенаман,Кезіге қалса, келте сауал қояр:Барады қайдап зырлап мына заман?Емес қой, інім, қорқақ..

Халифа Алтайдың монологыҚияметте қуғын көріп қырқысқан – Қоныс болған Алтай, Шығыс Түркістан. «Іңгәмді» алғаш тыңдап таулы сағасы, Жесір анам..

Дүниеге келесің бір-ақ рет.Ақыретің бұйырар бір-ақ рет.Нағыз Абай тумайды енді қайтіп, Хақ тағала сыйлаған бір-ақ рет.Соққан жүрек тоқтайды бір-ақ..

Сөзі – терең, Ойы – еренТеңдесі жоқ данышпан,Көпке – беделЖаттап кенел, Өлең сөзде арыстан – Абайдан озған қайсың бар?Шетіңнен Күн мен..

Самсаған орман – даланың көркі, Аңсаған арман – адамның көркі, Көсілген көше – даланың көркі, Шешілген місе – сананың көркі. Самалды кәусар-сайлардан..

Қарайлап қарауылдың төбесіненЕлегізіп жүйрік күндер елесіне,Қос ішек домбырасын күмбірлетіпОн саусақ жосылады пернесінде.Тамылжып Татьянаның ғашық..

Бастан кешіп соғыстың ауыр сынын,Балапандай қатпаған қауырсыным,Алатауға – аттандым Алматыға,Құлағыма құйсам деп дәуір сырын.Жүйріктермен жасымнан..

Жер! Жер! – ерек естілер үш-ақ әріп, Жері жоқтар мүсәпір, мүлде ғаріп. Жер! – Деген сөз сабақтас – Отаныммен, Жер! – Деген сөз – Жүректен шығар..

Алатаудың жайлап екі жамбасын, Екі ел болған ежелденгі қандасым, Манас пенен Алпамысты ырлап бір, Тас дәуірдің бір қашаған таңбасын,Жетпіс мүшел..

Желпіп жел алақанымен,Жаңбырға жонын жудырып, Танытып тастан мүсінін, Тұрған бұл дерсің кісі кім?Әлгінде ғана жауларын Талқандап қайтқан..