Нүсіпбай әбдірахым өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қар жауып тұр. Қанымда қайнап аптап,Тайғанақтап келемін. Айнала аппақ.Әппақ мамық алдымды кес-кестейдіАңсап күткен анамдай қалбалақтап.Масайраған..

Жаңқаланып кеткендей жыр-азығың,Көңіл, неге соншама құлазыдың?Мейлі, кейде мұңайтып қоятұғынТағдырыма қаталдау разымын.Көрінермін біреуге жаман..

Мұңаймашы, балақай,Әкең сенің өлген жоқ.Тек ол сенің ең алғашАдам болып қаз тұрыпЖүргеніңді көрген жоқ.- Тірі, - дейді – көргендер,Жүр, - дейді - әлі..

Бір ғажайып болып еді сол түні,Барлық әлем теңіздейін толқыды.Жақсылықтың асып сол түн мерейі,Жамандықтың сөгіліпті қолтығы.Күйдірердей жауыздықтың..

Жүргендей туған ауылда,Сауығып қалды жаным да.Ілеңде жүздім шалқалапӨртеніп келген шағымда.Мейірін сезіп ағаныңШуақ та шашты жанарым.Қыздырған..

Қыс та өтті қысып тастаған,Қыздырды шуақ қанымды.Ақ торғындайын ақ самалАймалап жатыр жанымды.Көктем де жетті көк белге,Қауызын тағы ашты гүл.Серт..

Тағы да шықтым сапарға,Қара жол қарсы ағады.Ақ дала, аппақ атандарБұлдырап қалып барады.Ақ арман сынды арайлыАқ үйлер шықты алдымнан.Ақ сапар тілеп..

Талпынғандай кеудемде бала бүркіт,Алабұртып кеттім-ау, алабұртып.Ақбозыңды берші, аға, керегедеҚала берсін қандыауыз қара мылтық.Керегі жоқ..

Керіліп жатқан алдымдаКөрікті туған ауылым.Оранған жасыл шалғынғаМен өскен жер бұл, бауырым.Кешкен жер жалаңаяқпенКөктемгі нөсер жауынын.Шаңдатқан..

Жүрек тоқтап өліп қаппын түсімде,Жетпейді екен селт етуге күшім де.Бәрін біліп табытта үнсіз жатырмын,Азалы үндер дүңгірлейді ақырын.Келіп жатыр..

Менің тілім ешбір тілден кем емес,Ешбір тілге теңеп және көрмегем.Анашым да осы тілде сөйлеген,“Әлдиімен” бесігімді тербеген.Жанымды өртеп балғын ару..

немесе тіл жөніндегі толғанысМұның өзі болған тарих кешегі,Кім біледі, әлде жұрттың өсегі...Есерсоқ хан тіл жөнінде бір сойқанСынақ жасап көрген екен..

Темір өзек пендемін деп жүргеннің бірі едім,Ажал келіп қалды ма,Атқақтайды жүрегім.Алматыға баратын қара жолдың бойынаЖерлеңдерші, бұл менің ең..

Ата, Сізді көрдім кеше түсімде,Алатаудай асқақ, ойлы пішіндеТұр екенсіз үнсіз ғана толғаныпМәңгілікке соққан мәрмәр мүсіндей.Күміс сақал, Көзіңізде..

Өкініштен кей-кейде өртенсе де өзегім, Тәуба деймін, туымды асқақтатты өз елім.Өйткені мен өмірді өз жүрегім ғана емес,Қабылиса, Балпықтың..

Қорған болып нашарға, мықтыларға кішірмей,Батыр баба, өтіп ең арыңа дақ түсірмей.Ұсақталып баратқан ұрпаққа не айтасыңБұқар жырау жорыған Абылайдың..

Ұрпағының көзіне сонадайдан көрінген,Өр тұлғасы намыс пен өжеттіктен өрілген.Батыр баба бүгінде қасқайып тұр қайтаданӨзі жаудан қорғаған Жетісудың..

Көп болса да сойқандарДырауларын білеген.Қайран бабам бәрінеСәтті сапар тілеген.Қысқа жібі күрмелмейҚинаса да ой қанша.Сұрамаған алтынды –Әйтеуір ақ..

Бабаларым,Дарқан мінез,Өркеуде.Кешіріңдер майдалансам мен кейде.Көп алдында қалам кейде қысылыпӨз тілімде сөйлеуге.Асқақ жырың жауға шабар..

Аттан!Аттан!Өрт алыпты төр алдын,Судай аққан қызыл қаны баланың.Жүрегімді тілімдейді жоқтағанБалаларын қаралы үні ананың.Ұйқымнан шошып ояндым.Қаралы..

Керемет күндер тұрғандай менің алдымда,Жатқандай тұнып шалқыған анау айдында.Көшеде, шексіз созылған жолдар бойында,Күткендей үнсіз жанында жасыл..

Бүгін мейрам! Бір күй жаулап санамды,Қолға еріксіз алдым сырлас қаламды.Көгілдір түс толқындатып алаңды,Алтын шапақ аймалауда даламды. Бергендейін..

Туған елім, Қасиетті Отаным!Саған мауқын баса алмаған ботаңмын.Арнасы кең өзен болсаң бұлақпын,Асқар болсаң елеусіздеу жотаңмын.Сен қуансаң бір..

Қазақстан!Қасиетті мекенім,Қадіріңе қайтсем ғана жетемін?Ақының да, батырың да болмадым,Қойдан жуас қоңыр қозың екемін.Онда несін мейіріңе..