Аманхан əлімұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Ып-ыстық бетке ұрған қыр самалы,Кетiрiп көңiл күйдi тұр шамалы.Қалыпты-ау, қуаң тартып құба тал да,Қақпай-соқпай қаңтардың бұршағы əлi.Сияқты..

Қызылын жиып-терiп тiзген белдiң,Мен саған жалғыз емес күзбен келдiм,Мап-майда толқынына қызығамын,Бетiнде қуаң шөптiң жүзген желдiң.Күн ұзақ ат..

Кей кезде тұрады ыз атып,Өмiрде сор-қайғы.Ұшырып жiбердiм ұзатып,Тордағы торғайды. Бостандық берiлдi босама,Ұша бер, қанаттым! Жоқ деме тiрлiкте..

Эх, маған соншалықты көрiндi не,Алпыс таяу, жайланар көрiм, мiне.Өтiп жатыр таңдайға татымастан,Келмей-тұғын қу тiрлiк өрiмдiге.Ұқсаған мендегi бiр..

IҚара құйын соққандай қырдан кезбе,Мұңның табын сезгейсiң ұрған көзге?!Қызмет пен атақтың аузын ұрдым,Өлең деген өмiрiм тұрған кезде.IIЖеткiзбейдi..

Ұстай алмас ұштығын төзiмменен,Бас бiлмейтiн жел бiлем сезiм деген.Алла жазды ажалға сұмдық сенем,Келе-тұғын кешiкпей кезiнде мен. Мiнез дерлiк..

Тiрлiк емес тiрлiгiм тұсау кiлең,Өтiп жатыр өмiрiм түс аудымен.Сыртта шiлде, түсiме қар кiредi,Қағып тұрған есiктi қыс-ау бiлем.Мұңым менен шаттығым..

IЖеңiп балаң ұшпалау шалықты ойды,Бiр қызыңмен от сезiм алып бойды, –Оман дария жағаңда сусыма құм,Сүйiскенiм есiмде қалып қойды.Мазамды алып тұрса..

Болсын мейлi, болмасын құй өнерi,Мендей болып шықпаған сүйенерi, –Жетi басты айдаһар сияқтанып,Жетi кемпiр түсiме жиi енедi.

Туған жердiң қоштасқан құсы белмен,Сары күзде жапырақ үсiп өлген, –Дауын менен сұрайды қыз кезiнiң,Жетi бiрдей келiншек түсiме енген.Рас бiлем..

Сағынышын айтшы кім ұғар жастың,Жатаған там жадымнан шығармаспын.Құлақ түрiп сырттағы құбылысқа,Қаншама мен құныға құмар бастым.Жел сəбидей жылайтын..

Көңiлiмдi болса егер ұғар кiсiң,Қалған алыс қолтықта құмар құсым, –Қамыс аралас балшықпен жапқан үстiн,Жатаған там жадымнан шығармысың.Шибөрiлер..

Сарыала сағынышқа ұласқан мұң,Белгiсi емес пе екен бұл асқанның, – Шелектеп қаран суды құйды-ай келiп,Тесiлiп кеткендей-ақ түбi аспанның.Өткелсiз күй..

Жығылғандай самалдан қияқ талып,Бойындағы жайына ұят қалып, –Тұрады да қояды көз алдымда,БОМЖ менiң көлеңкем сияқтанып.Тұрған көлдей көңiлдi тұнып..

Сол жағымда көк теңiз өткiзбейтiн.Ортасында кеңiстiк қап-қараңғы,Көзiм түктi көрмейдi көктi iздейтiн.Қараңғылық жайлаған жер мен көктi,Қоңыр күзде..

Тiрлiкте қанша кетiлдiм,Сонда да өмiр тұра ма?Елуде тұлдыр жетiммiн,Бала етiп алғын Жыр – ана.Тiршiлiк қанша қусаң да,Жеткiзбей-тұғын бiр..

Белгiсiздеу алғандығы естi кiм,Ала құйын сапырынды кеш бүгiн.Өзiңдi мен көрмесем де жан көке,Сəл мұңлылау дауысыңды естiдiм.Бiреулерге дүние-мүлiк..

Малығандай жосаға төстi жалқын, Қоңыр дала бұзбастан кешкi қалпын, –Күздегiдей жапырақ сыбдыр қағып,Күздегiдей желең жел естi салқын.Сəуле мың сан..

Көңiлсiздеу келемiн күзгi жолмен,Жел басымнан сипайды сызды қолмен.Аят оқып ол менi жұбатады,Есiсiнде бойды алған iзгi мол дем.Сидаң бойлы сиреген..

Қашаннан дүниенi жалған бiлгем,Сыр айтам ендi есте қалған күннен.Кеудемде Лəйлə деген қызбен бiрге,Өлтiрiп махаббатты алғанмын мен.Мезгiл-ай, есiп..

Өттi кеттi тiрлiктi тiзесiң бе,Қалып қойған қунақ қыз, Күз есiмде.Қанша еркек бал татып ерiнiңнен,Қанша еркектiң отырдың тiзесiнде.Көрiнгенмен..

Жолдар шығып алдыңнан сан бұрымдай,Қанша жаның дауылға қалды ұрынбай.Таңғы шықтай, Қарағым, тап-таза едiң,Əдемi едiң жəне де таң нұрындай.Керуендей..

Табатын еркiн есiп түзден емiн,Мен деген бiле-бiлсең Күз демi едiм.Тығылып қойыныңа қош таппадым,Сен менi ендi қайтып iздемегiн.Бəрiнде шығаратын..

Кезiнде келiп қалған қақпа тұстың,Қаншама балалықпен баққа түстiм.Көзiмдi жұмсам болды елестейдi,Жатаған там қамыспен жапқан үстiн.Алыстау сол бiр..

Шiлiңгiр шiлде аспаны тұнық неткен,Қарайды күннiң көзi күлiп көктен.Борпылдақ күлге аунаған күрең тауық,Су iшiп тұр қалбырдан жылып кеткен.Шөл қысып..