Медет дүйсенов туралы Өлеңдер ✍️

Бәйтеректей желге ұшқан желегі,Кетеді адам,тағы бірі келеді...Сұхбатымыз шежіреге тіреліп,Марқұм әкем сонда былай деп еді:«Айтты деме отырған соң..

Қазағым-ай, өзіңмен кеңесемін,Жолың ауыр болды екен неге сенің?!Өлгеніңнің өшпесін орнындағы от,Көргеніңнің бере алман мен есебін...Тағдыр-ана тас..

Сен не көрдің? Ерлігіңді айт? –деді қарт,Сынағаны-ау... Майдангерім еді мәрт.Сауалымды жай сөз деме сүреңсіз,Үміт күткен жүрегіме сенім арт!-Ойсыз..

Мұнай – сия, малшынған,Дәуіт сынды далам, бай.Ал, мұнара шаншылған –Малып қойған қаламдай.Дана ойдай – асыл күн,Ақ парағы – алаңдар.Шежіресін..

Ей, көңілім, кірпігіңді аш, қарағын!Құс болып ұш, ішіп қиял шарабын.Жібек жолы – жібек белбеу сияқты-ау,Белін буған, мынау сайын даланың.Сортаң..

Қаңқа сүйектен қалпына келіп,«Тіріліп» қайта қаз тұрады өлік.Тылсым тұлғамен тілдестіретінАнтрополог, антрополог.Мүсіндер мынау – мұра бұл..

Жел қуалап сабаңды аңыздағы,Тітірентер денені таң ызғары.Көшелері керіліп Хиросима,Тәтті ұйқыдан оянды тамыздағы.Көкжиектен көрісті күн де..

Құштым-ау көкті, сірә, мен,Көңілім күндей күлімдеп.Алды ғой тұрып бір әуен,Дүние-ай, сонда дірілдеп.Шығады шіркін шымырлап,Осынша сазды үн..

Көгершін болып кеудемнен ұшты көп өлең,Қазақтан туған киелі неткен өнер ең!Қарсы алдыңдағы күйші емес, құдай десе де,Көнер ем соған, сәбидей бейне..

Қабақ түйіп, қаба сақал қара шал –Қараңғылық үңіледі іргеден.Сол шалыңнан сұрағандай араша,Ұйқым қашып, тыншымадым мүлде мен.Мүсіндей боп отырмын-ау..

Соқты-ай кеп ыстық аптап бір,Шоқ дерсің мынау аппақ нұр.Жел – бота, дала – інгеннің,Желінін сорып қақтап тұр. Шығар-ау шөлден шын безген,Барады киік..

Туысқандар!Ия, олар туысқандар,Ұрпақ үшін ұран сап ұрысқандар.Кездігінен қаймықпай қаскөйліктің,Мезгілінен ертерек гүлі ұшқандар.Атсын десек тамылжып..

Сыбызғысын сызылтып тартса желдер,Тербеледі құбылып ақ селеулер.Дөңбекшіген аумайды-ау ақ айдыннан,Толқын-толқын созылып жатса дөңдер.Қалайша мен..

Дауылдар соққан далам-ай берендей берік,Қилы заманның кәріне емендей көніп.Шексіз төсіңнен шықпақ боп шарлағандардың,«Темір етігі тозыпты тебендей..

Жесір отыр басынан тайған бағы,Халі бейне балықтай қайраңдағы.Көре алмады қызығын көктем шақтың,Оралмады бақыты майдандағы.Жас аруды үрейлі ой..

Қолтығын сөгіп тұлпардай жазар құлашын,Бозашым менің, бұл сенің базарлы шағың!Шаттығындай тасқындап қара дария,Шуағын төгіп жарқ еткен жанарға..

(Сайын Назарбекұлына)Шалмасын деп өнердің қорығын мұң,Әр ісіңді адамдық жолы қылдың.Қалақ, қалам – туыстас, егіз екен,Аға, сені көрдім де, соны..

Атымтайдай қарық қып, Кемді аялай,Барым болса берер ем елге аямай.Қиялым жүр кезумен кеңістікті,Желдеп кеткен жапанға желмаядай.Өңімде жоқ, тәтті..

Жырың ба екен алаудай,Жарқылы сонау мұнаралардағы оттардың?Арманшыл жүрек қалайша ғана тоқталдың?!Атыраудай шалқыған естіп те жүрміз әуенін,Сен айтып..

Мейірленіп көк жүзі мөлдірейді,Жалау біткен толғана желбірейді.Күміс күннің керімсал шуағындай,Жүректер елжірейді...Аясында туған ел аспанының,Жырын..

Көп жортқанға, жазым деген жақын,ә,Қанды қақпан қапты аяғын қапыда.Көкжиектен кеткен сынды көрінбей,Ғайып болып көкжал деген аты да. Жеткен иіс..

Айтшы жаным, кездестім мен кімменен?!Жанарыңда жас неге мөлтілдеген?Жүрегім-ай, бұлқындың неге бұлай,Сырды қозғап көп жылдар шертілмеген...Сөзің..

Кең далада көсілген,Жортқан жалғыз аттылы...Бейне, айдын төсінен,Көргендейсің қалтқыны.Шақша түбі қағылған,Таусып бітті төзімді.Басы зеңіп..

Таңы қандай, шіркін-ай, бұл араның!Еңбек әні тербейді қыр алабын.Жер – сәбиін кірісті емізуге,Аспан-ана, шығарып, күн-анарын.Туған жердің көркіне..

Кеп тұрмын туған мекенге,Көп тұрдым қарап елжіреп.Сезімім іңкәр жетер меБұлақтай анау мөлдіреп?Өмірдің мезгіл зергеріТастапты жерге белгі сап.Киіз..