Жұмабай құлиев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жауғашты НəбиевкеУа, туған жер, жамалым,Арайлы аймақ, алабым.Қопарса түбі жеткізбес,Шежіре, аңыз, сорабың...Құба қыр, айлы түндерің,Түсіне кірер..

Жылда келіп жасырын құс ұялар,Екеу ғана бұл жайды түсіне алар. Көкіректер – сияқты ескі зындан,Онда қанша шіриді құпиялар...Сағынышты үйіп ап бір..

Төбеде тұрды толған ай, Қадірін қалдық аңдамай. Топтанып жүріп перронда, Шырқаған түнгі əндер-ай!Ойладық өмір жеңіл деп, Алладан кенет əмір кеп.Мерт..

Інім едің алыс кетсең сағынтар,Өсе берді көз алдымда өрім тал.Сенің жаның иіс-қоңысты сүймейтін, Жібек құрттың піллəсіндай сезімтал.Сұмдық боп тұр..

Қимаймын, өткен күндер өкпеге енді, Қиратпай арман атты ақ кемемді. Елуге мен де келдім сылтып басып, Көзбен жеп кейде қолым жетпегенді.Көрген жоқ..

Империяны келмеске жөнелтті хақ, Жұртым жаңа биліктен дəметті ұзақ. Болмағасын наланы сора-сора,Қатып қалды жүрек те цемент құсап.Осынау ел-халқымды..

Сойған қойдың аузында шөбі қалар, Күйшінің көкейінде сазы қалар. Мендегі тұңғиыққа көз салсаңшы, Көп өлеңші-толқынның көбігі олар...Түсіретін зор..

Сайлау ЖылқайдаровқаГеолог бола алмайды кім көрінген,Айлар бойы жоламас үйге мүлдем.Болашаққа бал ашар сұңғыладай. Жандар ғой бұл ісіне шын берілген...

Туыстың қасына еріп байсалдырақ,Аттап ем есігіңнен сəл қалтырап...Қандырған рухани шөл қатамды, Сен едің ең алғашқы кəусар бұлақ. Қалай тұрар жас..

Балтабек ҚуандықовқаОңайлықпен жеткізген жоқ сонау төр,Жету үшін төктің талай қамау тер.Арасында жортып жүріп ер жеттің,Мақат, Доссор, Кенбай, Сағыз..

Жанымызды аруларға емдетіп,Естен шығып кəкір-шүкір, кем-кетік. Кеше біздер КазГУ деген айдында, Жүруші едік балқып-шалқып, əндетіп.Бір топ едік..

Жебей сауып тəніңді, төсті тырнап,Талай дəурен басыңнан көшті шулап. Келбетіне Мақаттың қарап тұрсам,Көз алдыма келеді ескі тулақ.Мұнарлар басында..

Асыл мекен, ете келдім тағызым,Ой-санамда көп қайнаған мағызым.Жазы аптап, қысы ақ боран, бірақта,Көктемі мен түні сұлу Сағызым! Қой бағуға..

Алыстайды аралдардай жүзбелі,Өмірімнің көктем, жазы, күздері.Мынау көздің құйрығында көп сызық,Жас күндегі сайқылықтың іздері.Егіліп бір жұмыртқадай..

Алакөбең. Дала жатыр мөлдіреп,Шаттық кернеп, кеудең тартар шеңбірек.Тұратынмын көрген жандай пейішті,Қолда жүген, бөз көйлегім желбіреп.Күншығыс жақ..

Халқым көрген қасіреті, мазағы,Құлаққа кеп зар илеген озаны.Тарихымды жіпке тізіп отырып,Сол жауларға ескі кегім қозады.Бейқам болу, бес қаруды..

Он үште соңына ердім арман жырдың,Сенімен əуейленбей қайран құрбым.Жасаған қолдан алтын алхимиктей,Азапты рахатқа айналдырдым.Кеудеге зор талапты..

Жарқырап айқас салар жалаң төсі,Батырлар жасып қалды – ел еркесі.Төбемнен екі басты қарақұстың,Түседі кең далама көлеңкесі. Сен қалдың, алға шықты..

Ақын боп кеше көшке ілескенде, Күмбірлеп кеуде-күйшанақ.Сөз де естіп талай естімес пенде, Күндер де кештік бисағат.Бір досты бейнет қинаса сүйеп..

Көктем бойға дəруін таратқанда,Алғыс айтып дүниеге, Жаратқанға. Жанарымыз жасаурап қараушы ек қой, Тырна көші тыраулап баратқанда.Алакайлап, асқанда..

Шуласа да өштестім, Ниетімен қарғап бар. Жолымды да көп кестің, Көмір қара көрбақтар.Тік қарамай адамға, Мұртын сылап мүлəйімМəйіт көрсе табанда..

Ұлықтан кетті қанағат, Армансыз күйттеп өз басын. Жер болып талай азамат, Ұрланып сүртті көз жасын.Ұтылап ұрып қасқайтты, Теперіш көрдік жаманнан...

Қыс хабарын сезді ме, көлдерге де тоқтамай, Қайтып жатты қиқулап қарашалар түнімен. Тыңдағанмен құлақ сап, ұқпаймыз ғой əттең-ай, Не айтты екен..

Жоқ балалық. Күмбір өшті.Іздедік бар індігештіТаба алмадық көздің жасы моншақтап.Əлем – жəлем сурет болып, Алдымыздан иректеліпПойыздардай өте шықты..

Ернар ТайжанғаҚарау қайғы аласұрып, Талайларға ішкізді ірің.Бар өмірде қара сызық,Толғай тартқан түпсіз жылым...Тағы бірін тұсады əне,Бұл тірлікте..