Гүлманат әуелхан өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Шырқамақ боп тірліктің батыл әнін,Өксік толып көмейге аһ ұрамын.Артта қалған жылдарға жоқтау айтып,Күз жылайды төгілтіп жапырағын...Күннің жарық..

Тегештегі отырғызған гүл сынды,Аспан жақтан құйылатын нұр сынды.Тым тұңғиық тұнып жатқан мұң сынды,Мың қиялға бойлай берем бір сырлы.Мынау өмір..

Өр рухым аспанға ұшып өрледі,Сүлдерімді көзге ілместен жердегі.баяны жоқ бақыттарға бағынған,Адамдардың бәрі қандай шерлі еді?Тіреусіз көк күліп..

Ұяң бала, қалды ауылда ұяң қыз,Ұмыт болған тәп-тәтті бір қиялмыз.Тұншықтырған жөргегінде сезімді,Балалықтың бал елесін жиярмыз.Қызуы мол көңілдегі..

Қойнына қара түннің құлап тұрып,Ағады сылдыр-сылдыр бұлақ күліп.Мен сені жүрегімнен жұлып алып,Жібергем әлде қашан лақтырып.Мен сенің өртегемін..

Кезбе бұлттар кеңістікте қаңғырып,Қара таудан естіледі жаңғырық.Тірлігіне пенделердің аярлық,Аспан тұрды төбесінен паң күліп."Ақын болу" дейді біреу..

Қуаныш-қайғы егіз дүние,Аспанның неге суық қабағы.Толқыған мынау теңіз дүние,Ішінен ғана тынып қарады.Жалғанға мынау налып жүдедім,Медет етемін..

Болашаққа біздер солай жол алдық,Аппақ,адал сезімдерді обал ғып.Бұлдыр-бұлдыр елестерді қуалап,Бұйра-бұйра бұлтқа сіңіп жоғалдық.Сезбеппіз-ау! көктем..

Тудыратын бөрі кеуде, тау ұлын,Тарқатпаған сайраны мен сауығын.Аңқылдаған,жарқылдаған қауымы,Адалдықтың бесігісің ауылым.Қасиеті тұнып тұрған..

Маған мұңын шағатұғын түн сырлы,Көк аспанда құлазыды күрсінді.Сен алыстап кеттің неге арманым,Уысымнан сусып түскен құм сынды.Ойларыңды орағытып ең..

Құлазыды көңілдің гүлді бағы,Шымырап қарашығыма түн құлады.Көңілімнің көмескі терезесін,Сағыныштың елесі ұрғылады.Ләйлі жүрек сарғайды..

Қасқайып тұрды көк аспан,Шуағын төгіп тым асқақ.Жер ару мыңдап бұлақтан,Бұрымын жайды құлаштап.Осылай ғана көк пен жер,Сезімін үнсіз жасырып.Ғарышқа..

Терезе алдында тұрды гүл,Сарғайып еріні кезерген.Жүректен төгілер мұңлы жыр,Менімен жаның бір сезем мен.Көзімде көктемнің елесі,Жанымды неліктен..

Ұшырдым көңіл құсын саған қарай,Қалауын бұл жүректің табам қалай.Үміт қуып үздігіп өмір бойы,Арман қуып аһ ұрған адамдар-ай.Шынымен тұрады өмір..

Сарғайғанда, сағыныштан гүл өрем,Жапырақтар жанарына түнегем.Жүрегіме ұя салды ымыртта,Ғарыш жақтан ұшып келіп бір өлең.Аспан жақтан келді тылсым бір..

Өң мен түс арасында аласұрып,Тіледі жүрегімді қарасуық.Көңілдің жер тарпиды арғымағы,Шайнаған ауыздығын таңасырып.Жанымда кілкіп тұрған..

Баса алмай кеудемдегі жарылысты,Көңілдің көгершіні тағы да ұшты.Кірпігімді тіреу ғып көтеремін,Кілкіген көзімдегі сағынышты.Дархандық сыйлар маған..

Күзгі жаңбыр жауып тұрды, күзгі шақ,Жүрегімді жылтсын қайдан мұз құшақ.Дала жатты сағыныштан жүдеген,Төркініне жете алмаған қызға ұқсап.Дәрменім жоқ..

Адастырма о, ұлы асыл үміт,Көкжал болып шақырды ғасыр ұлып.Менің тәтті шақтарым жоғалмашы,Жылғасына жылдардың жасырынып.Сұлу еді сол шағым, мөлдір..

Түстік жаққа барады ұшып қаз жылап,Кеңістікті қанатымен қазғылап.Сағыныштың салмағын сап сары күз,Құлазыған қуаң тартты жазғы бақ.Сабыры жоқ мынау..

Тал бойыңда бір мін жоқ ,Таза мөлдір бұлақтай,Сенің сұлу ажарың,Күннен тамған шуақтай.Ар ұяттан жаралған,Қайсар қызы қазақтың.Қос бұрымың..

Құдайдың да сезімнің де құлдары,Мұнараға айналатын мұңдары.Жалғандағы жанашыры олардың,Жалғыз ғана жырлары.Басына емес жүрегіне жүгінген,Қала аспаны..

Жіберетін қайраты тасты да үгіп,Алаулайды жанымда жастық үміт.Қара түнде сағынып отырамын,Қарлы тауды жататын қасқыр ұлып.Тірлігіңе деймін де шүкір..