Медет дүйсенов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қап-қара, түн – шәлісін,бүркеніп алған аспан.Көңілдің бұл шағы үшін –Керегі, жанға басқа ән.Жатамын, түйінделгенТарқатып мұң тарамын.Қиялға, күйімде..

Жұматай ЖақыпбаевқаКүлетінсің жымиып миығыңнан,Келетінсің сен менің иығымнан.Бойың қысқа болса да, ойың нұсқа,Мына өмірден өзгеше күй ұғынған.Жыр..

Жүре бермей тірліктің кемесімен,Не табамын дүние егесінен?Қала алмаймын үн-түнсіз қалыбымда,Алаңдаймын толғанып, неге осы мен?!Тыныштықта болмысым..

Тілегі бір, жаны басқа шығарда,Жүрегі - нұр, туысым боп тұрар ма!?Адам түгіл, бірін-бірі сағынып,Шақырады жағы сенбей ұлар да.Болса-дағы ақыл мен күш..

Сап болғандай, серпілер тамаша күн,Шалғын да жоқ келтірер дала сәнін.Аласұрып батыс жақ алыстағы,Қарасуық күндері қарашаның.Күз күні еді... Жат үннің..

Дегендей, мені осынау шақта көрсін,Аспан әсем, ақша бұлт – мақта дерсің!Су құйғандай, маздаған сезім-шоққа,Өліп жатқан жер құшып ақ көгершін.Атқан..

Өмір менің ғашығым, көрген сайын құмартып,Тірлік кешіп келемін, жүрегіме жүк артып.Жалғандықтың мұнары жайламашы жанымды,Удай ащы болса да..

Отырған қария, оралмас күнін өтті ойлап,Көкмойнақ үшін бастарын тіккен көп бейбақ...Түсіне кірді... тізгінін жатқа ұстатпай,Кісінеп жүрді, аспанға..

(Сәттіғұл ақынға арнау-терме)Су төгілмес жорға едің,Тайпала басып ырғалған.Бұлақтай сөзден бал татып,Жанары жұрттың нұрланған. Бата алдың биден..

Қанатын құстай қағып күн,Жалғапты-ау жасты жасыма.Елуге келіп қалыппын,Боз қырау қонып шашыма.Қоштасып жастық, кетті анық,Қарттыққа келем, тербе..

Қимас көктем қоштасар да, келер күз,Өмір-үйге келген қонақ екенбіз.Талдан ұшқан жапырақтай қалықтап,Ана-жердің құшағына жетерміз.Шындық осы –..

Барасыңдар қай жаққа, қара бұлттар?Күтуде қыр, күтуде таранып тал.Адуынды желге еріп кетпеңдерші,Жауыныңды аңсаған дала, жұрт бар.Шақырады шаңытқан..

Ұлағаттай, бұл әңгіме – әдемі,Әдемінің аз болмайды әлегі...Ұлықпан хакім, дана Дәуіт пайғамбар,Бір заманда ғұмыр кешкен шақ еді.Білгісі кеп..

Аяулы ана, қабірің басындамын,Қарсы алдың ба елжіреп асыл жаның?Жайқалуда өсірген жасыл бағың,Мауқыңды бас, мінеки, қасындамын.Келген саған мұңдылау..

Ғажайып түстей ғайып боп кекілді күнің,Жол жатты алда, тарқаған секілді бұрым...Жаңбыр астында жаураған жетім баладай,Жүрек түбіне бүрісіп, бекінді..

Аңызақпен әдіптеп, шырмап шығып,Кеңістікті кезеді құрғақшылық.Қылдырықтай қолдарын көкке созып,Айтқандай ма мінәжат тұрған шыбық?!Шөл сөйлейді..

Кеудемді толқи соққан самалға ашып,Алайын ата таумен амандасып.Жүр едім сағыныштан мазам қашып,Жүрегім алып-ұшқан саған ғашық. Жетеді сұңғыла саз..

(Ержан хазірет Төлегенұлына)Еліңнің, Ержан ата, жадындасың, Еске алып жатыр бүгін сағынғасын.Тәрк етіп, бабам берген тәрбиені,Ұрпағың тобасынан..

Суық ызғар еседі, күн қылаулап,Тұнжыраңқы, көңілсіз тұр мынау бақ.Ағаш екеш ағаш та сезе ме екен,Түсетінін, әйтеуір, бір күні аунап?Болды талай дауыл..

Бұрала басып сәнменен,Мойынға моншақ жүрдің сап.Жарқыраушы еді сәулеменМоншақтар құйттай күнге ұқсап.Құдірет бітіп бізге ерек,Жүздессек жандық..

Бар ішінде жарық ойнап бозамық,Түсіп тұрды жиналған топ жүзіне.Түрекелді, бір жас жігіт сөз алып,Сәл іркіліп, мұнды көзі сүзіле.«О, достарым, қаралы..

Арқаңда билеп салалы бұрым,Төгетін нәркес жанарың нұрын.Құлпырған қырдың қызғалдағы боп,Сенсің бе тартқан даланың ұлын?!Кеудемде сырлы жөңкіліп..

Жер асты суы...тағдырың,Ойлантып мені тастады.Сезімнің төкті жаңбырын,Жанымның мөлдір аспаны.Шараға сыймас қайран шақ,Жарқ еткен күндей..

Бабадан жететіндей мақам-сарын,Жол тартқан, жүктеп алып атан-нарын.Қызықтап айналаны, көз суарып,Келеміз қуалаумен «Қапы» аңғарын.Қапталда тосын..

Аңызға айналған әулием, баба Құлбарақ,Ойға батамын, қабірге қаламын қарап.Қақпанын құрып қаскөйлік, қансырап қалған,Көз алдымнан өтеді дала..