Зейнолла тілеужанұлы туралы Өлеңдер ✍️

Сазымен мың бұралған – құрыш ерткен,Қобызды:«Мұң ба деуші ем – құныс еткен?»Қолға алып атам менің тартқан кезде,Жанарға жас қондырып қыл..

Жалғанда жасымайтын мына жанның,Маңдайын...Тасқа соғып сынағанмын.Қиындық көшесінде сан дірдектеп,Күшігін...Жоқшылықтың қуаладым!Адамдар!Ұмытпаңдар..

Əлдебір ақ білек пе жар шақырған,Болмаса,Қыз бұрым ба тарқатылған?Бұл фонтан –Табиғаттың жүрегінен,Шабыт па,Тереңінен ән сапырған?!Болмаса бір..

Бай жинаған көп күнгі,Балам менде мұра жоқ!..Қынаптағы көк сүңгі,Ер мұрасы – бір-ақ оқ.Жортуылда жолдасқа,Білек алма,Жүрек ал!Жау алдында қолдас..

Ұйықтаған жанға бер тыным,Ұйқының өзі бір өмір!Онда бар күрес, өршіл үн,Онда да бар ғой гүл өңір.Ғашықтар жүрер түсінде,Тілінен қыздың бал..

Досым-ай!Мен ауылдан кеше келдім.Ақ шәшін –Сүйіп қамқор шешелердің!Ауылда қариялар аз қапты ғой!..Жау шапқан сақалындай көселердің...Естуші ем...Сөз..

Бұлақтай тыңнан жол сызып,Өзімше менің аққым бар.Тамшы да болсам жар сүзіп,Толқынып терең жатқым бар!

Мен шынармын!Шың төсіне көктеген!Аймаласқан сонау теңбіл көкпенен.Биік сүйген жандарға сыр шертемін,Өмірлері –Ойнап өскен отпенен!Бұраңдайтын самал..

(Əжем-Рымжан марқұмға арнаймын!)Бір кезгі қара балаң –Күн қақтаған!Енді ақын –Жанын жырға құндақтаған!Жүрсем де қара тастан сезім тартып,Сен жайлы..

Өтеді күндер жылыстап,Арайлап атып ақ таңдар!Сыбдырлап кешкі тыныш бақ,Адамдар шырақ жаққанда...Күркіреп өзен таулардан,Толқыны тасты..

Қазақтың:Жорығы мен асы жайлы,Дау жайлы, жесір жайлы –Басы байлы...Кеу-кеулеп қариялар әңгіме айтса,Қонышқа қағып қойып насыбайды!Емізіп жалғыз сыйыр..

Жігіттік дариды деп,Бойға мына,Ол күнде қара бала ойлады ма?Көк өзенге қармақ сап,Торғай қудық,Тойған соң, қара сыйыр айранына!Балалық күлге аунамай..

Алақанын ақ күміске қақтаған,Ақ киіктің сыйрағына саптаған.Бұл қамшыны –Тайдың жалын тартқанда,Сыйлап еді ауылда бір қарт маған!Ол кезде..

Жатқанда төбесінде «Жалаулының»,Ұмытып жанның бір сәт жадаулығын...Бөбектей –Анасына бауыр басқан,Енгенмін құшағына алау Күннің!Өпкенде маңдайымнан..

Маужыраған көктемнің бір күні еді,Қырда алаулап,Күнікей күн күледі!Жыл құсына ілесіп ЖЕҢІС жетті!Қырдың өңі –Ұялған қыздың өңі...Ойнақтатқан көктем..

Соғыстан соңғы...Ашаңдау жылдар алғашқы!Қарсы алды ауылСоғыстан қайтқан солдатты!Көкөзек болып,Жеңісті көрген тірілер,Тірлігін істеп,өмір жалына..

ІТабиғат ғажап!..Төбемнен төніп күлді аспан.Қалғиды таулар...Бастарын мәңгі мұз басқан.Шалғында жаттым,Бақаның елтіп әніне...Байғыздың үні –Құлаққа..

Тарбағатайдың тобылғы сайын көрдің бе,Тарғыл тасында торы құнан мініп желдің бе?Қыз күтіп тұрып, қымыздық өскен сайлардан,Қыздың ерніндей, қызыл..

Тағы да қар жапты қырқаны...Ақ таулар жалтылдап алыстан!Жүр, досым, соңғы рет біз тағыБақтарды кезейік қары ұшқан.Мылқау бақ –Біздерге үн..

Жаз шықса ауыл жағалай,Жайлайтын «Қарабұлақты».Аялсыз артқа қарамай,Арада қанша жыл ақты!Көбісі-ақ есте қалмапты,Шій күркем ғана шошайған.Қуалап..

Мен туған жер – жағасы «Қарғыбаның»,Тасығанда «Қарғыба» – жар жығатын!Аласа үйдің алдында бір бәйтерек,Бәйтерекке салатын қарға ұясын...Өзен іші..

(Əкем Тілеужан Бəйшəріпұлына арнаймын)Сипамай әке қолы тұлымымды,Өмірдің –Болып өстім ұлы мұңды.Сен бір күнсің –Көкжиек асып кеткен,Ерте батып,Төге..

(Анам Шəрипа Əбдікəрімқызына арнаймын)Албырттық кейде ақылға қосылмай көп,Жағымнан өмір ұрса тосындау кеп!..Анамның ақырғы тал қара шашы,Қорқамын ақ..

Көрінді көз ұшынан ауыл маған,Көкбесті!Бауырың жаз арындаған.Кіндіктің қаны тамған топырақты,Жігіт пе мұндай сәтте сағынбаған!?«Біледі көл қадірін..

Арғымақ арындайтын дала берген,Ойып ап мынау жұмыр қара жерден.Қазақтың бір мұрасы – жомарттығы,Тарықсаң жалғыз дәнді жара жеген!Сұрамай пәтер ақы..