Ғұмыр туралы Өлеңдер ✍️

Сыйлады тағдыр ақындық ғұмыр,Жанымды мәңгi қинады.Арадағы бұл жақындықты бiл,Маңдайға бақыт сыймады.Ақындық ғұмыр сор менен бақыт,Көктем мен күздей..

Ғұмыр сүрмек бір басқа, Көрмек, білмек бір басқа. Сенесің де ойлайсың, Ал ащыны танығанша қоймайсың.Мына жердің бейтаныс, жат нышаны, От лаулаған..

Астынан қардың ақ мамық, Өмірге келген жап-жарық. Ғұмыры қысқа бәйшешек, Қалады-ау бір күн тапталып.Қоштасып қимай қыс кетті, Алмасып мезгіл құс..

Алакөл жақты бетке алып,Отырмын жалғыз шет қалып.Көлімнің асау толқыныҚуыршағымды кетті алып.Қайырмасы:Аңсатып мені қыз-ғұмыр,Жалғасын тапты..

Қыз-ғұмырым жыр-ғұмыр боп алмасып,Бар қылығым Ардағыммен жалғасып.Менiң көрген өмiрдегi бейнетiмЗейнет болып, хақ тағалам қолдасын.Кейде өмiрден..

Тас ғұмыр мәңгілікке қалмаса да,Жел мүжіп, су кеміріп жалмаса да.Қабірде жатқан мынау ғазиздерге,Келгендер, дұға етіңдер анда-санда.

Қысқарған күндей қысқарып ғұмыр барады,Артыңда қандай айтарлық ісің қалады.Базарлы шақтар базардай кешкі тарады,Апанда жатқан арыстандай болдым..

О, Алыпсоқ, білесің бе, қалды қанша ғұмырың,Мойынында темір шынжыр, түні бойы ұлыдың.Тұнып тұрған тыныштықтың тереңінен сыр тартып,Мен де отырмын..

Ан-тало-ги-ялар ғана басатынбір әдемі жыр оқыды жас ақын.Меніңше,автор қасіретті жүрегінде кілкігенШатастырып алыпты, әттең, күлкімен,Өйткені, жұрт..

Қысқа да нұсқа ғұмырымнайзағай оттың жарқылы.Өзегім – өлең,жұлыным –жұлдызды жырдың жалқыны.Гүл-өмір көктеп бағында,Шуаққа жайды саусағын.Тағдырым..

Қызықпаймын қадірсіз бұл ғұмырға, Байланған соң босатпайтын шығырға. Күннен-күнге қылғындырды шылбыры, Болғандаймын бұ тірліктен ығыр да!Бас амандап..

Ғұмыр кештім ой-қырлы жарты ғасыр, Текшеледім, демеймін артыма асыл. Не жұтсам да бойыма сіңірдім мен, Неге жаям жамандай жалпыға сыр!Көргендерім –..

Жосықсыз ғұмырыма Налимын, наразымын. Жұтқаным жұмырыма Болды ғой бар азығым.Дүние парқын білмей, Шараппен шөлім қанды. Дәуренім жарқын күндей Сан..

Тұтамдай ғана ғұмыр-ау! Тірелсе егер құзына, Ар жағы түпсіз шыңырау, Бұйырмас дәмі, тұзы да!Бірақ та соны ойлайтын Пендені бүгін көрмедім. Бір обыр..

Бір мұңым бар... ол қандай мұң?..Бағытымды таппаған сормаңдаймын..Өлеңімнен зар болып төгіледі –Жүрегіме зәр болып толған қайғым.Өз-өзімнен, әйтеуір..

Пенде-ғұмыр тоюға қабілетсіз,Тағы бір шың шақырды – тағы жеткіз!Армандарым көзімнің қарасы еді,Ал өзімді сол көздің ағы еткіз.

Өмір желі өте суық, өкпекті,Содан өзін құртып алды көп текті....Пенделіктің иіріміне үңіліп,Бір ойымды алға тартқым кеп кетті.Түсім еді деп сендірдім..

Қимаймын, өткен күндер өкпеге енді, Қиратпай арман атты ақ кемемді. Елуге мен де келдім сылтып басып, Көзбен жеп кейде қолым жетпегенді.Көрген жоқ..

Шын ақында қуат бар жайды ұстарлық, Сенде жоқ па, таппайсың Айға ұш қарғып.Теңемейік оларға өзімізді,Біздікі тек өлеңге жəй құштарлық.Қуғаным жоқ..

Ғұмыр қайда кілең бақпен өрілген, Мезгілдерім сағымдардай бос ақты. Нөсерден соң көкжиекте керілген, Көрдің бе сен жарты кемпірқосақты?Сəулеленіп..

Метрикемде кім екенім менің де,Белгілі ғой, кірмей қойдым сенімге.Он жетіде дерсің, мүмкін, сен мені,Осы болды қателескен жерің де.Қажеті не мәнісі..

Білеміз, дүниеде жарық, бір өмір.Өлшеуі бар, бағыты мен соңы бір.Ғұмыр біреу, өлшеп берген адамға,Қаншалықты болатының жалғанда.Ғұмыр, ол уақыт осы..

IЖұлдыз-түкті, арғымақ-түн, ай-төбел, Қанжығаңда қайғым кетіп барады. Қанды-сия қаламымды қайта бер, Жазылмаған тағдыр кетіп барады.Жұпар – Аллам..

Өмір деген сан қилы жолдың тармағын,Қиялмен шолып, шарлап қайда бармадың?Ұядан ұшып, қанат қағып кеткенде,Адам болып қалу еді арманың.Сол арманмен..

Ғұмырымның ғұрпын, тұрқын ұғар кім, Мәңгіліктің мекеніне жөнерде. Мен де, бәлкім, жиналатын шығармын Мазалы да мамыражай сол елге.Қайыңды өлкем, Жан..