Якуб колас өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бақшама ектім жасыл шырша жайнаған:Мәскеу маңы сияқты енді айналам;Көндіккендей әсем, сұңғақ шыршалар,Қапырыққа, ыстық күнге қайнаған.Аптап, аптап..

Алатауда аласы аз ба шың-құздың, –Аласы жоқ көңілін, ал пәк қандай:He жетсін бұл жүрегіне қырғыздың,Кір шалмаған ақ қардай!Асқақтаған ақбас таулар..

 Біз үшін талмас қанаттай берік самғаған,Бағасы дос пен бауырдың.Сәріден ерте сәлемі жетер арнаған, –Тілектес ізгі қауымның.Халық пен халық қауышып..

Қараша айы, қалың нөсер, қара түн,Шамдай жарық, шыраққа ұқсап жанатын:Ағараңдап жер түбінен, жырақтан,Ақ қайыңдар арфасы ән салатын.Түнгі оттардың..

Ұланы мен де ерікті өзбек елінің,Ұлымын адал жасампаз жандар жерінің!Алғандай таңдап тағдырым саған ырзамын,Тандантқан өзін шетелдік талай..

Жадымда жарқын есімің, Жандосым, Байрам, құрдасым.Жайқалып бағым, есігім, – Ашық қой, аттың бұр басын!Күзде де қунап шалғынға, Табыссақ достым..

Бейне еді бейжай неткен бұл!Ауылдың маңы – нұр тұнған;Аулада терек – көктеңбіл,Аулақта – орман құлпырған....Түтіннен пішкен ала боз, –Шекеге басқан..

Ұға білсең, асып-тасып уәде етпей,Қоштасар сәт көлгірсімей, әдеппен;Шешіп берем, кеудешемді ал, қомсынба,Саған деген ескерткіш ол болсын да.Кеудем..

Көлеңке де көше бойлап көшкендей,Терезеде, тар аулада көп тұрған;Селк етеді үйлер, қайтсін сескенбей, –Зеңбіректер – нысанаға дөп бұрған...Құлап..

Москва маңы сая бақ,Желегі жұпар желпіген.Табиғат сүйіп, аялап,Жадырап жаным серпілем.Алыстан таң да алаулап,Лапылдар күзгі оттайын.Сол кезде маған..

Аяулы Отан басталған неден,Әліппең толы суреттен?Ақжарқын адал достардан ба екен,Табысқан сәби жүрекпен?Ананың әлде басталған шығар,Әнінен әсем..

Көз деген тоңбас. Қақ таңдай,Сан рет өзім сезінгем.Аяз бұл, шақпақ шаққандай,Ыршытқан жасты көзімнен.Ақ түтек.Жүрсің жырақта,Түксие түскен қырат..

Ю.А. ГагарингеСкафандр, жұмыс қалпы, баяғы шақ,Қарсы алған Еділіндей жая құшақ;Айнала айдалған жер торғын тектес,Басады топыраққа аяғын шат.Көп..

Аппақ орман.Жабысқақ қар.Жылымық.Қыстың тағы сағы сынған жығылып.Өзен мұзы болар-болмас ақырын,Шытынайды қызыл сулар жүгіріп.Айың анау аспанда аппақ..

Қандай азап, көз жұмылу тегінде,Кең тынысты демім бітпек менің де!Қалай кетем ішінен бұл ортаның,Одан емес – қоштасудан қорқамын.Жеңіл өмір сүрсем..

Федор АбрамовқаҒажайыптардың елінде,Болсам ба деген арман бар.Менің де туған жерімде,Қаптаған: Таулар, Ормандар.Көлдер бар, қатқан кемері,Аумаған..

Тұрғандай күліп ай көктен,Биязы, тәжсіз күн көзі;Ақша бұлт – алып әйнектен,Жайлауға қарап тұрды өзі.Шабындық бойын жағалай,Жатады қайнар..

Қыранға да табылады-ау қас адам,Жіберді атып өкпе тұстан, тасадан.Қыран ұшты,Тарс жаңғырып тас кілең,Қарабет боп қала берді қаскүнем.Көк серісі..

Таң атып қашан, батпақ күн, Ойлаудың өзі қиямет.Түс көрмей қалай жатпақпын, Жаныма батып мына дерт.Көрем бе көзбен ертеңді, Әл бітіп, жаным..

Серпілсін десең, жаным, мен, – Шақыршы атап атымды:Окопқа самал әніңмен, – Жеткізер махаббатыңды.Гүрсілдей берсін... – естимін, Түсімде өңдей көрем..

Көмкерген шалғын сұйықтау, Мұнартқан Еділ даласы.Өткелден әрі биік тау, Шақырым екі-үш шамасы.Жел айдап бұлтты жүр таңнан, Басына шыңның жиып бір.Қол..

Тым болмаса көңілдің бір бөлшегін,Құтқаратын қырсық пенен төнсе мұң;Жолдастарым – барлық дауа ем, – дейді,Менің жаным бөлшектеуге, ал келмейді.Сезім..

Қызғанам іштей қайғыра, Түнеріп ойым тереңде.Басқа жар саған жайлы ма, Жайдары, жарқын менен де.Жоғалтып бәрін алдым ба, Аяулым қанша бейітте?..Кінам..

Салтанатты қызғылт түс бар түрінде,Терезесі нұр шашатын іңірде;Қорғанысқа кеткен қыста тіленіп,Көп жыл тұрған үйіме кеп тіреліп,Жақтауынан терезенің..

(тараулар)IҚайран күндер,Құрбым келіп үйіме,Егілмей-ақ айтты, кеше, күйіне,Жерлегенін жан жолдасын жалғыз-ақ.Тіс жармастан атырдық біз таңды..