Темірхан медетбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жаза алмаймын ешқашан бүлiктi жыр.Жаза алмаймын ешқашан қылықты жыр...Жамбасына алам деп жаулар мененIштен шалып күн-түнi iрiткi жүр.Iрiткi жүр..

Ақындарды шабыт керiп тасқандаТеңедi оны алып ұлы дастанға...Ал мен үшiн омарталар сияқтыБиiк үйлер – тiк шаншылған аспанға.Омартаңды қолдан келсе..

Ғалымдардың айтуынша, аш егеуқұйрықтарға қарағанда тоқ, семiзегеуқұйрықтар әлдеқайда мешкей, әлдеқайда тойымсыз, әлдеқайда обырболады екен. Тiптi..

Көре-көре, апыр-ай, талды ойым даМұңы бар ғой өткеннiң өн бойымда...Мекен етiп жатыр ғой төбелердiЗираттар мен қорымдар жол бойында.Бұл да бiзге..

Өз-өзiме қамалыпОйға батып өшпеген, –Шықтым сыртқа қабарыпСұп-сұр күңгiр кеште мен.Үн шығармай қыстығыпСығып алдым жасымды...Жылан құсап ысқырыпЖел..

Дедi ме екен: осылай бiр сынаймын!Ықылысты нұры түсiп Күн, Айдың –Патшалыққа ие болды маймылдарБiр күндерi қалауымен құдайдыңСол, сол екен тiршiлiктi..

Мынау тiрлiк азап бопБiтпей қойды жарамыз...Қатып қалды қасат бопIшiмдегi қара мұз.Қабағыма сыз қонып,Қатал күнге кезiктiм...Отыр едiм мұз..

Бiлемiн, Хақ тағала сүйенiшiң!Сонда да өртенедi, күйедi iшiң, –Өйткенi Бөкен бидiң ұрпағысың,Өйткенi Махамбеттiң жиенiсiң.Бiлемiн, үмiт – ұзақ, арман..

Тұла бой, жүйке, тамыр шымырлап тұр,Құлағым, сана, миым шыңылдап тұр, –Шошынған жұдырықтай жүрек құсапБозторғай дала үстiнде шырылдап тұр!Қалайша..

Даңқы әлем шарлағанҚұндылық боп, қымбат боп, –Ойды, көздi арбағанТұр мұнара жұмақ боп.Ғасырларда жаңғырыпЖатқан түбi әрiде –Құпия ғой..

Осы қазан ғажабы ғой ғажаптың,Осы қазан қазаны ғой Азаттың...Тұрған үнсiз ғасырларды қайнатыпБұдан берiк қазаны жоқ қазақтың.Бұдан алып қазаны жоқ..

Төрт қақпалы Түркiстан!Айдарым да өзiңсiң,Айбарым да өзiңсiң!Алынбайтын қамалдай,Қаратаудай төзiмсiң...Аспан астын толтырғанАлатаудай сөзiмсiң!Құзда..

Қарға бойлы Бекболат!Түйдек-түйдек құйылғанЕкпiнiңе жете алмасҰшқан құс пен шапқан ат, –Жолдағының бәрiн деКетердейсiң жапырып,Кетердейсiң..

Қара нардай қатептiАлп, алп басқан, алп басқан.Маңғыстаудың жерiндейМаңдайы биiк марқасқам!Қуат алған күш алғанҚарындастан, қандастан...Қолдасқанмен..

Қауiп пенен қатер жатқан күшiнде,зымияндық, сұмдық жатқан iсiнде, –тойымы жоқ, қойымы жоқ ғұмырыадам көрдiм жыланы бар iшiнде.Бiр қанбаған құтырынған..

Ойлаумен әрбiр сағат, әр күнiмдiар жылап, жүрек күйiп жан бүлiндi...Бұлт болып шегiрткелер қаптап ұшыпжалмауда астығымды, шалғынымды.Опат кеп көктеп..

Бiр қиянат жасамаған бiреуге,Шын берiлген ақ неиеттi тiлеуге, –бiр топ адам жалбарынған, жалынғанӘулиеге келiп жеттi түнеуге...Бойларына кiрiп ыстық..

Қазақтарға келмесе де түр-түсi,қазақшаға ағып тұр ғой бұл кiсi...Осы адамда, осы жанда жатыр ғойұлтымыздың ұланғайыр күлкiсi.Дес бермеген гүрзiге де..

Көкте бұлт түйiлдiкүркiретiп өктем үн.Жасыл бояу құйылдыкiрiп келiп көктемiм.Бұл дүние асылғамалынып тұр жасанып, –орнады да жасылғашыға келдi..

Төгiлiп тұр жыр болыпСергек қоян, сақ қоян...Келiп кiрдi жыл болыпаппақ қоян, ақ қоян.Қызық болса тоя алмайҚызық қуып кетерсiң...Келген..

Болдым мен бала шағымдыесiме жиi алатын......Бiздiң үйде сауырлыҚара сиыр болатын.Сүттi едi ең бiр елдегiЖелiнi иiп саулайтын....Қап-қара теңбiл..

Кешегi салтанаттың тастап бәрiн,мүлгiп тұр Мамырларым, Тастақтарым...Тiзiлiп тұра қалған ағаштар-ай,берместен көшелердiң қос қапталын.Бұлт төнiп..

Маңдайынан тер шықты да тастардың,асқақ басы аласарды асқардың.Тiршiлiктi түнек етiп қап-қаражанып тұрған шамы сөндi аспанның.Кәрi қаншық әлдененi..

Босқа шаршап, сүрлiкпебасса өмiрдiң мұң-зары.Дүниеде, тiрлiктекерi кетiп тұр бәрi.Кеш қалам ба ерте кеп?!Түсiнбеймiн әлi бiр:Алға бассам ентелеп.Керi..

Күнiн көрiп амалдап,тiршiлiктен қалыс қап,бара жатыр адамдарбiр-бiрiнен алыстап.Оқшау әлем құрып ап,Саяқ ойлап жүр бүгiн, –Күлiп-ойнап тұрып-ақЖек..