Рза қунақова өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сыр айтатын дос азайды бұл күнде,Доссыз жəне өмір сүру мүмкін бе?Кеше біздер құс базары секілдіКөп едік қой, қайда кеткен бір түнде.Бəріміз де сияқты..

Сəл қиналып жүргенде бездің менен,Жасырмай-ақ жалт бердің сездім неден.Өзгерсе де достардың өзі, сөзі,Жалынып өмір сүрмен, езбін демен.Жүрсе де..

Əзілімді шын көріп жасымағын,Алғыс айтам түсінер досыма мың.Əніңменен аялап қанаттандыр,Күйсандық боп үніңе қосыламын.Жаңылмайтын жақ болмас..

Тамсандырып маңыңды, Шырқа, жаным, əңіңді,Естіген жан елтісін.Қыран қонған шыңдар,Құралай құшқан қырлар,Самалымен желпісін.Жарты айдай..

Келемін жұрт қатарлы өмір кешіп,Шарықтап кетер кейде көңіл өсіп.Өлеңім – өмір жолым өзім өткен,Мақтанбан кейбіреудей жөнсіз бөсіп.Келемін өзімді өзім..

Бірі түсінсе, біреулер түсінбейді,Өртенсін қызғаныштан іші мейлі.Құлагерді қулатқан БатыраштайҚайрап жүрген дұшпан бар тісін дейді.Көргенім жоқ ешбір..

«Келмейсің», – деп өкпе айтар нағашылар,Жиенге берер түрлі сыбағасы бар.Қарлығаштай су сепкен қанатымен,Сүйей-тұғын солар ғой, жанашырлар.Ауыр сөз..

Мұндай бақыт көрмеп едім мен бұрын,Шалқиын мен, шалқыт мені, кел,жырым.«Шаршағанда шабыт болам, əже», – деп,Дүниеге келді айқайлап Елнұрым.Қуанғаннан..

Көктем-көңіл күзге айналды, басты ызғар,Бөкебайға ораныпты жас қыздар.Алатау да ақ бас қартқа айналды,Ақ шəлісін жамылыпты тас, құздар.Құстар да жоқ..

Жақын едің басқалардан өзгеше,Шіренесің жат жандардың көзінше.Сен құрметтеп жүрген сол бір жайсаңдар,Сен қиналсаң, дəл менде боп сезінсе.Кейбір адам..

Сен туралы айтылған сөзге ермедім,Маған неге ертерек кез келмедің?Кеш үрлеген жалының өртке айналып,Мінезімнің сездің бе өзгергенін?Көрген емен..

Байқаусызда жығылғанда қатты жер,Айтсаң, тарқар ішіңдегі қайғы-шер.Тіршіліктің тірегі боп саналар,Адам үшін төгілген əр ащы тер.Игерілмей жатқан..

Бала кезден биікке жаным құштар,Өзеніндей бойымда арын-күш бар.Мен жазықта сүрінсе, сүрінермін,Сонда-дағы шыңдарға үңілермін.Шыққан сайын биікке..

Сағынғанда еске аламын достарды,Дос келгенде той-думаным басталды.Қосылғанда мерекеде басымызƏн мен сөзден орындаушы ек жоспарды.Күй шертіліп, би..

Егізбін деп өзіңмен айта алмадым,Айтсам деген ниеттен қайта алмадым.Қашан да биік тұлғаң ел алдында,Сенің, құрбым, өмірге бай талғамың.Шіркін-ай..

Сен мені сағынбасаң,Жырыңа қоспас едің.Сен мені сағынбасаң,Жолымды тоспас едің.Сен мені іздемесең,Бұлбұл боп сайрамас ең.Сен мені іздемесең,Гүл-гүл..

Ойпыр-ай, жəй таппады-ау, жаным менің,Өртейді, жақындама, жалын демім.Тыныштықтың ақ құсы – көгершіндей,Тіледім «ақ болсын» деп жолың сенің.Шыңдарға..

Мен сеніАлтыннан да жақсы көрем,Өзің бе, Деймін ғұмыр-ғасыр деген.Мен сеніЖұлдыздардан сəлем айтқанАқ нөсерден жаралған жасын дер ем.Мен сеніТаудағы..

Көңіліме көкте келіп гүл еккен,Сұлу мамыр тіршілікті түлеткен.Май туғанда дала арудай жасанып,Жыр жазамын өмірге іңкəр жүрекпен.Заңғар таулар қараса..

Көңіл кейде шарбы бұлттай сөгілер,Көздің жасы сонда көл боп төгілер.Тас қабақтан найза кірпік жасқанып,Жүрек жүдеп, жаның жасып егілер.Мұңайма сен..

– Сауығасың, – деді анам түсімде,Күліп тұрды гүлзар бақтың ішінде. –Жазылуың керек шығар сырқаттан,Достарыңа өлең жазу үшін де.Бұлбұл тұрды..

Жайқалтып көңілдің көк жапырағын,Толқып, тулап қанымда жатыр ағын.Компас қып жүректі ой орманынаБір сəтке тілсіз қалып отырамын.Бір сəтке тілсіз..

Көңілден серпілердей нала-мұңды,Сыйладың маған алтын қаламыңды.Қыран ғой деп ойлаушы едім, тұрағы – шың,Жаның да дарқан екен дала сынды.Көңілім көп..

Оңалмай қойды менің ісім неге?Кірмейсің бұрынғыдай түсіме де.Сен Күн болсаң, мен Жермін сені айналған,Білмеймін, тартылыстың күші неде?Қойдың ғой..

Сен жүрсің: «дара жүйрік, жекемін» деп,Мен жүрмін: «арманыма жетемін» деп.Меңіреу тілсіз жандай боламын да,Қасыңнан жылдам басып өтемін тек.Тартатын..