Серік ғабдуллаұлы туралы Өлеңдер ✍️

Таусылып төзім-тағатым,Төгілейін деп тұрмын мен.Ертістей еркін ағатынАрманның атын кім мінген?Сағынышымның сағатыКірпікке тамшы ілдірген.Мұнарға..

Көретінім көп екен ғой, тегінде,Кербез көңіл, еңіреме, егілме.Ағып түсті асқақтаған арманым,Бақ жұлдызым болып жанған көгімде.Жабырқатып салды келіп..

Қалбаның қойнында Ертіс гүрілдейді,Айдында ай сәулесі дірілдейді..Терең сай қолат-қойнау қорымдағыЗираттан аруақтар күбірлейді...Жеңіс пен жеңілістің..

Қуып шығып бойыңнан «бақсылықты»,Жасау қандай рахат жақсылықты!?.Беріктастың төсіне өрмеледім,Ұстап мініп үйірден ат-шыбықты.Батып тұрмын бақытқа..

ІБаяғыда…сұраса егер менен,Сылдыратын сырымды төгер ме өлең?!Беріктастың баурында бір бастау бар,Тастан өріп,Тақтаймен шегендеген.Жас құрағы..

Тәуелсіздік!Тәуелсіздік... осы ұғымтіккен баба іргесіне қосынын.Бодандықтың бұғауынан шошыдым,Бостандықтың бесіктесі – досымын!Азаттықтың айдарынан..

“Отан!” деген немене?..“Отан” деген– талбесігің,туған жерің,ауылың, Ата-Анаң,аға, іні– бауырың.Жанарына мекендеген мейірім,Күпі киген кең қолтықты..

Үндемейін деп едім, “Қой аузынан шөп алмай”.Күн мен түннің көгенінкөгертем деп көкалдай,Кеудемнің бұзып бөгенін,отырмын өлең төге алмай...Тұяқ тозып..

Тамырдағы қаным меніңҚаны шығар Бөрінің?!Ұлығанда ұласадыҰлытауға өр үнім.Домбауылдың даласындаДомалаған қаңбақ таТекеметін аңсайды..

Жүректің сөнбесе де жарқылы әлі,Шаттықтың шалқары жоқ шалқымалы.Көмбеге таяғанда тұлпардың даТынысы тарылады,Алқынады.Қоңыр күз...Солықтаған гүл..

Өзімнің биігіме көтерілдім,Жырым бар ұрпағыңа етер үлгің.Өткіздім өлеңімді өзегімнен,Жетсін деп жүрегіне жетелі ұлдың.Жетесіз жете алмайды..

Менiң де өмiрбаянымЕрекше емес басқадан,Батылсыз басып аяғын,Қадамын қалт-құлт бастаған.Ат қылып мiнген, «таяғын»Тоғызға толып тастаған.Берiктас..

Айыртаудың қабағы тұр тұнжырап,Түн иектеп,қашықтайды Күн жырақ.Өркешінің өресіне оралып,Қорғасын бұлт қапа болып тұр жылап. Айыртаудың өркешінен ауса..

Болашаққа жетер,Жетпес дауысым?!Бас қатырман пәуасыз дау үшін.Тапсырмасын төрт сағатта тындырар,Өмір деген – зауыттағы ауысым.Болашақ та ойдан туған..

Айтарымды тауысқан сияқтымын,Кетілгендей кемерлі тұяқ бүгін.Жап-жалаңаш жалғанның жүзі қара,Ұрлап кетті ұядан ұятты кім?..Атасы өлді сөздің де..

О, Жасаған,біразырақ ғұмыр бер!(Тілемсекке санамасын мұнымды ел).Тұлпарымның тозып болса тұяғы,Өлім итің,бұралқы боп бүгін кел!Әйтпесе Сен маңайыма..

Мінезім де қызық менің бір түрлі,Жүрегім де жағаласып жыртылды.Көппен бірге көлеңкемді қосақтап,Жайлауыма жеке жайдым жылқымды.Мінезім де қызық менің..

Құдай, менің төбемнен кеп ұрмасаң,Сағым қуып,самалменен сырласам.Көкірегім кеңіп сала береді,Алтын сәуле алақанда туласаң.Сайда шөккен тұмандайын..

Ақын көңіл,қайтейін күлемін де,Қожанасыр жоқ сендей бұл өмірде.Бірде кедей,бірде бай болсаң-дағы,.Күйкіліктің табы жоқ жүрегіңде.Құдіретті,қуатты..

Ай болып мен көктен төнейiн,Сәулешiм, жүзiңдi көргелi.Сәуле боп бетiңнен өбейiн, терезең болмасын перделi.Жұлдыз боп аспаннан ағайын,Өлеңнiң өрiлсiн..

Тырсылдап жауын шертедi,Мазалап бөлмем әйнегiн.Кешегi күнiм– ертегi,Сәулешiм, бүгiн қайда едiң?!Қыдырып көктем– қырымда,Құлшына жұттым май..

Қайран, өмiр, сырың көп, сыралғысыз өтедi.Аузыңдағы жырың бопЖүрсем,сол да жетедi.Талпынамын таңдарға ,Қауырсыным жетiлмей.Алыс, жақын арманға..

Жусанға да,ерменге де,кендiрге мұң шағамын,ұстағанда «желкiрне»...Сауығамын иiсiңдi иiскелеп,Өткiзедi өзегiнен өндiр де.Қызғалдақты,сарғалдақты қырат..

Тағдырдың татып кермегiн, жiбектей жүйкем жұқардың...Аңқамның басар шөлдерiн, жусанның иiсi- жұпар мұң!Тұмсығын тығып тынымым, Қойныма кiрдi..

Дүниенiң Анасы- әйел,ақыл– ойдың данасы- әйел.талқыдағы тағдырыңның тау тұлғалы панасы- әйел!Дүниенiң иесi- Әйел,қасиеттiң киесi- Әйел!Жұқарса да..