Әділбек ыбырайымұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Тесік-тесік жүрегім, тентіредім,Көшіп-қонған қаңбақтай еркін едім.Еркімді алдыҮкімін кесті-дағы,Маңдайымды тасқа ұрып,Ең тірегім.Қайдан маған..

Дала мамық, сана мамық, Мамық күн,Аяз келді көзіме өрнек салып тым.Қаңтар туды,Ескі жылды Ұзаттық,Мәртебесін биіктеткен халықтың.Көрінсек деп..

Қалғандай бір аз ғұмырым шілделік,Жастық өтті.Қалай өтті?Білмедік!Жесір әйел төбетіне нан тастап,Қағатынбыз дарбазасын күнделік.Екшемедік..

ҚажымұхандыЕлестетер қабағың,Қандай жақсы Болғаны алда Ағаның.Қалжыраған кездерімде қан жұтып,Сенен ғана бір шарапатТабамын.Қасен ағам, Күркіреген..

Ардадаймын...Қайғы, мұңды тел емген,Итшілікке, «кісілікке» кенелгем,Біздің буын бейбастақтау,Байқасаң,Әйтеу өмір сүріп келед өлеңмен.Ешкім оған..

Меңдейді мұң, жаныма салып кірбің,Қасаң тірлік қажыттың, жалықтырдың.Бақыт екен әкемнің тірі кезі,Мендей болып өмірде тарықты кім?Мимырт күндер өтуде..

Тымырсық түн тарылтады тынысты,Еңсем түсіп, екі иінім құнысты.Көкейімде иманды үміт бар еді,Бәрі ұрланды,Бұ жалғаның жымысқы.Шымқай қызыл бәдәуүйің..

Тәп-тәтті қылығың,Былдырың шырын-бал.Сеп-селдір тұлымың,Айналдым мұрыннан. Асқан бір тентегім,Ақылдан адасың.Кәмпитті ен-тегін,Әжеңнен аласың.Тілің..

Қарашада қалқиған жаппадайын,Үмітімді адасқақ қақпалаймын.Ер үстіне мінгенмен,Бере алмаспын,Апай төсті Арғымақ атқа да айбын.Қайтем енді тапалған..

Жер айналды күні үшінЖаратқанның жанарын,Ішті өзі үшін маскүнем қойнындағыАрағын.Мықты деген ағаңнан –Тәйкүшіктік шықса егер,«Білмедім, – деп, –..

Тартты қыздың бұрымын шырылдатып,«Ақбоз» шапты, Маза жоқ мұрында түк.Бақалармен бір түсті шалшықтарға,Кешіп жүрді осылай Нұрым бақыт.Батпақ шашты..

Желтоқсанның күндері-айАлашабыр,Қара суық,Дірілдер қара шағыр.Нарын жақта қалшылдап бура біткен,Күй кешіп жүрАйшалық тамаша бір.Көкжал да оған..

Шыдай ма кіл құсаға шамасы адам?Ит аттап кетеді екен аласадан.Тағдырдың татып жүрмін татасын көп,Тәлеймен қалай ғана таласа алам?Қарысып мүттәйім..

Барқадар таппай бақидан,Әумесер болып әуліктім.Қатыгез екем Батидан,Бата алмай қалдыДәу, мықтың.Қан іздеп келем,Қанталап,Соңымда қолым..

Кекжең етті тым ерғашты Ыңыршақ,Иесі ерттеп, қойға мінбек құрым сап.Майқанынан жарылайын деп тұр-ау,Өндіршектен көк кездікпен бір ұрсақ.Ойлап..

Түсімде де кеспіріңде мұң қалың,Әлденені маған айтып, бұлдадың.Әжіміңді жас ағады қуалай,Суындай боп, көктемгі бір жылғаның.Қайран шешем, қорлыққа..

Малағамды бұрқ-сарқ еткен түндегі,Білді құдай,Өсекші де білмеді.Ферзіменен «шах» жасады патшамыз, Түркілерді көзіне де Ілмеді.Күрсін ақ шың,Қара..

Өмірде көп көкбеттігі көкбеттің,Зұлымдықтар мәуе жайды, көктеп тым.Бәрі соның ауанында, амалсыз,Көрді дейсің қарсы тұрып, тектеп кім?Қара бура –..

Көз аңғары зіл тартып, Меңірейген ғалам тұр,Тұяқкетті тұғырдай сенделеді адам құр....Бір кездері кеш батса Үйге енетін самаурын,Шөл басатын асықпай..

Қажытып, мезі етті ме сандырағым?Ой кешіп, көз ілмей-ақ таңға ұрамын.Әкемнен қалған ептеп бұл жалғанға,Басталмақ басы менен, бар мұраның.Өзіңсің енді..

Жаудыраған жанарыңда Абат мұң,Жүрегімді жаныштадың, қанаттың.Сөреліден сүйегімді көтеріп,Барқынданып қасіретті таң аттың.Соңғы шапақ – мен көретін..

«Күн ызғарлы суық тым,Майы қашқан қуықтың.Қыз-қыз қайнар кезімді, Әлдеқашан ұмыттым».Деген едіОралхан,Жеңіл ғана күрсініп.Жақындапты Ор әр..

Өзіммен өзім отырып, күбірлегемін,Сөзім сөзі емес – тірі неменің.Қан жылайды екен жүрегің шарасыздықтан,Көз жасым барып тамады біріңе менің.Хал-күйі..

Қанжілік боп қалжырадым...Қасаңмын,Шаң қапқаны жерге тимес шашамның.Неткен сонша шетін едім,Шерменде,Қара бұлтын алып кетер қашан мұң?Көріп жүрмін..

Мұрат деген немене?Мақсатың ба мантыған?Ымыраға келмейді қисапсыз сөз тантыған.Діттегенің діңкеңді құртса дағы жеткізбес, Өмір өтіп жатады, бір..