Ғұмыр туралы Өлеңдер ✍️

Сағымға мінген сал ғұмыр,Сағыныш болып қалды бір.Сырғыған сырсыз сараң күн,Сарсаңға әкеп салды кіл.Сары дала сыздар ішің шоқ,Сары күз қарар..

Ғұмырда қысқа оянып,Өтетін күндер той анық.Аспандай бермей, әредікӨлімді де ойлап қоялық.Күншығыс көркем боялып,Сарқылмас содан ой..

Қуанғым келіп,Гүл десте тағып шашыма,Сәттерім қанша,Сүйінген, сенген, жасыған?Сәттерім қанша тасыған?!Өзімді қойшы, алдай алмайтын өмірді,Көп..

Күн секілді күліп келген әлемгеКөздерінде сәулесі бар Ғаламның.Құдіретті сыйлап Тәңір әйелге,Тұнық етті тамшысындай жанардың.Ғажайыпқа бөлеу үшін Жер..

Ғұмыр, саған ес-түссіз ғашық екем,Өзіңмен бір болуға асық екем.Теңіз болсаң, тербеліп толқыныңдай,Сағыныш боп мәңгілік тасып өтем.Іңір тусын,Мейлі..

Сені ұмыту – ұмыту ма сүюді,Сенсіз жалған – жылусыз хәм көріксіз.Өлең тәңір ұқпай қойды күйімді,Айтпай кетсем, есіміңді еріксіз.Сені ойламау – баз..

Жұлдыз көп,түн қойнында жымыңдаған.Жымыңдап, сан тағдырдан сыр ұрлаған.Мен – Күнмін,Жүрегі – нұр, тәні – шуақ.Сөнбейтін сәуле берген ғұмыр..

Мұншама ауыр болар ма еді күзгі өлең?Көңіл мынау,бір үмітті үзбеген.Сәттер ғайып «біз» деген.Жүрегімді жұбата алмай отырмын,Ғұмыр бойы.Бір бақытты..

Көздерімнен күнді өшіргім келмейді,Жалт еткен сәт,жарты әлемді жылытқан.Жүрегімнен жырды өшіргім келмейді,Жалынына жан-тәніммен құныққам.Сенімімді..

Елес те қалған жоқ, өрліктен.Ғұмыр ғой,көнгенбіз, көндіккем.Күз болып, қол бұлғап қалғансың,Бақытқа айналмай мен күткен.Болсақ та, бейуақта..

Аспандағы ай-күнiм,Қуатым, жан-байлығым.Жайнаған жарық жұлдызым,Ғұмырымда қалды iзiң...Жолыңа талмай қарағам,Жолығар күндi санағам.Мен ғана емес..

Сіз - ғұмырлық шер болдыңыз,Күлкі, мұңға тел болдыңыз.Көз жасымнан көл жасағам -Қайық болып тербелдіңіз.Біз бірігіп егілмедік,Арман кетті шөлімде..

Мен сенi ғұмыр бойы iздегенмiн,Табудан үмiтiмдi үзбегенмiн.Сенбесең үңiл менiң iздерiмеСауырын соқпақ еткен жүз белеңнiң.Мұзартын көңiлiмнiң көшкiн..

Қаз қанатына қолым жетпедіҚорқыттан үркіп қаңқылдап ұшқан.Ойымнан үрей...өлім кетпеді,Құлағым тұнды қарқыл-дауыстан.Қобыздың үні..

Келген адам өмірден көше беріп,Бірте-бірте кетеді кешеге еніп,Бір жақсысы – аттары асылдардыңЖаңғырады қала боп, көше болып...Алтын арай тірліктің..

Бар қылғанмен адамды адам алдап,Дарымайды жапсырып-жамаған бақ.Баз біреулер ұмытып тəңірісінӨзіне өзі құдай бола қалмақ.Сағат сайын адамды адам..

Ақырап та ғұмырын тауысты енді,Қадамына қар бітіп қауыс келді.Дірдектеген жұлдыздар бірауызданКезегі деп қауыстың дауыс берді.Сағынышын сарғайтып..

Мəңгілік ғұмыр...Таппаған пенде бір емін,Тірлігім барда жылаймын, ойнап-күлемін.Ерте ме, кеш пе, алдаспан ажал семсерінСүйретіп бір күн келерін тағы..

Кім кемеңгер, кім ұлы –Түсініксіз түк те осы?Адамдардың ғұмыры,А және В нүктесі.Теңіздей тасынуда,Тасынуда, малып ап басын уға.Барлығы бір нүктеден..

Қызыл гүлді қорғайықшы ызғардан.Қыз жүрегі тұнып тұрған ізгі арман.Қырық қыз бен қыз туралы көп аңыз,Тарихымда содан бәлкім із қалған.Үңілсеңіз..

Алысқан өмір,Алысқан заман.Дүние тірлік, жарысқан заман.Түсімде мені періште сүйіп,Өңімде жүр-ау ғарыштан қарап.Қырықтан астың, ақырын жүр деп,Қырқа..

Шаппасам да жауыма желікпенен, Мақсатымның жолында өліп берем. Толқынында өмірдің арпалысып, Таланымның жазғанын көріп келем. Кідірмек пе ой артқан..

Ынтық едім өлердей өрем жетпес бір сырға –Он сегіз мың ғаламның ішінде һәм сыртында,Туылмаған, тумаған, теңдеспейтін ешбір күшБар болу да, жоқ болу –..

 «Жетісудағы жеті-ақ арудың бірі һәм бірегейі – Мақпалға...»Серік Ақсұңқарұлының қолтаңбасынан.Керуенімнің көшін бастап жыр үлек,Өміріме өлең болды..

 Жалғанды жалған дейді пенде ғана,Арманды сен ғана ма,мен ғана ма?Дүниені тұяғымен дүбірлетіп,Ақбөкен жүйткиді кең далада.Бұл өңір талай жүйрік өскен..