Ақылбек шаяхмет өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Төгеді күн нұрлы шуағын,Береді ағаштар жемісін.Бұлбұлдар арнайды жыр-əнінТуған жер! Сен үшін, Сен үшін!Бақытты күндер мен түндерім,Кез келген..

Шығыс ұлы едім мен, Шығыс нұры болсам екен дедім мен.Кіндік қаным, маңдай терім төгілген.Қуат алдым жаны жомарт жерімнен.Елдің қамын жедім мен...

Толқытып, толғантып жүректіҮш жүз алпыс бес күн өтті.Болып бірде ыстық, бірде ызғарАйлар он екі түлепті.Өмір көңілсіз демес ек,Алға шақырды..

Еске алып өткен күнімді,Отырмын ойды түлетіп.«Іңгəдан» бастап жырымды,Өмірге келдім шыр етіп.Нұрланған көктем таңында,Жатқанда байтақ жер..

Биік тауда күн суықта мығым боп,Мызғымай тұр қатып қалған жарда мұз.Қарап тұрсаң, кеше бар да, бүгін жоқ,Өшіп қалар жаңа жауған қардағы із.Жазған..

Қатар-қатар қаланғандай үй тасы,Əр өлеңнің болу керек ұйқасы.Жүрегіңді жарып шыққан əр сөзіңБолу керек құнарлы ойдың құйқасы.Жырау айтқан əуендердей..

Көрсетсе жырым жүз қылық,Қызығып соған, ержеттім.Өлеңмен тойды қыздырып,Өлеңмен бесік тербеттің.Арқандай өрген жымдасып,Маржаны сөздің..

Түн ұйқысын төрт бөлетін анадай,Емшек іздеп жылайтұғын баладай,Гүлге қонып, бал жинаған арадай,Ақын отыр ұйықтамай.Жаңа ғана көзін ашқан..

«Ішке сыйған перзентім сыртыма да сияды» –Дейтін қазақ жат жұртқа қызын қалай қияды?!Кейде суға сүңгиді асыр салып ұшқыр ой,Кейде көкке самғайды..

Жастай ғашық болғалы өлеңге мен,Мен өлеңнен кетпеймін, өлең менен.Айда, жылда жазылған əр өлеңімҒашығыма жолдаған сəлемдемем.Өлеңімде сырларым..

Жан сырымды жасырмай аштым көпке,Тап болып өлең деген асыл дертке,Əйтеуір, салып жүрмін басымды өртке.Күтпедім ешкімнен де көп көмекті,Біреулер мені..

Үйімнен ұшып бір демде,Шарықтап кеткен жыр-құсым,Мен сені күтіп жүрмін бе,Сен мені тосып жүрмісің?!Құлақтың құрышын қандырып,Көзімді салсам..

Өнер алды – қызыл тіл,Өзеуресең, өзің біл.Айтқан сөзден қалған ізБірде гүл де, бірде күл.Тіл – елшісі сор, бақтың,Сөз арқылы жан бақтым.Сөзбен даңқым..

Езбенің көр-жерді айтып былшылдағанТыңдауға сөзін бөлмей кім шыдаған?!.Тыңдаушым сылдыр сөзден мезі болса,Сөз сөйлеп, мен де кейде тынышыңды..

Тілімнің дұшпанынан достығы көп,Жүретін тілін тістеп бос күні жоқ.Ағызып тұрғаннан соң тілдің майын,Жақсы мен жайсаңдарға қастығы жоқ.Тілдейтін..

Бауырдан да жұмсақ тіл,Қамшы-сынды, ұрсақ, тіл.Қылыштан да өткір тіл,Кажет кезде жұмсап, біл!Таңба салып кеткен тіл,Сүйектен де өткен тіл.Талайлардың..

Неге, неге жақсы көрем тілді мен?Ең тəттісі тіл деген де шын білем.Осы тілмен достарымды күлдірем,Осы тілмен дүнияны бүлдірем.Екі жақтың ортасында..

От сияқты күйдіремін залалды,Су сияқты шайып өтем жаманды,Май сияқты сылап-сипап жараңды,Қиратамын небір берік қамалды.Қадірімді түсінбеген кез..

Ет-жақыным, елжіретер бауырым,Сырқат жанға шипа болар дəруім,Үшкір найза, өткір қылыш, қаруым – Қызыл тілім ол менің!Жебелерден қорғанатын..

Ақындықтың ақ тонын жамылғалы,Елім мені ақын деп қабылдады.Жаздым, айттым қолымнан келгеніңше,Негізгі сөз, бəрібір, табылмады.Қылыштай сөз суырылған..

Арам сөздер бейне бір көміртегі,Адал сөздер – оттегі, семіртеді.Жақсы-жаман қасиет араласқанСу секілді екен ғой өмір, тегі.Өткір тілдің кетпейді..

Пайда болған тұңғыш сөз нұр төккенде жарық күн, Құдіретті жарықтық мысын басып алыптың. Биік-биік шыңына алып шыққан даңқтың, Артын бақсақ əліптің..

1.Жолға шықсам, болмаса да ештеңем,Төрім сонда – қайда қонсам кешке мен.2.Кейде күннің кездессе де ызғары,Таусылмайды туған елдін..