Бəйтік дүйсебаев туралы Өлеңдер ✍️

Боз талы бүршіктеген, Аққу наз құшып көлден.Зеңгірден тыраулайды, Тырналар ұшып келген.Қайырмасы:Сөгіліп тау іргесі, Тізіліп ауыл көші.Сəніміз сайын..

Барғың келсе ауылыма тау аттай бер, Киелі құс, киелі аң атпай кел.Ат мінгізіп, атанын жетелетер, Құдайы қонақ қонуын сауап дейді ел.Салтымызға мейлің..

Шешем желек жамылып, қой сауған жер, Əкем жылқы қайырып, əн салған жер. Ата қоныс сағындым тұғырым-ай, Арманыма ең алғаш жол салған жер...

Ата мекен Алтайым, алтын бесік, Өр төсіңде біз жүрміз алтын кешіп.Қыран, Ертіс сүт аққан омырауың, Таңданады дүние даңқыңды естіп.Қайырмасы:Қыран..

Сəулем, сəулем кезбеймін жасыл бақты, Менің гүлім ол жерден ашылмапты.Өзің тұрған ауладан басқа жаққа, Маған деген ризық шашылмапты.Қайырмасы:Өмірде..

Көркем жер біздің арал, Тоты гүл – бал қарағай.Керіліп сұлу марал, Келеді маған қарай.Мылтықты тұрмын сайлап, Келсін деп қарауылға.Тоғайда бұлбұл..

Атысатын жау болса көрер едім, Айтысатын дау болса көнер ме едім.Əттеген-ай, шамамның жетпегені-ай, Қолдан келсе өлімге берер ме..

Тобынан аналардың, Іздейді балаларың. Жүрегім барады еріп, Қайдасың анажаным. Қайырмасы:Анашым қормалымсың, Ұялы орманымсың. Балалы үй базар екен..

Жағасында қалықтап қыран, Даласында тебіскен құлан. Ұлы тауда ұлары шулап, Киігі жортқан Ертіс пен Қыран. Қайырмасы:Тұлпарлардың дүбірі қалған..

Ат қосшысын қасына ап, Үсейін шықты сейілге.Жол бойында жасыл бақ, Қашқар қалып кейінде.Қызығы еді жалғанның, Кезіндегі серуендер.Мырзасына орданың..

Атымды қойған Бəйтік деп, Əкеме менің жоқ өкпем. Жауынан алар қайтып кек, Омыртқадан оғы өткен. Ат қойған маған Бəйтік деп, Анама айтар жоқ өкпем...

Жан ана, жабырқадым, кешір мені, Еске алып өткен күнгі кешірмемді.Сиынып аруағыңа ұрпақтарың, Келіп тұр сүйегіңді көшіргелі.Бұл күнде марапат көп..

Бұл тағдыр жыр өзенін бір-ақ бұрып, Құрдымға құйғаны ма құлаттырып. Табытыңның алдында, қайран Мақа, Қаралы өлең оқиын жылап тұрып. Пайғамбардай..

«Алтайдың тауы құлап, дала қалды, Елімнен кəрі кетіп, бала қалды».Асқардың қазасында қаралы күй, Күңіреніп қайталады қаралы əнді.«Алтайдың тауы құлап..

Ақ көңіл, бауыр етім, Гүлжанатым, Қапыда сындың семсер бір қанатым. Ақ бата, адыра қал аусай кеткен, Құрысын құлшылығым, мінəжəтім. Жол ортада..

Аяулы балам ең, Өзіңмен орда екем. Қайғысын қаламменШығарар, сорлы əкең. Болғанда бұлты қыс, Тартқанда жан нала. Əкеңе ұсынысАйтатын аз бала. Қарымды..

Жарың, балаң, дос қалып, Басыңа орнап жас қорған. Алатауды жастанып, Жатырсың ба, қос қарғам. Бастарыңнан көшер бұлт, Күздің қара дауылы. Сендерге..

Терістен жел, тебіскен бұлтым шығып, Жастайынан жасытты бұл тіршілік. Отыз ұлдан айырылған бір-ақ күнде, Жасамап ем Дəуіттей 1 күпіршілік. Қай қиырға..

Құлатсаң да құзыңнан арман атын, Суалтсаң да суымды арда ағатын. Ғапіл дүние! Бір күндік қызығыңа, Қырын қарап, пендемін алданатын. Мен сырымды..

Алысқа ұшар қайырылды қос қанатым, Намысты ұштар майырылды қос болатым. Құлагердей мерт болды жол ортада, Аламан бəйгеге əкеп қосқан атым. Екі иығым..

Жастығыңдай жүретін басқа қойып, Бір құлпытас орнаттым тастан ойып.Жазылған сөз, жамылған бөзден басқа, Жарым, енді не керек басқа байлық.Жасайтұғын..

Сен барда ылдиламай, төске өрлей, Жүруші ем ешкіміңе дес те бермей.Сен кеткен соң қайтейін басым қатып, Тұрады ылғи бір нəрсем..

Нұр тайған жүзің суынып, Көсіле қақтың иекті.Жаутаңдап тұрмын қиылып, Өлімге қимай ұлы есті.Үмітпен минутты өткіздім, Жүзіңнен ыстық өшті леп.Сонда..

Бабасын жаман атқа қисынба əулет, Қойылад жер аты да қисынға кеп. Бір жер бар Жетіаралдың шығысында, Атаған халық оны жишюнбан деп. Бұл атты жерлік..

Көп жасар өмір жолында, Қарағай деуші ем шыңдағы.Мезгілі жетсе оның даБолады екен сынбағы.Демеңдер оны құрыды, Тамырын қазба өткеннің.Артында қалған..