Әділбек ыбырайымұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Ақ мамық – ұлпа төгілді,Жасырып жердің сірісін.Мұң басты бей-жай көңілді,Ақ сезім әлі тірісің.Түн қандай тымық,Салыңқы,Түзім де шерлі сыңайлы.Күй..

ҚалжырадымҚанжілік боп, қалқам-ау,«Мен» дегенде қабағың да шалқақ-ау.Жүрегіме сен орнатқан күмбезді,Келмей жүр ғой өз қолымменБалталау.Мынау тірлік –..

Мен құдайға дәнеме істей алмаймын,Майы бітіп, сөнетұғын шамдаймын.Тасмаңдаймын пенделердің ішінде,Туады екен әлі алдымдаҚандай күн?Тұлпар..

Жаным менің жырым-жырым,Жақыбай,Кешіп келем,Көр-жеріңді тат, лай.Бәдәуилеу күллі өмірім,Қалғаны –Бір сәтіме қатар жүрген татымай.Жанарыңа кіреуке мұң..

Кетті өмірім сұрықсыз күреңденіп,...Кенеуі жоқ тірлікке ірең беріп.Мұқағалиды ауыртқан сол бір келіншек,Меніменен бүгінде жүр емделіп.Ойға ой қосып..

Қара кер ат астымда жайтаңдаған,Нөпір халық сұқ қадап, «пай-пайлаған».Делебемді қоздыртты дақбырт, мадақ,Жазық болып көрінді қайқаң маған.Жолдар..

Бұлаң тірлік көрсетті сортаңдығын,Қалғаны анық ойсырап,ортам бүгін.Қырын келген сен бе әлде жаратқан ба?Бір-ақ күнде есейді тарпаң ұлың.Ерте жидың..

Келмей қойды тірлігім ымыраға,Әддім қалмай қол созам құмыраға.Тарыдай бақ бітпеген тасмаңдаймын,Ашылмады жолым бір ғұмыры, аға.Жансарайым сартап боп..

Жанымнан шып-шып мұң шыққан,Мұң менің білем, несібем.Сезімім нәзік қылшықтан,Пернемді бассаң шешілем.Ағыл да тегіл төгілем,Шақ тұрған көңіл..

Біліп-білмей жасап жаттық сан қадам,Қате болып шықты жолым таңдаған.Санасында ояздығы білінер, Тым ақжолтай жұрындарың – таң қалам.Мінем бе екен мен..

Кіп-кішкентай көжегім.Шұнаңдаған,Сидырмады бұ тағдыр бұлаңдаған.Сен кетпексің қиырға шеру тартып,Жол таба алмай адаспа, тұман – далам.Құлдыраңдап..

Жылап қалды нәресте қалтаңдаған,Кетті әкесі соңына жалтаңдаған.Дәрухана.Жүрген ем ауласында,– Келе ғой, – деп шақырдым, – қалқам, маған.Айғыз-айғыз..

Шығармады қу тірлік шеңгелінен,Тайқып кетті бір бақыт келгенімен.Сәби-көңіл көнбейді алып-қашып,Сартап сана салғанға көнгенімен.Бор кеміктей сәт..

Дәрігерсің болашақ,Емшім едің,Тереңірек кеудеме төнші менің.Жараланған жүрегім кесепаттан,Көгершінім, кішкентай келші менің.Емшім менің,Ақ қанат..

Дәрухана.Көңіл де салқындаған,Жоқ жанымда достарым аңқылдаған.Күннен-күнге меңдейді тәнімді дерт,Денсаулықты таппайсың алтынға, Адам!Ойға батып түн..

Тереземнен телміреді Түн дүлей,Аңдып отыр қимылымды мүлгімей.Далада – аяз, Өзек те – аяз.Саршұнақ,Кірпігіме мұз қатады сүңгідей.Соқты боран күртік..

Әсте тоқтап көрмеген ғұмыр-ағым,Жетегімен әрнеге ұрынамын.Кең дегенім – тар екен,Сөйтсем, сөйтсем –Ішіндегі диюмын құмыраның.Болмақ емес жалғанда..

Жаныма дерт батады меңдеп алған,Бар дейсің қандай бақыт менде қалған?Өткіздім өмірімдіӨксуменен,Жолықпай бір жақсылық жөндеп..

Дәния мен Сәния, қарағым-ай,Қу көңілім сендерді табады ұдай.Сағынамын еріксіз сағынамын,Жүрермін де мен бәлкім баяғыдай.Сағынышты қалайша..

Қалғаным ба мұң кешіп сілелеген?Бұндай өмір тәңірден тілемегем.Сен кеткелі жылжуда мимырт күндер,Кездерім жоқ қайғы ішіп, жүдемеген.Болмашыға қуанам..

Мұң болады кәріптікте сұңқа адым,Қайран дәурен, оралымда шырқадым.Талабым тас, жуа біткен жолыма,Қайғы іштім де, мұң көрпесін қымтадым.Шеміршектеп..

Қалың ойдың Жатырмын далдасында,Жабығу мен торығуЖамбасымда.Сақаймадым,Сәт сайын мұңаямын,Қасіретті қайғының қамбасында.ҚаламаймынДертімнің..

Мен мұқалып, мүжілдім де үгілдім,Тас түнекті бұ тірліктен түңілдім.Опындырды басқа жайттар Қорықпаймын,Тым санаулы қалғанына күнімнің.Ай туады..

Жүрегім Мұң-батпанға төтемедің,Қайтейін көрінгенді «көкеледім».Бір күні көзім жұмып қалғанымда,Сол кезде қадіріме жете ме елім?..Жеп тынар осы кеудем..

«Жетімкөл»,Сен де мендей жетім бе едің?Өмірдің құлама жарШетіндемін.Мұңың бар толқыныңда,Ал менде – шер,Әйтеуір, ақын болдым..