Зейнолла тілеужанұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

(Мағжан Жұмабаевқа)Ақын өлді...Сонау алыс жылдарда!Қызғалдақтар көз ашқанда қырларда.Рухы оның – туған жерді айналып,бұлбүл құс боп...әлі күні..

Басынды жауың!..Басыңды көтер, АЗАМАТ!Бастайтын қолды –Майданға мініп,ҚАЗАН АТ!ТІРЕГЕН КӨКТІ,Тауларың шөкті қайғыдан...Қартайды ДАЛАҢ!..Ортайды ойым..

Жүрегім, қайран – жүрегім!...Шертпеген сенде...Мұң бар ма?..Ту етіп ерлер сүреңін!Атойлап шығып,Қырларға...Арқыраған ат мініп,Ат құйрығын шарт..

Алатау кешкі сағыммен,Алаулап аспан тірейді.Сырласып өткен шағыммен,Көңілі құрғыр жүдейді...Алматым қалай өзгерген!Аспандап үйлер шағала...Баспана..

Даладан дауыл қуған!Жауың қуған!ҚАЗАҚТАР!Қайда жүрсің сағындырған?Таулардың күте-күте шәші ағарып,Сарғайған қырдың жүзін жалын жуған...Дәм-тұзың..

Сен арабтың ұлысың –Даласы құм.Ал, мен болсам –Қазақтың баласымын!Тіліміз жат болғанмен,Дініміз бір,Алламыз бір ауызға алатұғын,Пайғамбар бірМұхаммед..

Сонау тұрған –ТАРБЫҒАТАЙ етегі:Ақындар мен батырлардың мекені.«ТАЗ» ТАУЫНАН –Аспанына қол созсаң,Қаңғып ұшқан бұлтқа қолың..

Сусынын жар қолынан татты да ақыр,Дерт меңдеп...Төсегінде жатты батыр.Ілулі керегеде сірі садақ,Шаң басқан:Қылыш, қанжар, сапы да тұр.Күзеудің күйі..

Арамыз біздің мыңдаған алыс шақырым...Көз көріп,Құлақ естімес жерде жатырмын.Үміті өшкен...Білтесі біткен шырақтай,Мұңымды шағып,Келмейді жанға..

Сен мені ойлай-ойлай жүдедің бе?Жан жарым!Басың сүйе жүрегіме...Тыңдатшы сыңғырлаған қыз күлкіңді,Ертістей еркелік бар мінезінде.Көзің –..

Қуқыл тартты қалмады күз айында әр,Асауға құрық түскен сыңайы бар!Көктем көшті...Жайқалып жазға қарай,Мойыл көзді арулар мұңайыңдар!Ақырғы рет гүл..

Қалыпты үнің құлақта,Бұлыңғыр бейнең тартқандай...Қаңғыбас бұлтқа жырақта,Алтын ай барып батқандай.Қысады өксік кеудені...Мұңымды кімге..

Мен сүйгенмін...Ол мені сүйе алмаған!«Сүйем!» – деген,өзінен ұялғаннан...Алғаш сонда жас тұнып жанарымда,Ағыл-тегіл жылағам қуанғаннан.Көктем келді..

Кең қолтық киім кимесем,Алшаңдай басып жүрмесем,Таулардан аққан бұлақтай,Ақтарыла күлмесем,Оңаша ойда қалғанда,Түнерген ұқсап орманға!Жеткізбей..

Гауһар қыз!Сыңғыр-сыңғыр күлемісің!Мен сені сүйгенімді білемісің?..Тамам жұлдыз ішінде –Таң шолпаны,Тамсантып жердің жүзін..

Осы жұрт мені есек дейді,Өздерінше миғұлаға есептейді.Жылқының данышпандықтан –Шекесі қызғаны шамалы...Сонда да арпаны асатып,Сұлыны..

Аспан асты кең шығар екеумізге...Кеңістікке жұтылып кетерміз де,Жастығымыз жаһут қой жарқылдаған,Бес-онды күн алданып өтерміз де...Еншісі осы..

Өтсе де қанша жыл әлі,Ұмытқан жоқпын оны мен.Жастыққа жауып кінәні,Айрылуға да көніп ем...Қоштасып тұрып сенімен.Көктемде көкек сұңқылдап,Сарғалдақ..

(Социалистік еңбек ері –Сайлаубек Таушаевқа арнаймын)Ақойдың ай тақыры керіледі,Көгінде шұбап құстың керуені.Орылған ақ бидайдың аңызында,Андыздап..

Бұл өлкеге бұрын-соңды келмегем,Ақ желкені желбіреген желменен.Сәулем,сені көріп қалғам жағадан,Күміс Каспий тебіренген кезде мен!Төбемізде:Күмбез..

Томсарып жатса да үнсіз дала мына,Сыр шертеді көз салсаң,Алабына!Қазақтың –Қазыналы құт мекені,Ақынның шабыт берген қаламына.Жұмысшы –Тұңғыш қазақ..

Сонау өткен сүркей суық күзде біз,Ақырғы рет кездескенбіз жүзбе-жүз.«Өтеді уақыт,Болады, – деп, бәрі ұмыт...»Хоштасарда қол алысып күлгенбіз.Сонау..

(Ғазиза Жұмекеноваға)Аңсап ем көптен бері сұлу әнді,Сұлу ән!Қалай-қалай құбылады!..Ақ басты Алатаудың тас жүрегі,Сол сазға елтігендей..

Келмеске кеткен күнді ойлап,Жабықпа жүрек бекер тым!Тұңғиық ойға шым бойлап,Миғұла болып кетерсің...Таулардың жауып басын қар,Туындап жанда сан..

Бұрқырап қуған мені ана қырдан,Қайда, ата,Жынын шашқан қара бураң?Мойынын жерге салып жөнелетін,Көрінсе,Көз ұшынан қараң-құраң.Қаңтарда кәрлі боран..