Медет дүйсенов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Кең далада көсілген,Жортқан жалғыз аттылы...Бейне, айдын төсінен,Көргендейсің қалтқыны.Шақша түбі қағылған,Таусып бітті төзімді.Басы зеңіп..

Таңы қандай, шіркін-ай, бұл араның!Еңбек әні тербейді қыр алабын.Жер – сәбиін кірісті емізуге,Аспан-ана, шығарып, күн-анарын.Туған жердің көркіне..

Кеп тұрмын туған мекенге,Көп тұрдым қарап елжіреп.Сезімім іңкәр жетер меБұлақтай анау мөлдіреп?Өмірдің мезгіл зергеріТастапты жерге белгі сап.Киіз..

Ойсыз ақын, ақын ба?!Тереңге үңіл, тартынба!Әуестенбе, бауырым,Сөздегі құр жарқылға.Күркіреген қалпында,Нөсері жоқ артында.Найзағайдай ол да бір,Өте..

Алматыда ақ жаңбыр төгіліп тұр,Көк көбесі кеткендей сөгіліп бір!Шіркін анау шыңдардың аясында,Құлпырады-ау шалғынға көміліп қыр.Қашаған-бұлт..

Асық салар бір қалта жасапты анам,Әп-әдемі, жиегін шашақтаған.Дейтін маған: «Арнап ем немереме,Келін әкеп, тойды тез жасат, балам.Сөйт, құлыным..

Оқиға еді тыңдаған,Сонау бір бала шағымда.Анамнан жеткен мұң маған,Орнығып қалған жадымда......Жыландай жылжып қойынға,Кезі екен кірген сұм..

Асығамыз ойлы боп ержетуге,Алуан ой адамды тербетуде.Ойдан туып жатады қарасаңыз,Жақсылық пен жамандық жер бетінде.Кіру қиын сыналап жұрт ішіне,Білу..

Құртқашаш көрсем, тегі, мен,Қаламын ғажап күй кешіп.Атауы қызға телінген,Тұрады-ау әндей үйлесіп.Жарытам, шөптен не біліп?Жалт етті бір ой..

Арқа сүйер, о, менің асқарым-ау,Жер таянар жетіпсің жасқа мынау.Қайран өмір, өтуің қас-қағым-ау,Қонақтапты күмістей басқа қырау.Көпті көрген көнекөз..

Бір адам,Шыға қалғандаҚыратқа биік, ең ірі –Таушық деп атай салған ба,Тау деуге қимай көңілі!Мен үшін шыңсың жаһанда,Қиялды тұрған өрлетіп.Бастайды..

Туған ауыл! Туыстай сағынамын.Сағынамын жел күнгі шағыл әнін.Көрінсе екен көзіме киіз үйлер,Шыр айналған күміс күн шаңырағын.Қиясына жетелеп барады..

Құшаққа алып тоқ омырау торғын бақ,Көркем қала шақырса да қол бұлғап.Ауатыны-ай ауыл десе аңсарым,Жетелейді құштарлығым – сол жұмбақ.Ата мекен!..

Құлпырып жатқан қырдан бұл,Гүл терсем деп ем, не керек!Қауызын ашып тұрған гүл –Қанатын жайған көбелек...Шақырып қырдың гүлдері,Көбелек келіп..

І. ТОЛҒАНЫСТалай күн өтіпті беу, демде,Зымырап садақтың оғындай.Бір сезім маздады кеудемде,Ып-ыстық сексеуіл шоғындай.Қаншама жүрдім мен..

Шаншылады, қарау көздер – мұз сүңгі,Жарақаттап алардаймын үстімді.Шуақ болып еріткелі шашылам,Мәңгүрттеніп, мұзға оранған мүскінді.Қалмай қойды-ау..

(Досбайға)Жай түсіп жастық сайранға,Кетіпсің қанды майданға.Жезтырнақтарын жауыздық,Жеріме қарай жайғанда. Сұм соғыс өлім төккенде,Қимай да қарап..

Болған бәрі, толған-ды жаным уға,Жаралғаннан жоқ едім жағынуға.Аттатпады Намыстың алдаспаны,Қала бердім құйылған қалыбымда.Болған бәрі, толған-ды..

Арманыма жетсем деп алға асығам,Таңға асығам, ататын тау басынан.Асау өзен сияқты сезім сондаАсып-тасып жатады арнасынан.Көктем дәуір құлпыртып..

Дубосеково бекеті түбіндегі,Қанша жыл, төбеден бұлт түрілгелі?Мазалайды әлі де бүгін мені,От шарпыған орманның түбірлері.Қарақұстай фашистер..

Ойда отырмын. Глобус тұр алдымда,О,қаншалық ғажайыптар бар мұнда!Жер шарының кіп-кішкентай үлгісі,Тұрады ылғи жанарымның алдында. Талдан түскен..

Осы жолы сені ұқпадым, дос, мүлде,Артық, ауыр сөз айтпаушы ең ешкімге.Бір жолдастың мінін айтып қоймадың,Қаяу салдың көңіліне бөстің де.Өзеурейсің..

Бұл, Сен бе, жүрегімнің гүлі деген?!Кеудемді жіберетін қылып өлең.Шарт сынған сенім – шөлмек сынығы едікҚиюуын қалай таппақ, шыныменен?Сілкінді..

Түрлі қол...қалған жатталып:Кернеген бірін долы күш.Бірінің қолы – ақ мамық,Бірінің анау, қолы күс...Қашан да қолмен, қылсақ не,Сезімің толқыр бойды..

Түс көрдім түнде тағы да,Ұйығы тартып ұйқының.Бермеді тыным жаныма,Тербеді, ғажап сиқыр үн.Тұр екем таудың басында,Жүректен нөсер жыр төгіп.Ұқсайды..