Темірхан медетбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Ойлар қуып қаптағанасу-белге бардым мен, –көшiп жүргенқап-қарабұлт жамылып алдым мен.Тұла бойда жарылғанойдан кенет – зiрк етем...Сол бiр бұлт..

Көшеңiз де, аулаңыз да көк қайрақ.Көк қайрағың – жып-жылтыр мұз көктайғақ.Тiршiлiктi тәй-тәй ғана бастырыпкөктайғағың жұртпен осы кеттi..

Бiлiп өмiр жалғанынөз-өзiнен ашынып, –Үмiт пенен арманымӨлiп жатты асылып.Әуенi мен үнi жоқ,Өңiм бе бұл, түсiм бе? –Жүрмiн түн мен күнi жоқКүңгiрт..

Жоқ кез екен бекiнiс те, қамал да, –Сонау-сонау өткен, алыс заманда.бiр тайпа жұрт өмiр сүрiп жатыптыорман-нулы, көл-құрақты даламда.Бiлмеппiн ғой..

Кең далам жатыр, боз далам! –Өткен бiр, өткен замандакүлдiр-күлдiр кiсiнеп,маң-маң басып боздаған,қосылып желге сарнаған –шүйгiнiн iздеп..

Не боп кеттi азып-тозып өңiрiм.Не боп кеттi бұрқап, түтеп өмiрiм.Iше-iше қасiрет пен құсаныУға толы ыдыс болды көңiлiм!Суық маған жылы отырған..

Жұғымды адам, балдай тәттi жұғымды.Тұла бойы түсiнiктi, ұғымды.Сырлас жандай – ашпасаң да сырыңды.Мұңдас жандай – айтпасаң да мұңыңды.Жоқ секiлдi..

Семiз бұлттар сабырлы-ақ.Теңеме оны босқынға.Төңкерiлiп, дамылдапЖатыр аспан астында.Бар дегендей бастанғым –Жатыр үнсiз тыныққан –Өрiсiнде..

Күн суық, заман суық, суық, суық.Суықтық жатыр жұртты қуып шығып.Боран мен борасындар бұрқырайдытiрлiктi жiберердей бүлiк қылып.Сары аяз бет қаратпай..

Бұл өмiрде аз ба, көп пе үлесiң –Бәрiбiр сен! –Жылайсың да, күлесiң...Ғұмыр бойы еркiңнен тыс! – өлгеншеҚос ниеттiң қоршауында жүресiң.Ендi мұны..

Сонау жылы,Үстiрт үстi.Күн ыстық.Дем аласың отты ауаны тыныс қып.Көк темiрмен алысамыз жер үңгiпбiр сәтке де жоқ қой бiзге тыныштық.Жер сiлкiнiп..

Қара жаңбыр.Қала iшi.Құйған саулап ағынды-ай!Қолшатырға қарашыөрмекшiнiң торындай.Түсiп әуре-сарсаңға,шалқып бiрде мұңданып, –адам бейне сол..

Қалғандай бейне тоналып,жүрегiм менiң жаралы –Көрдiм мен отқа ораныпөртенiп жатқан даланы.Көрiп мен оны зар қаққам,әуенге салып сарнаған...Лапылдап..

Ол оқиға алыс қалды бүгiнде...Сабақ жатыр оның бiрақ түбiнде....Келдi бiздiң ауылымызға бiр адамҚарашаның қара суық күнiнде.Келдi, әйтеуiр қаладан..

Жоқ кiсiлiк, iрiлiк,майлап алған жанарын.Иiледi, бүгiлiп –Омыртқасы жоқ оның.Бiрде толқып мұнардай,бiрде су боп сорғалап,бара жатыр жыландайбауырымен..

Шалғынымды шаң қылып,жайлауымды жандырып, –жұмағымды жайқалғанайналдырған тозаққа;құнарымды май бөккенсалған зұлмат азапқа;айналаны азан..

Үстiрт үстiКүн дегенiң күйiп тұр.(Ал жүректе күннен өткен күйiк тұр).Шофер жiгiт қуып бердi құйғытыпкездестi де үйiрiне киiктiң.Қуып бердi – қаны..

Кетiп тiрлiк кетеуiМың құлатып, мың жықты...Жыным қозып кетедiкөрсем осы ынжықты.Тұрамын ғой шыдамай,от шарпиды дененi.Ынжық деген, құдай-ай,неткен..

Жарасқаным, дара тұлғам,Сенде сезiм, ой шыныққан.Бiлем сенiңЖаратылғанТұла бойың қайшылықтан.Шарт кетесiң шешiм күтпей,Сөзге бiрақ..

Қимақ болып тiрлiгiмнiң пернесiн,жұлмақ болып ертеңiмнiң пердесiн,бiреулер жүр қара ниет тiлекпенбасамын деп ұлы Дала кеудесiн.Қайта салып мойнымызға..

Бiр жас әйел –тiлiп түсер санаңды –айтып тұрды төтенше бiр хабарды:– бiр мәшине жаңа ғана,мүйiстеқағып кеттi итi менен адамды.Айналған ба –есiркеу..

Тұла бойы тұңған тарих,әңгiме,көрген талай мұң-қайғыңды,шердi де.Дарияны жағалаған қарияЖерде жатқан жас шыбықты көрдi де,Көтердi оны.Қоныпты оған..

Мынау өмiр –осы қазiр –жаралы:темiр торлар буып алған сананы.Тау мен тасты,орман менен даланытас-талқан қып жарады да,жағады.Мынау өмiр жыртқыш-сынды..

Шаршағам-ау,iсiн көрiп iскердiң.Шаршағам-ау,iшiн көрiп iскеннiң, –екi кештiң арасында апыр-ай,жан шошитын үрейлi бiр түс көрдiм.Ойым бөлек дей..

Ауылым-ай!Ауылы қазағымның!Көрiп сенiң түрiңдi назалымын.Жатырсың ғой арқалап сен бүгiндетаусылмайтын тiрлiктiңазап-мұңын.Сенде едi ғой –рухым..