Ахмет өмірзақов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жүрегімді ұсынып ем,Ұқпадың.Тілегімді түсініп ең,Ұқпадың.Жаным жылап налынып ем,Ұқпадың,Арым шыдап... жалынып ем,Ұқпадың...Батыр едім – сезіп..

Айналайын, қаракөз, жадыратар жарығым,Сен дегенде жанымның жары шаттық, жары мұң.Жақындағым келгенде жеткізбейтін сағымсың,Қимасымсың,Қайтсем де..

Сəулешім менің,Түсіме кіріп сен бүгін,Сездірдің тұңғыш дүниенің мынау кеңдігін.Тағдырым маған қырындау қарап тұрғанда,Сен келіп, жаным, үмітім мүңды..

Жігітті –Ұқсайтұғын сай тасынаКез қылып От пен Судың шайқасына,Қанжарын жанарыңның қададың да,Кеттің сен дүниенің қай жағына?Жүректің ұялатып төріне..

О, ғажап,Жырға гүлін тағып қырдың,Балқып бір қызуында шабыт-нұрдың, –ЖүргендеЕнді қашан жолығар деп,Аңсатқан қыз бейнелі Бақыт шіркін, –Жайғандай бір..

Бар еді айтар сөзім тыңдағанға,Айналдым құлақ таппай жынды адамға.Сандығы көңілімнің толған құса,Жүргем жоқ себеп таппай мұңданарға.Ессізді ермек..

Атпай қалар болсын мейлі таң тіптен,Таңданбайды ақындарға жан біткен.Жан біткенге іңкəр емес Ақын да,Мерген-сынды Ол – иесіз тауда аң күткен…Пенде..

Кіріптар қылмаса да «қантөгіске»,«Еңбекті сіңдіретін» сан сөгіске;Іштен шықан жау – Мінез кесірінен,Сыймаймыз:Сен – Тəшкенге,Мен – Нөкіске!..Шалқыса..

Жүректегі – сөнбеу үшін – лапылың,Тас болады тұлпар мінсең тақымың.Ғұмыр бойыАламанның алдындаӨту деген – Ұлы Арман ғой, Ақыным!Тұрса бойдан Намыс..

Көз жазба деп ақындықтың ауылынан,Құлама деп күдіктердің дауылынан;Қадамымды əр қадағалап Сен жүрсің,Құсбегідей қыран құсын баулыған.Орындаймын деп..

ІӨрлік жайлы əнімді айтып,Жалғыздардың жанын жай ғып,Қайта оралған РухымдыЛаулатайын жалындай қып!Үнсіздікті қаламайтын,Мəрттігіңді бағалаймын.Сенің..

ІКүлден жасап даңқының мұнарасынЖүргендерде –Бар Сенің мың аласың!Айтарыңнан тосылма,аңғал жұртқаЕркіңде емес ұнарың, ұнамасың.Арыл деп ара-тұра..

Армандарың Ай Нұрында жүзгесін,Қасиетіңе Бізде емес, Түзде – сын.Ақынсың Сен,Іздемейсің ерлікті,Керек болса ерлік Сені іздесін!Сілкіндірсе сұрапыл..

«Бəйгіден мүмкін емес құр келері» –Деп,Өзің – Бесқаланың бір сенері.Семсердей қында тұрмас, Мақсат досым,Сен десем – көкірегімді жыр кереді.Қорғап ең..

Найзағайдай тіліп өткен түнекті,Сұм хабарданБүкіл Əлем дір етті.«Енді бізге Мұстафа жоқ…» деген ой,Жаншып өтті жүректі.Жаңылысып уілінен жай..

Сен де шəйір,Мен де шəйір – панасыз,Бізді о бастан солай туған Анамыз.Арманға да қол созамыз сондықтан,Арға пенде ғұмырменен ғана Біз!..«Ойлы адамға..

Жыр қамалым қирағанда Сел жүріп,Өртегенде өр кеудемді Шер-Бүлік;«Менің Ана Тілім – Қазақ Тілі!!!» – деп,Атойлап ем басып тұрып жерді нық. –Құлағына..

Жан-жүрегін өртер болса мəңгілік бір өкініш,Қан жылатып кеткен күнге кім жасайды шегініс?Отырарым еске түссе,Тағдырына налалыКөз алдымда күл болады..

Күмбір етті домбыра, дір-дір етті жүректер,Кеуделерден ышқынып безіп кетті түнек-шер.Пернеден үн суырған құдіретті қос ішек,Алып ұшты сезімді аспанға..

Кеудеде бүгін шырқатып Намыс, Ар əнін,Тұтастығыңды, Елім, танытып тағы жарадың!Көтеріп көкке жатырсың Ұлттың Ұлы деп,Сатыбалдының Барағын.Байтақты..

Бір асыл – ардақ тұтар атам Бекет,Ол жайлы сөз болғанда жатам ба тек?!Жүректі бір күдіктен аршымасам,Қорқамын зор күнəға батам ба деп!..Шыққасын..

Керек емес мына жырға «сөз басы».«Ақиқаттың,– десек те, – анық тозбасы»,Бақи жаққа бетін бұрып кеткелі,Тиылмай тұр Бекежанның көз жасы…Əр күн сайын..

Көкірекке бір запыран ұялап,Сезімдерім таппай қойды тиянақ.Қаншама жыл жанымды жеп келеді,Босағада байсыз туған Қиянат!…Сөзін айтты демеңіздер..

ЕЙ, ЖАНҚОЖА БАТЫРЫМ!Айырмай қолды Ақиқат деген Ақ Тудан,Еренім едің –«Ел үшін келдім өмірге, Ел үшін өлем!» деп туған.Сен батыр болсаң намыстың..

Жон сыртына Шындық – қамшы батқасын,Сый мен Құрмет саған бұрды ат басын.Қайсар ғұмыр –Қырық Үш Жыл жұлқынған –Ғұмыр емес,Көкті тілген От –..