Медет дүйсенов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Кейбіреулердің қарамай қол соққанына,Құрғақ сөздердің айналмай қолшоқпарына.Толғанып тұрам, ұрардай жырдың кииесі,Санамды қарып алмасам ой шоқтарына...

Маңғыстау – Бабам, дедім, Анам менің,Қуатым бойымдағы, алар демім.Кеудеме күй құймасаң,жыр көгіндеЖарқылдап жай отындай жанар ма едім!?Маңғыстау –..

Иманым, жүрсің дер ем:Тамшыда жасымдағы.Жүректе дүрсілдеген,Санамда басымдағы.Шығатын соқпағымда,Қонатын қиянымда.Тұратын тоқтамымда,Шолатын..

Өмірдің осы құлпырған,Бақ гүлі – Қазақстаным!Көңілдің хошы, жыр тұнған,Шаттығы – Қазақстаным!Жайнатып жанды жібердің,Ертегі сын -ды ғажабым.Осынау..

Байлық-билік, жалап соның табанын,Бір-біріне көз алартып жүрген көп.Теңгере алмай таразының табағын,Патша-көңіл, ауыр ойдан жүр меңдеп...Елменен ел..

Тағы да түн басталмақшы қараңғы,Әдетінен қашаңғыша айрылмай.Мазалады шуақ шашып санамды,Кеткен Көктем емес пе бұл, қайрылмай?!Сартап болған..

Қанатын дауыл қайырған,Күндер де өтті – қалбағай.Қоқысты кешті, қайтесің,Қонатын жерін таңдамай.Құбылып оттай, жанарда,Билеген, мынау..

Басың бейне құмырсқа илеуі,Сапырылысқан онда сансыз ойларың.Келмей жатыр қысқа жіптің күрмеуі,Ойлан, ойлан.., ал басқаның қой бәрін!Соныменен... Не..

Қарағым, қалқам, бұлайша қарама маған,Соғады санын – сезімді сараламаған.Кешендеу келген көктемім, қайтесің мені,Жастығым өткен, қайтадан жана ма..

Көбе киіп төзімнен,Қиындық белін үзермін.Сәйгүлік мініп сезімнен,Шартарап төсін сүзермін.Құбылып келсе құм мінез –Дауыл боп соғып..

Қаз үнінен жүрегім дір етеді,Осынау саз жанымды түлетеді.Қатар ұшқан қаздардай тізбектеліп,Көз алдымнан сонау бір күн өтеді....Күйші бар-ды жұрт..

Ажал! Ажал – қадалған қарғыс оқтай,Қарып өтті сұмдық сөз жанды шоқтай.Қара нардай қайыспас қайран әкем,Дүрсілдеген жүрегің қалды соқпай.Мейірімің-ай..

Сұрықсыз ой санасын торлады да,Оңалмастай құлаған, орға –күнә.Ойына алып оны ешкім іздемейді,Бұл өмірде болды ма, болмады ма.Жауын жырып қабірін..

Абыр да сабыр халқымда бүгін бар күйбің,Арнадан асты әуені шалқып ән-күйдің.Даламның алып жүрегі соқты-ау дүрсілдеп,Толғандай суға мөймілдеп шөлі..

Шартарапқа тартса да жол мыңдаған,Бала шақтан ыстық қой орның маған.Аласартқан жел менен жаңбыр мүжіп,Аласақтан ақ шоқы қол бұлғаған.Сені көрсем..

Қараңғы түн. Қайыршы келе жатыр,Болдым дейді мұншалық неге пақыр?Білетіні – дәл мынау түнек түндей,Қараңғы көр ішіне енеді ақыр...Ой қамайды бөрідей..

Бір үйден көрдім құранды ер, қымбат, бағалы,Әдеміліктің алды ғой құндақтап әні.Күтімсіз қалған, бабамның көзіне қарап,Шырмауық-ашу бойымды шырмап..

Өмір өзі нарығын,Нар жүгіндей өңгертті.Таңдай алса танымың,Тарам-тарам жол кетті...Сауда деген өнерге,Сылбыр болған халықпыз.Нарық жөнге келер..

Көз тоймайды қарап дарқан далаға,Бұл дүние неткен әсем, неткен кең!«Қош бол, көктем!», - деп айтпашы, жан аға,Қоштасуға бола ма ерте көктеммен?!Қатал..

Ауыз салар аңдаусыз, ақырыннан,Тартқылаған төбеттей тақымыңнан.Тақалатын, тырнағын ішке бүгіп,Сақта құдай, опасыз жақыныңнан.Сырласатын сол бір жан..

Бақытымды тіледің күнде менің,Қуанышқа жанымды мың бөледің.Қыз жолының жібермей нәзіктігі,Сүйе тұрып сен мені, үндемедің.Үндемедің, сен солай сүйіп..

Алқа топта арқа қозып тұратын,Өмірінің өлең еткен мұратын.Тастүлектей, сонау Таушық жеріненШықты дейді Түмен деген бір ақын.Мықты дейді сөзі қаққан..

Кезіктім қанша тағдыр көктеміне,Еске алып, ораламын өткеніме.Көп болды-ау құстай ұшып кеткеніме,Қайрылып қонсам деп ем мектебіме.Жеткенде аңсауменен..

Қашан да елге қара шаңырақ киелі,Ата мен әже ақшулан басын иеді.Бөлейік қала тұлғасын жүрек-бесікке,Ұмыта көрме, ұяң ғой ұшқан, сүй оны!Замандас..

Қырмызы қырда өстің бе,Келбетің қандай!Гүл қандай!Көрікті осы қос гүлгеҚараумен көңіл тұр қанбай.Құлпырып келе жаттың-ау,Қиялдан соққан..