Бекен әбдіразақов туралы Өлеңдер ✍️

Жігіт еді қылыштай қынаптағы, Жанбай қойды пақырдың, бірақ бағы, Жалтылдаған жанары нұр шашатын Алтын баулы сырғадай құлақтағы.Жата қалып жұрт күлді..

Жасыл жаздың жұпар иісі аңқиды, Көкірегімнен қиял ұшып қалқиды. Бөлмемде емес, құс төсекте көктегі Жатырмын мен,жаным жайсаң қалқиды.Ай да..

Кеші еді Алматының қоңыр лепті, Тағдырды толқытуға өмір де епті. Топ құрбы толықсып кеп қонғаныңда, Құс болып қуаныштан көңіл кетті.Жайғастың менің..

Кеңілім менің қөңыраулы, Көктемгі тентек жылғадай. Жүремін ашып омырауды, Жорысын, мейлі, кім қалай!Жалтақтап жүру дегенді Білмейді менің жас жаным...

Көңіл, неткен нәзік едің, Сырға толы, жырың майда. Жаным шалқар жазық едім, Шертейінші, қылың қайда?Жұлдызым да жымыңдай ма, Күміс айым құйса нұрын...

Жанымды жүрген мендетіп, Соңымнан пыш-пыш сөз көп те, Қара сел құйып желдетіп, Балшықтай мені езбек пе?Көңілімнің көгін тұмшалап, Көңілсіз бұлттар..

Пері ме, әлде шайтан ба, Даланың шолжаң құйыны. Ойнақтап шығып қайқаңға, Құлдырап түсті ойпаңға.Етегі жерді сыпырып, Төбесі көкті тербетіп, Жеп қояр..

Серілер – сауық-сайран сабаздары, Сұлудың жүзі болып қағаздары, Жүрекпен жазып соған күміс әнді, Махаббат жалынынан тыныс алды.Махаббат жалынынан..

... Бұлаққа түсіп бұлқынған, Сіміре ішем тойғанша. Іштегі мешкей құлқыннан Жуылып кетер ой қанша...Тіземді тасқа сыдыртып, Төбеңе терлеп шығам да..

Жаз желпісе шуақпен, Келеді қыс түршігіп. Адам білмес қуатпен Шыр айналған тіршілік.Бүгін бардан ертең-ақ Көзді жазып қалғаның. Күзеліп қап ерке..

Бүк түсіп анам бір күні, Ауырып қалды кенеттен. Балалар қойып күлкіні, Жүретін болдым мен еппен.Дәрігер келді,бірақ та, Дәрменсіз болды ем таппай...

Шақырдың мені, Шөліркеп әлде қалдың ба? Қарлығашыңдай ұшайын. Шақырдың мені, Сағынып еске алдың ба? Сағынышың боп құшайын.Шақырдың мені, Бекенің..

Ер кісі жыламайды, жабығады, Жүреді қабақ солып, жабық әрі.Әйелдер мұңын сығып көз жасымен Өлшейді бар дүниені өз басымен.Сенің де көзің түсіп..

Япырай, жанарыңның жауын алған, Жауғандай сұлулықтың жауыны алдан. Мұншама Ай толқынды аруларды Алматым қайдан ғана тауып алған!?Аққу көш – ақ үкілі..

Сүріндім, көп сүріндім мінезімнен, Жамандық көрсем, бәрі – бір өзімнен. Жай басып жүре алмадым жұрт сияқты, Бойдағы бар қасиет – ұрт сияқты. Аңсадым..

Қанымды қызу күнмен қызындырдым, Малынып нөсеріне қызыл нұрдың. Теңіздің жағасында қалғып кеттім, Әуені тербеп мылжың ұзын жырдың.Самал да сұлу..

Ана жақта жақсы! - деп иегіңмен, Күнбатысты көрсетсең – күйемін мен! Ауып келген тәрізді сол бір жақтан Ата-бабаң баяғы түйе мінген!Құндаққа алып..

Әкем байғұс аттаныптыЖиырма сегіз жасында. Жыл зілімен тапталыпты, Белгі қалмай басында.Елге барсам жым-жырт болып, Аралаймын зиратты. Қыр басына бір..

Қара теңіз толқынының тамшысы Жанарыңда мәңгі тұнып қалған ба? Қарағаның – қай сырыңның жаршысы,Көкірегімді толтырды ғой арманға.Болгар қызы, адам..

Айбаттанған теңіздің жағасында Әйел тұрды сыр тыңдап, барлап бәрін. Сүйіп жатыр өлердей аласұра Ақ бас толқын ақ сүйір бармақтарын.Әйел тұрды елтіп..

Әйел жүзіп барады теңізбенен, Жауырынында сәулелер секектейді. Алтын балық болар ма мен іздеген, Жүрек тарпып соңынан жетектейді.Қос білегі жалтылдап..

Қара теңіз,Жалғыз қазақ жағалауданБоз айдынға телміреді. Толқынында шағала аунап, Ішін басып жел күледі.Жарты дүние – балуан тұлғаң, Еске салды-ау..

Кейде елге бара қалсам жолым түсіп, Аңқылдап шалым келіп қолым қысып:–Сағынып қапты мынау жаман кемпір.. Кеп тұрсай...Жарамайды оның күшік!–дейді де..

Шабандоз тұқымынан атқа мықты, Оқыста омақасып оңбай қапты. Бір мәстек көкпарды іліп аттаныпты, Қай қазақ жіберетін ондай бақты!Орап ап сүйектерін..

Аяулы әжем, кетіп-ақ қапсың «жұртыңа»,Жеттім ғой әрең көз жасты бұлап қырқыңа. «Жүрегім көптен лүпілдеп еді сезгендей, Адыра қалғыр, сарғайттың мұнша..