Назира бердалы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Балауыз шам...Балы бар денесінде,Жаны бар Нұрға ғашық.Сенесің бе?Өзін-өзі өртейді махаббаты.Раббым, мендік Жылуды сезесің бе?...Қара түнде адаспауға..

Той тарқады. Жауды жаңа ақша қар.Жыл келгенмен, ғұмырын кім жақсартар?Айна алдында жасанды аппақ бұрымынТарқатады Ақшақар.Тарқатады ол тәтті қылып..

Уақыт бізді ауыртады алдымен,Содан кейін емдейді...Сағаттары санаулылар ешқашан Еш нәрсені көрмейді.Естімейді шақырылған азанды,Түсінбейді саз..

Жанымның оты жанары анық.Бірақ, Сіз оны білген жоқсыз да...Қара киімге оранып алып,Күлкі таба алмай жүрген жоқсыз ба?Қараңғы үйге қамалып алып,Шырпы..

Сонау шыңның басында нақ тұрағы, Тау өзені тентек қой, ағын – күші.Сандық, қобди тастарды лақтырады,Тек өзіне жол салып алу үшін.Менде байлам жоқ..

Өкінішті-ақ, бұл көрініс, аяулы-ақ...Көкжиекке Күн батады баяулап.Адамдардың тағы да бір Күні өлді,«Күнім өтіп барады» деп жылаған...Күнмен бірге..

Гүл сияқтымын...Бөлме гүлі.Топырағым – көзеде.Терезеден телміретінімді,Өзімді-өзім сендіретінімдіКүндердің бір күнінде кезігеміз деп,Анау Күнім сезе..

Жарық дүние қараңғыға иілмес,Өлгендерді біз қалайша естиік?Шауып бара жатырсың-ау, үйірлесЖалған дүние – бес киік...Бес киіктің тек біреуін..

...Қар боп ұшып келемін.Қалаған жел үрлейтінҚалаларда ғана өмір сүрмейтін,Далаларды, балаларды...молаларды құшақтапҚыстың биін билейтінҚар боп ұшып..

Бар адамға берілгені – бір өмір.Кейбіреулер бұл өмірде шіреп жүр,Ал біреулер біреулерді сүйеп жүр.Кейбіреуге соқыр тиын зар болып,Енді бірі ақшадан..

Көп көргеннен сұрармын,Көп белеске шығармын.Кей сұраққа келгендеКүмілжумен тынармын...Көрінгенге ұнармын,Күйінгенде...жылармын...Күлермін...О..

Ояндым,Тым тәтті түс көріп...Бояндым.Барамын жұмысқа.Бояудың табиғи көркімдіБұзғаны дұрыс па?...Мен ғана емеспін қираған арманы...Телефон!Құлағым..

Емес еді ол ғашықтық,Емес еді үндестік.Емес еді ол тіпті жастық,Емес еді білместік...Біз әйтеуір өзімізді алдаумен,Алдауменен....Алданумен күн..

Өлең емес, қағаз беті – жол-жол мұң,Мен соңында кетіп барам сол жолдың.Ештеңеге білдірмеймін өкініш,Өмірімде Сен болдың.Білмеймін, бұл жолмен қайда..

Бұл ән – Менің көз жасым, Сүртілмеген...Бұл ән – Менің жүрегімде қорғасынБүлкілдеген.Бүлкілдеп тұрмас мәңгіКөшеді бір күн менен.Үніңді қайтсем..

...Жүректі тілгілесе пышақтай мұң,Сіз үшін түк емес-ау «ұсақ» қайғым!Өмірді іңкәрлікпен өле сүйген,Мен Сізді ешкімге де ұқсатпаймын.Жақсылық әкелсін..

Айтқаным, Ана, ән бе еді?Арманым асқар тау ма еді?Сол таудан бүгін құладым, Ана – Жер бетінде ұстап тұрған жан мені...Соғылды тасқа басым көп,Жүрекке..

Аурухана. Түсіме ендің бүгін сен.Берер ем ғой барымды да...жоғымдыӨңімде сен тірілсең...Жүзіңнен – нұр, тіліңнен - жыр төгіліпТұрушы..

Шығатын жол таба алмай,Көмекке шақыратын жан таба алмай,Тұщымды ой таба алмай,Жүйткіп келе жаттым да,Мен кенеттенТығылдым күресінге.Сырласым-ау..

Үлбіреген жұп-жұқа жібек емес,Жуылып, өңі кеткен шыт аспан.Ай.Түн.Қазір жапырақпын.Иісім де – исі кепкен жапырақтың,Мына Күздің жаныммен..

Жақынымнан алыспын, жатқа – жатпын,Жүрегімді, сенсеңіз, сақтамаппын...Көйлегіне, көркіне мақтанатынКөбелекпін – көзсізбін – ақ қанатпын!Көбелекпін..

Аспаннан Күз жауып тұр.Мен сені ұстамаймын.Аспанды Түн жауып тұр.Өршіген тұста қайғым.Бәрібір мендік емен,Мейлі, өзіңді жүз жерден қызғанайын...Атып..

Оңаша қалсам – өзімді,Кездесе қалсам – көруші көпті де алдаймын...Есеңгіреткен ең ауыр соққыдай Қайғым!Қол созым жерде жүрген өзіңді жақсы көре..

Жаттасам да бір Алланың сөздерін,Сайтан маған үйретіп ед өзге ілім.Періштенің лебізіне мас болып,Өбуші едім Ібілістің көздерін.Күнәһар да, әсфия..

Адамдар жүр ғой.Сырттары – бүтін,Іштері – түтін,Қабығы – үй.Қабықта тұрып, талғайды емес пе тағы күй?...Менің көңілім – сіз үшін енді жабық үй.Тек..