Имашхан байбатырұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жаны – көктем,Өлеңді жарық еткен.Жанып өткенӨмірден налып өткен...Қамсыздардын жүрегін сілкіндірген,Ары неткен таза еді, ары неткен!Арсыздардың..

Санасын шау тартып шабандаған,Тағасымен тұлпары табандаған,Құйын– мінез, қу құлқын адамдар-ай,Баласымен жауласып, жамандаған.Сөзіменен сылқитып..

Озған алмай бəйгеніОзбыр алса не етерсің?Татығандай кермегіСөзің азса не етерсің?Төрге шығып алғандарДүреленсе не етерсің?Көрге тығып..

Өзің үшке бөлінсеңӨзге бөлер алтыға.Көзің ала көрінсе,Сөз де келер халқыңа.Бəйтеректей мəуеліТүп тегімді пайымда!Айтып өтпей əуеліБүккеніңді..

Егерде болсам сенің ақын ұлыңӨнерде еркелеуге қақылымын!Өтер ем өрге серпіп, өкшеленіпБерер ем оған мұрсат қапырығың.Тиынға алмасты да..

Жан жүйем сырқатты дауасыз,Қалды иен ақылым панасыз.Осыны бұлжытпай танығанƏулием! Сіз неткен данасыз!?Бұқтыра тиген соң бұлды қып,Мықтыға бас иіп..

Жалған даңқын асырып,Қасиетін қашырып,Тулақ еттік даланы.Арман, салтын басынып,Өсиетін жасырып,Турап өттік бабаны.Надандыққа бас ұрып,Дінсіздікке..

Түнекті, шуақты, қанқұйлы,Күн өтті елеңнен сан қилы.Алданған жылдардың уындайЖүректі күдік ой аңдиды.Тілекті арқалап сан милы,Тіректі таба алмай жан..

Саралап өлеңнің соқпағынЖағалап өзіңе тоқтадым.Жасындай жарқ еткен, əулием,Бағалап, жоғыңды жоқтадым.Қаталды матаған ақылменҚаһарлы болсаң да ақылды..

Өлеңім! өлгексіп жасыма,Төренің қанындай тасы да,Төбенің бір-ақ шық басына.Өлеңім! Наданға бас ұрмаКөненің көзіндей ашыл да,Өренін табындыр..

Наз əнім сырласса талаймен,Жазамын жасық жыр қалай мен,Өлеңді ту етіп көтергенҚазағым бақытты Абаймен.Абайды пір тұтып жолығар,Дана ойды шырақ қып..

Тасы иіп балқып жатыр бағзы мекенНақ сүйіп, сəлем беру– салтым екен.Ассалау-мағалейкум, Абай ата,Бас иіп өзіңізге тағзым етем!Жетпеген арманы бар..

Аңсағаны – қазақтың егемендік,Жанса бағы – алласы елегендік,Жадыратып көңілді, нұрын шашып,Таң самалы секілді келеді елдік.Тілеп едің азаттық: «А..

Жарты белес өліп-талып шыққаным,Алтын емес аузымдағы тыққаным.Бар қазынам– қызылшақа өлеңім,Артық емес алтын, одан ұққаным.Боран тұрар булықпайтын..

Жылы қан. Желім сынды жылымшы қан!Дəмі кеп быт-шыт болды мығым шыдам.Көз алды қып-қызыл қан,қызыл тұман!Кез қалды бұға басып, қылымсыған.Желікпе..

Есіл əкем!Екі айтпайтын сертті еді,Еркелетті, маңдайымнан шертпеді.Меңдетіп жүр,Шерлі етіп жүр,Бұл күндеСағыныштан сар тап болған дерт мені.Тірі..

Қоздыратын демалған делебеңді,Атойлаған жыр жазған керек енді.Өйткені мен халықпын– қазақ деген,Бесбоғдаға тигізгем керегемді.Менің жаным қашаннан..

Жел желіксе ару ана – бұлт ығады,Ақ шудалы толқындар бұлқынады.Осындайда менің де кеудем ысып,Шалма түскен шабытым қылқынады.Бір тасбауыр орманды..

Су деген – суық неткен, сұйық неткен!Кім екен дария ғып құйып кеткен?!Өмірі бір тынбаған керуеннің,Жолын да ортасыннан қиып кеткен.Буынып күміс..

Күпісін ерте киіп ауыл маңы,Бурылдап ақ шоқының сауыр, жалы,Қояды қара боран, ішін тартып,Тұрғандай безгегі ұстап ауырғалы.Торланып əжім-жолмен ауыл..

Түнімен жер ақпен бояныпты,Əппақ болып тазарып ояныпты.Біз де осылай пəк болып жүрейік деп,Адамдар да ақыл мен ой алыпты.Əппақ дала. Ал, кəне, қара..

Арбиып қаңқасындай ірі қараның,Салақ бұлт сүйретіп жүр бір балағын.Секілді ашық аспан мұз айдыны,Мəнерлеп күн тебеді сырғанағын.Əппақ қыс сылаң қағып..

Болар ма төкпе жомарт дала мұндай,Ауылдың толтырыпты табағын май.Егіннің тақта-тақта танаптары,Толқыған ұлы өзеннің тарамындай.Болар ма кербез сылқым..

Япыр-ау, салқын еді дала неткен!Топ қозы көрінбейдің ана беттен.Жағасын өзен – көлдің құлазытып,Аққу, қаз əн мен жырын ала кеткен.Келбеті кеше ғана..

Күзгі жел күнбатыстан қоңыраулап,Бұйра бұлт ентелейді омыраулап.Барады қаңбақ сорлы қашып қырдан,Күнімді көрейін деп қонып аулақ.Егіннен десте-десте..