Нұрбек нұржанұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бұл әлем қап-қара тас түнек,Қара бақ, қара жер, қара құм.Әлем — от, жүрегім мұп-мұздай,Сұп-суық оттарға жанатын.Сендегі әлемге барар ем,Жаралы жаным..

Тек менде боран бар, бұлтым бар,Жап-жарық бұл әлем нұрланған.Уа, барымташы қыз қайтаршы,Мендегі бақытты ұрланған.Сен кеттің, көктемді әкеттіңБіздегі..

Сол түні жұлдызды жасырып,Қара түн, Ай қызды жылаттың.Кірпігі жуынып сезімге,Жанардан мөлт етті құлап мұң.Күн сенен жарығын қызғанды,Жаныңды түсінді..

Хор қызы жерге түскен пейіштегі,Ақ сәулеңнен Айға айналды көр іштегі.Қанатыңды Ібіліс кеп сындырды ма?Нұр жүзіңнен көруші едім періштені.Ханшайымым..

Аққу өлді көлінде жүрегімнің,Суығына аймақтың шыдай алмай.Сен отырсың сезімнің түре күнін,Терезеңнің алдында жылай алмай.Ұмыт мені, мәңгілік қош..

Кеткім келеді алыстарға...Қайда барам?Мылқау әуен сыр шертеді айдаладан.Сезім — малай, тән билікте жерідім мен,Кеш, жер ана қоныстанған Айға..

Қарап тұрған жалғыз жанар тесіле,Ай көзінен сіңдіріп мұң төсіме.Тәнсіз жүрек ақтара сап қайғысын,Төне қалды бұлт көйлегін шешіне.Қызғанды ма? Нұрын..

Ай төсіне, түн қойнына сақтап қойғам,Жанарымнан таба алмассыз мұңымды сіз?Адасқандар көшесінен мені көріп,Шақырмадың...Бірақ, бір сәт..

Сынды талай сын алдында сағымыз,Аппақ Айдың сәулесіндей арыңыз.Жапыраққа жан бітіріп қойдың ба?Сағындырған сары күзде сары қыз.Мұңсыздардың жүр..

Күн нұрына шомылармын азанғы...Мына іңір алды менің мазамды.Көше көзі...Көлік көзі...Қыз көзі...Жалыққанмын жарықтардан жасанды.Қараша үй, далам..

Ақ пен пәкке ұмтылады жан, арым да,Ойланбадым мұңнан көрпе жабарымда.Қайтем енді, жоғалттым ғой мен өзімді,Күзгі бақта, қоңыр қыздың жанарында.Сәлем..

Сен сарғайдың мың мұңға, мен қайтем?Жапырақ-ай, өлермісің, не етерсің?Аспан ана көз жасына жуынып,Сен де бір күн үзілерсің, кетерсің.Жапырақ-ай..

Жапырақ болсамшы жап-жасыл,Дегенмен, қараша келеді.Аспаннан бір тамшы күтемін,Қаңсырап көңілдің шелегі.Жүректі қайтеміз жылатып,Онсыз да..

Қай баққа ұштың?Қай көкке?Аспаным бұлтты...жерім сыз...Жыласаң еді жассыз-ақ,Ғашық болсамшы сезімсіз.Мұңаяйықшы мұңсыз-ақ,Сүйісейікші..

Сұрқай суық күз, қоғам жүрегі,Қапырық ой жалмаған қырт міні.Сәулесіне айналсам мен күннің,Мені іздеп жоқтайды күрт түні.Шымшылайды жапырақ..

Менің аппақ аққуым ұшқан кездеЖыр кеудемде жұмыр ет езілген күн.Біздің аспан сағынып жылағандаҚанатымның сынғанын сезінгенмін.Ақ қауырсын кірленіп..

Тал өмірге жармасқан сырға, жаным,Қобызына шанақ болдым жыр даланың.Алматым-ау, терезеңнен мұң ағады,Тамшысымын жылап тұрған бұл қаланың.Жауыныңнан..

Қол бұлғаймын достарыма көктегі,Құс біткеннің бәрі маған өкпелі.Өкпелеңдер, мейлің, мейлің ренжіңдер,Жат көрмеңдер, жеккөрмеңдер тек мені.Қалай күлем..

Бәрі бітті...Жылама, жыламаспын менде енді,Мен келмеймін сол баққа, сен де сәулем келме енді.Сұрқай күздің жөтелі үрледі ғой сезімді,Өшті, сөнді..

«Пешенесіне жүз жылғы жалғыздықжазылған адамзат әулетіне екінші қайтараөмірге келуді жазбаған» Габриэль Гарсиа МАРКЕСОсы бір күз жанарымда қалып..

Көшені кезеді ақ тұманАжалдың күпісін киініп.Жапырақ құлайды сыбдырлап,Самалмен үзілген күй іліп.Күн батып барады қарашы,Қып-қызыл мұңдарға..

«Қош, құстар!Сәлем айтыңдар көктемге...»Ескі күнделіктенКеудеме кеп тұрақтады күз демде,Жүрегімнен жапырақты үзгенде.Ұшып кетсем мәңгі жазға.....

Шөлің қанбас толғандай ма шай шерге,Құшақтай алмай созады қолын Ай жерге.Мен өзіңді, мен өзімді жоғалттым,Қай ғасырда? Қай заманда? Қай жерде?Суық..

Жылағың келген шығар...Айнадан, көктен, жерден де,Суреттерімді көргенде.Жылағың келген шығар...Бұзылып мәңгі әсте ұйқың,Аспанның санап..

Адам болмас теңі жоқ,Сен секілді теңі кетсе — емі жоқ.«Достығымыз мәңгілікке» деп едің,Сол достығым махаббат қой шегі жоқ.Қатты жаны түссе де нұр..