Жұмабай құлиев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бір сағыныш жылт етті тереңдегі, Бөлді жылдар əйтеуір сенен мені.Тар бөлмеде жатушы ек қойындасып, Қиюласқан тақтайдай едендегі.Бір қисайсаң тағдырың..

Жаза бассам көз алдыма сен келер, Мынау сұрқай тіршілікке өң берер.Дəл өзіңдей жүрген шығар əр жерде, Шыбынға да қастығы жоқ пенделер.Ала жібін..

Күйді дене тағдырдың шырасына,Бұл пəниде кім жеткен мұратына?Ішім удай ашыды, сонда-дағы,Болады-ау деп қу өмір рəсуа.Айналама қарадым көп..

Түспеді атым тарихтың тақтасына,Ғажап кезең, сен бірақ қашпа асыға, Мен бір затқа қуанам – жастық шақсыз, Мына бізсіз дүние – бос сахна.Жер бетінде..

Түн келгенде далаға қарауытқан,Көк төсінде маздайтын балауыз шам.Сен ғарышта, мен жерде ымдасамыз, Бас айналар осынау аралықтан.Құлағыма жетпейді өз..

Көлігімді сапарға жегіп қашық,Үш қыр астым отырмын көбік басып.Əр сəті алтын осынау қысқа өмірдің, Отыз жылын өткіздім төгіп – шашып.Тұрмын міне..

Тып-тымық түн, кезең ғой бұл балшекер, Өзен жатыр түк дыбыссыз ағылып.Шоршып шығып қайта суға шолп етер, Алабұға ай нұрына шағылып.Көз алдыңнан..

Отау тіктім баспана көп жүдеткен,Керегесі көз жетпес көкжиектен.Ірге жақтан тұрсын деп самал соғып, Орап қойдым дірілдек ақ жібекпен.Аспан – ойға..

Жыр аңсасаң жолаушым, шақта тұнжыр, Мылқау қала жаққа сен ат басын бұр,Күзетеді қасында қарт Алатау,Жақсылар мен жайсаңдар жатқасын кіл.Шайқалтса да..

Алға қарай зырлауыңды доғарып, Жытқыр жылдар парағыңды кері үйші.Бір көрейік кеткен шақты жоғалып, Омырауынан шығатұғын жер иісі.Біздерге де келіп..

Жылдар бойы ерінбей əлдекімді,Күтеді ұзақ сарылып, мөлдіреп көл.Мен де сенің көргім кеп келбетіңді, Тұрмын сайда аяулым тезірек кел.Жасырынбай..

Жоғалды күн көкжиектен əрі қарай, Міне, тағы аспан мен жер астасты.Тас-төбемнен жұлдыз ақты сорғалай, Тағы бір жан дүниемен қоштасты.Тіршіліктің..

Мақпал түн маздақ ойдың шырайысың, Көңілдің келтіресің райысын.Осындай сирек келер сəттерінде,Ақынға тыныштық бер құдай үшін.Мініп ап қиялыңның..

Самала кеш. Күмбірлеп маздайды үнің, Көпке балап тірліктің аз байлығын.Тас-төбемде бір топ қаз қол ұстасып, Ұзақ-ұзақ қалқыды жазбай жұбын.Қанаттары..

Бес қару мен домбыра ерге мақтан, Кілеміне іледі төрге қаққан.Көрдік талай сұлаған алыптарды,Күй – шанақты көрмедік жерде жатқан.Ағаш емес қос ішек..

Жеті қат көк құпияң көп бөктерген,Біздің ғұмыр тамсанумен шектелген.Қараса да дүрбісімен сиқырлы,Талай бейбақ тілдесе алмай текке өлген.Қайтем енді..

Шын ақында қуат бар жайды ұстарлық, Сенде жоқ па, таппайсың Айға ұш қарғып.Теңемейік оларға өзімізді,Біздікі тек өлеңге жəй құштарлық.Қуғаным жоқ..

Сан өртейтін шыққанша бір дерегі,Қол жетпесті көрмеген оң асылы.Қарсы алдымда билеп басып келеді, Хауа ананың ғажап сұлу нəсілі.Күрсінесің, қарайсың..

Не бітірдік тұрғанменен топталып, Дауасыз ғой ажал деген – бұл жасын.Көз алдымда өлең-жырдың кетті алып, Тағы да бір шаңырақ мүйіз құлжасын.Талай..

Елең қылмай даланың тасқын үнін, Қартаң қойшы санайды тасбиығын.Сол тасбиық сияқты тізіліп ап, Төбелерден тырналар асты бүгін.Жыл құстары бағытқа..

Дүние байтақ, мен бір жəй ергежейлі, Жүрген сайын көрмеген жер көбейді, Аяғымды ауылдан аттап бассам,Арт жағымды ақ сағым перделейді.Уақыттар-ай..

Туған жердің білеміз жатсынбасын, Ошағыңды, сағынып оттың қасын, Балалығың жоғалып қалған жерге, Əйтеуір бір бұрасың аттың басын.Қанша жерге япырмау..

Балалықтың кеттік-ау қиып төрін, Ыстыққа да, суыққа тиіпті ерін. Біздер үшін бір кезде клуб пененБазар еді Сағызда сүйікті орын.Ішпей-жемей сол кезге..

Тау мен тасқа соққылатып басымды,Бойда желік жүруші еді жасырын.Мезгіл желі лүп еткенде басылды, Қайнаған сүт көбігіндей ақырын.Тосты мені маңдайыма..

Ұстатпаған бұлқынып, шоршып көптен, Сол қытықты əкелді ертіп көктем.Жан тамырдан ақырын жыр тамады, Емшектей бір тырсиып, дертіп кеткен.Көз алдында..