Мырзатай болат өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Пысықтар – татымайтын талғамына!..Таң қалам Жетібайдың шалдарына!..Қинайды: - әкім бол!-деп жөнсіз мені,Қарамай қоғамдағы «салмағыма!..»-Турашыл..

Жыр жазғам елуімде «Елу» деген!..Сонда бір, қайран жастық, сені іздегем!..Жаратқан, бергеніңе – мың шүкірлік –Әлі де «алжыған шал»..

Түсіп тұр тереземнен күңгірт сәуле –Жайлаған күңгірт сәуле жым-жырт бөлме...Жанымды жеп барады түн-тыныштық,Жаралап, жабырқатып, үңгіп..

Адам шіркін – замананың кебегі,Көп ақынның құрып кеті дерегі!..Жылдан-жылға ой-санаңды жеңеді –Ұлы мұхит Жұмекеннің өлеңі!..Желпіндірмей, тура сөзге..

Шыдатпай кәрі жыны – ынтазары,Жел- апам бүгін қауырт жүн сабады!..Қарт бура – Каспий тағы шыға келді –Тарпынып, үркіткендей су табаны! -Құтырып..

Күн батып, бара жатыр көз байланып,Көршілер отыр едік сөзге айналып...Оқыстан бір әйелдің даусы шықты –Жол жақтан зар илеген ойбай қағып!..-Баламды..

Қашанғы шерте берем мұңшыл өлең?..Еңсемді түсірді ғой гүлсіз өлең!..Тырышқан шал-кемпірдей түрсіз өлең –Қабағы ашылмаған күңкіл - өлең!..Түрім бар –..

Сағынып бауыр – қимасты,Көкіректі мұң басты!..Көзіндей көріп өзінің –Құшақтап сүйдім Мирасты!..Жанарымнан жас шықты –Көңілдегі тас шықты!..Жүрек..

Туып судан – су...Өнер қуғансу!..Езіп малтасын –Өлең қылғансу!..Айтар түгі жоқ –Құрғақ ділмәрсу! –Іші боқ сасып –Бетсіз діндәрсу!..Кеңес құрғансу..

Қаржының қиындығын – кешті Пушкин...Пенденің қалтарысын – шешті Пушкин!..Артына қалдырыпты кепті Пушкин:«Ақшаны жақсы көрем!..» - депті..

Кемпірім күңкілдейді: - Алжығыр! – деп,-Байлама құйрығыңа қалжуыр! – деп...-Мен өзім туылғаннан кінәз* едім,Қалайша отырамын жаужұмыр жеп?!.Сен мені..

Бір күні көк теңізге жылап бардым –Жұбаныш қу жаныма сұрап бардым!..Айқайлап ол да жылап жатыр екенҚаңғының тыңдамады сұрақтарын!..Білмедім не..

Жырым – анығым!..Қандай қанығым!..Түндей қап-қарам!..Күндей жарығым!..Желдей жеңілім!..Жердей ауырым!..Шындап түсіңді –Енді таныдым!..

Кәрілік – байлайды екен адам бағын,Шырқатып асау әнге сала алмадым!..Саусағым перне қуып жүгіре алмай!..Мүдіріп, қоңыр сазбен амалдадым...Адайда:..

Ат үстінен найзасын –Соза шапқан Дон-Кихот!..Жел – диірменге атойлап –Қоза шапқан Дон-Кихот!..«Табамын, - деп, - әділдік»,Көп шауыпты Дон –..

Қайда, төр – менде...Едім өр кеуде!..Аштым жүректі –Жаным сенгенге!..Болдық бір «мықты» -Сөйлеп шындықты!..Біреу – сескеніп,Біреу – үздікті!..Көңіл..

Ақын ем киелі құс – қу секілді!..Бос қуыс - өткен ғұмыр құр секілді!..Желбіреп кете алмадым Ту секілді!..Жарқырап бір шықпадым Күн секілді!..Арманым..

Бір уыс болып отырмын –Кеудемде күнім ойнамай.Мына бір жауынсымақтың –Аңыртып мені қойғаны-ай!..Жауған да емес – жаумаған,Енесі оның - ала бұлт.Қара..

Қартайып қар жатыр, Жер – алатағанақ.(Жарылып кетпегей қу жүрек –қағанақ...)Сақалым қауғадай – алынбай ай өтті,Айнадан қарап тұр қайыршы –..

Көкіректе бар еді –Тұнып қалған бір арман...Өлең жаза алмадым –Шығып, шіркін, құмардан!..Жырым қалып жайына,Өтті жылдар шұбалған.Секілдімін кең арна..

Бусанып, күрер ме едім сүрі қарды?..Кім сүйер оты қашып, суығанды?..Өлеңім әуелден де шағын еді,Кеудемде соның тақ-тұқ «жыны» қалды!..Қалың қар..

Бұрынғы тірлігі жоқ сабылысқан,Баяғы жастығы жоқ алып-ұшқан!..Ой жейді көкірегін – кәрі мыстан,Жүрегі күйіп кеткен сағыныштан!..Қу жаны өткен талай..

Нән шаһарда тұратын...Сарай салды бір ақын!..Күнін айтты «жуатын» -Көрсетпекші қуатын!..Бай – ақынды байқарға –Құтты болсын айтарға!..Шақырғасын ..

Бұл өзі – бір сұмдықты білген өлең!..Жанымда иттей ұлып жүрген өлең!..Қазағым, Көкбөрі едің, қой болдың-ау,Басыңа ит сарыса үндемеген!..Ит пен құсты..

Бұл қырдың жел соқпайтын күні бар ма,Ұқсайды да тұрады жаны барға!..Тартқанда шаң-қобызын құтырынып,Тесік таба алмайсың тығыларға!..Содан ба, көңіл..