Дәулетбек байтұрсынұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Цунамидың толқыны жайпап өтті жеті елді,Мол шығынмен бір тосын өз міндеті өтелді.Үнді мұхит тулап бір адамзатқа ой салды,Тұншықтырып деміне..

Жазайын десем менсіз де,Алматыда ақын көп.Жазбайын десем, елсізде,Өлеңнен басқа жақын жоқ.Дегенім «елсіз» – шындығым,Сүйреткен бәрі сүлдерін.Сезіндім..

Өткен күн өлім десе сескенер ем, Сияқты жанып болып өшкен емен. Денемді үрей билеп алатұғын, Артымда не қалды деп кестелеген...Тіршілік сезілуші ед..

Тордағы арыстандай аласұрдым,Қылғытты тірлігімді қара сұр күн. Жүрекке қырау қатқан секілденді, Көрмеген жақсылығын жанашырдың.Адам көп айналамда..

Быжылдап күйді, от ұрып тәнім, Жүректен ақты жосылып қаным. Айналам арсыз тірліктен безіп, Тыныштық аңсап отырып қалдым.Ақшаның арты – қайраңды..

Арғыменен бергіні естіп өскен, Таразылап тарихты кескілескен, Қатігездік заманның балғасына, Жүрегімді еріксіз төстік еткем.Армандарым қаншама қалды..

Тамшыдан тасыған су құралады, Арымның аз емес-ау, күнә-дағы. Жалғаннан жаман зардап үйір еткен, Жанымның жазығы мен қыр алабы.Білмейді ғаламменен..

Көз алдыңнан көрінсе де қаңдай шың, Оған жетпей, жүрісіңнен танбайсың. Егер АЛЛАҺ сәтін мүлде салмаса, Өзіңді-өзің алып шыға алмайсың.Сауыт киген күн..

Ұйқылының парқы не ояуменен,Өлі тәнге оны мен таяу дер ем.Көзі ашықты ақ нұрлар аймаласа,Ұйқы қоңыр қоршалар бояуменен.Уақыт солай бәрін де..

Пәктіктің танып білмей биіктігін, Дүміне табынады иықтының. Жіберер арсыздыққа айырбастап, Құшағын оттай болған сүйктінің.Ермек қып арзан атақ..

Біреуді біреу жәбірлеп, Айнала айғай, дабыр көп. Жүгенсіз мынау жалғанда, Сабырлы ет, Аллаһ, сабырлы ет!Сабырлы ет, Аллаһ, сарқылмас, Нәжіске батты..

Кешегі мен бүгінгі, ертеңгінің, Мақсаты – ұстау қолына ел теңдігін. Өткізбесе болғаны күнін күпті –Қияды деп қиналып желкемді кім?!Жүрмесе тек жарар..

Шығып келем тұманнан,Тұңғиығын қалдырып.Жарық түсе бастады, меңіреуді таң түріп.Азан дауысы тамылжып, шымырлатты бойымды,Қан жүгіріп тәніме..

Мен деген қырықтамын! Қай күні келер Аллаһ, құрықтағың? Арманым қол жетпеген көп болса да, Жалғаннан қайтарымды ұмытпадым.Қызыр, Иса, Ыдырыс тірі..

Өмір – шуақ,Өмір – жаңбыр,Өмір – қар,Өмір – аяз,Өмір – аптап қақтанар.Өмір – ләззат маңайыңа мақтанар,Өмір – қауіп, шыңыраудан сақтанар.Өмірің тек –..

Қалады бәрі, қызық пен қиын – бұл жалған, Қалады тауың, ағашың көктеп бүр жарған. Сарайың, тағың, күркеше, жүдеу лашығың... Қалады тегіс қол созған..

Асып кеткен түйелідей құм белден, Бұлдыр-бұлдыр күдер үздім күндерден. Нарық бізді парықсыз қып жіберді, Мынау пасық дүниені кім көрген?Мүсәпір боп..

Шырағымыз, шын арымыз, Нұр – Иман,Онсыз біздің өміріміз ластанар!Шарбатымыз – Кәусар болса бұйырған, Бізге алданыш бола алмайды басқалар.Егін ектік..

Ойларым мақсат еткен тірліктегі,Қаншама қамшы бастым, бір бітпеді. Ғұмырдың қырық жылын қыр асырдым, Сонда да жұрттан асып, білдік нені?!Айдадым өгіз..

Қандай күн біле алмаймын бізді күткен? Жатам ба жол ортада үздігіп мен? Жоқ әлде табысымды табамын ба? Жаныма қуат жиып ізгіліктен.Қандай күн бізді..

Тіршілікте әр алуан іс табылар, Маған да бір жақсылықтың таңы бар. Тондылық пен қоңдылыққа мән берме, Есті болсаң ет қашқанда танып ал!Сынақ өмір..

Жолымды қара мысық – өсек кесіп, Ызадан булығамын қос өкпе ісіп. Ауысса бір үзім нан, бір шыны шай, Қайтып біз ел боламыз есептесіп.Сәнің бар, ақшаң..

Дауы бар, жаласы бар, Меншілдік өктемдік бар. Тыңдасаң жан ашығар, Есінде көп кемдік бар, Адамға бас игім келмейді.Ықтайтын биіктерді, Зықтайтын..

Ерім менің мойныма кете берді, Көп көріп ем көктемде көтеремді. Сүйеу көрмей сүреңсіз тіршілігім, Бір жығылып, бір тұрып өте берді.Қиындығы жоқтықтың..

Мазасыз минуттарым сырғанауда, Сынап – күн, бұлаң қағып шырғалауда. Жүрекке иманымды жинамасам, Жолымнан әзір тұрар бұрмалауға.Тексердім жүрегімнің..