Аманхан əлімұлы туралы Өлеңдер ✍️

Тіршіліктің дауа жоқ жалғанына,Тағдырдың бұл да болса салғаны ма? – Қалғанына алданып жылап алып,Жұбанады ұл туып алғанына.Туылмаған қалуға қыстап..

Қараша түсе қайтқан қаз,Сағынышымды ала кет,Жетпесе жарға айтқан наз,Аунатып күлге, талақ ет.Ұмытқан болса Үр қыздың,Көңіліне қаяу сала кет.Жеткенін..

Көретін жүзін жоқ айна,Куə етіп жұлдыз, бұла Айды, – Жападан жалғыз тоғайда,Сықпа бел сұлу жылайды.Басы ма, баспа уайымның,Оқиды аят желең..

Жаңбыр шайып, жел қаққан кеш сыз еді,Табыла қоймас, сірə, еш күз емі.Қаздар төмен, тырналар сəл-пəл биік,Жабыңқы жайлауына көш түзеді.Қашаннан сала..

Өтті де қас қағымдай аз-ақ күні,Басылды іспе кеуде жаз аптығы.Созылып кеттің неге соншалықты,«Елім-ай» əніндегі қазақ мұңы.Келтірген көз алдыма жезді..

Ауылға барғанымда бір жылы мен,Қайтқанмын сырласа алмай қыр гүлімен.Өмірден өтті əкем шілде айында,Тірліктің салқыны есіп тұрды үнінен.Келесі жылы..

ІЕтегін сезім-көлдің жел түрдің бе,Жайларды көз алдыма келтірдің не.Күйеуге шығып кеттім дегенше сен,Одан да махаббатты өлтірдім де.Өмірдің..

ІБасқа түскен мына Күз бір сын еді,Көңілімнің табылмай тұрсың емі.Үйсіз-күйсіз ақынның өлеңіндей,Қолды-аяққа тұрмай жел күрсінеді.Түсіре алмай..

Қаншама қабақ шытып қараса да,Бұзылмас бұла көңіл арасы, аға.О кезде ол да ерке, мен де ерке,Қосылса екі ерке жарасады, ə?!Басылып кей кездері қораң..

Қоздатқан көңілдегі шаланы ескі,Жылдамдық құс тістеген алады есті.Жұлдызқұрт тізбегіндей пойызбенен,Жарысып келе жатыр дала кешкі.Күн батқан қанды..

Қуалай соққан кезде белдеуменен,Етегін көйлегінің жел кеулеген, – Сен болсаң биші едің буыны босаң,Мен болсам ақын едім ел беу деген.Құбылма қылық..

Алған ажал аспастан сертің түкке,Келіп жүрер бір жанға бертін, тіпте, – Жер жібермей тұрғанмен тəнін бір сəт,Жүрген жаны аспанда еркіндікте.Алып..

Көктем шыға қозғалып елді еліткен,Керген Сырдың кеудесін сел желік пе ең?Неге боран азынап тұрады да,Ішін тартып ұлиді жел неліктен?Деуге сірə..

Тынбайды тірлік мұнда жел естімен,Көзімнің алды тұнған белес кілең.Жаныма жалғыз қалсам жалау болған,Ұнатам сырласымдай Елесті мен.Келтіріп құлағыма..

«Аһ, жалған», болып қалар арада ақыр,Тірлік пе, тірлік, шіркін, қара бақыр.Тізбегі үшбу тырна көк сыналап,Боздатып боз аспанды бара жатыр.Танытып..

ІТүсетін салмақ, ой басым,Қазаңда.Атымды адам қойғасын,Азам ба?Уілдеп сыртта тұр тынбай, Жел еспе.Түседі неге құртымдай,Ел еске.Дария, ауыл..

Қалып қойған қызығы кең далада,Желп-желп етпей жел соқса жең қала ма?Көп болса да ауылдан шыққаныма,Жете алмай-ақ келемін мен қалаға.О, тағдыр-ай..

Тауысып көрерім мен ішерімді,Менен де өтер өмір үш өрімді.Дозақ та, жұмақ та үйім менің,Білмеймін қайсысына түсерімді.Е, Алла...

Тынымсыз ұнатамын жел мінезін,Кезгенмін талай-талай елді де өзім.Басыңқы тартып қалған көңіл қазір,Байқаймын байыз табар келді кезім.Дегендей..

Ұнатамын жусанды кермек дəмді,Бозторғай да салмайды ермекке əнді.Бір мұң қоздап қапалы көңілімде,Бір сағыныш барады кернеп жанды.Жападан жалғыз..

Тұратын пана көріп жиі ақ талды,Лүп еткен желден сыңсып қияқ қалды.Аспанды бұлт буып, нөсер құйып,Қаран су қаптап кетер сияқтанды.Бас көзге..

Аумайтын аума, тағдыр, қорғасыннан,Қойды-ау арылмай-ақ сор басыңнан.Секілді жоқшылықтың көлеңкесі,Келеді ілбіп кемпір дорба асынған.Мұң табы түскен..

Суық күз сұрғылттанып сыз атқанда,Тырна үнін тыңдап жатып ұзақ таңға, – Түсіріп сағынышты құс жолына,Сыңсытып не жетеді ұзатқанға.Алланың жазуынсыз..

Келе-тұғын оқыстан мыс басқанға,Өлі ұйқы бұзылып, түс қашқанда, –Жап-жарық жұлдыз көрдім мық шегедей,Қытымыр кіді қылық қысқы аспанда.Қарашы..

Өзіммен өзім қалып ой кешкенде,Сыр тартып не тірлікпен сөйлескенде, –Мен сені «Қарындасым қандас» – деймін, –Бералмас көктен басқа бойға еш..