Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Адал еміп ақ сүтін арлы ананың,Сардары боп жетілдің сардаланың.Ел мұратын сатпадың қай кезде де,Күйін кешкен жаралы шағаланың. Жаратылған жылдардың..

Бір көктем есіп жүзіңнен,Кеудеңнен бір таң атады.Сен жүрген жердеІзіңненМейірім гүлдеп жатады.Азамат ерсің өр кеуде,Ұлықтай білген ұлыны.Жетісу жұмақ..

Күн қанатын қаққанда, Ай қанатын,Дүние түгел ақ нұрға айналатын.Сен басқарған қай өңір, қай елдің де,Қара орманы тербеліп жайқалатын.Өрге тартып..

Тұнық ойдың бойлаған тереңіне,Жапырақ боп байланған терегіне.Туған елге бір пайдаң тимесе егер,Адам болып жүрудің керегі не?Тал бойында тулаған қан..

Бақыт ерте келе ме, кеш келе ме,Жазылғанын көресің пешенеңе.Туған елдің толып тұр көз жасына,Басшы атаулы ұстаған кесе неге?Көліктері ағалған..

Қыздың темір төсекке таңылғаны –Жорға өмірдің жолынан жаңылғаны. Сәуле түспей жаралы жүрегіне,Жігерінің бұл қалай шағылғаны.Өзін толқын күйреткен..

(баллада)1О, Тәңірім, не нәрсе бұлдағаның,Ой қажытқан бірі едім мұңды ағаның.Толғақ қысып жас ана шырқырады,Бораны ұлып тұрғанда бұл даланың.Тағдыр..

1Ескі ерте заманда,Ар-иман жоқ та адамда,Тит деген әулие өмір кешкен,Ол бар жердеақ самал көңілді ескен.Жұлдыз және болмағанЖанбай жатып көгінде..

Дәні болса басында – сабағында,Кімде мұң жоқ боз қырау қабағында.Сенің сәулең түссе елге,Тұрған жоқ па,Жауһар жырдың сәулесі жанарыңда.Тұлпарлардың..

Ескі дерті мазалап көптен бері,Еспегелі қай заман көктем лебі.Қарттың неге тынысы тарылады,Қусырылып бара ма көк пен жері.Қайда... әлгінде бетінен..

Жатқа сатқан жылатып өз баласын,Жаудан қалай қорғайды боз даласын.Өз бағасын білетін жұрттың бәріТүсірмеген ешқашан сөз бағасын.Қара шаңын суырып..

Көктем болып ессе алдан жырдың лебі,Неге жұпар атпасын қыр гүлдері.Әбікеннің өсірген он баласы –Бір-бір құтты шаңырақ бұл күндері.Көңіл құсын..

Арғымақ мінген жаратып,Жалғанда жалғыз ағайым.Әлемге сәуле таратып,Аспанда жүзген арайым.Ту етіп рухын жұртымның,Көкірегінен өжет от өрген, –Тұтқасы..

Арманымның қанаты қайырылып,Аспанымда көрмеді ай құбылып.Ел басына келгенде өзге біреуҚалар ма еді тізгіннен айырылып.Нұр-аға кеп ел-жұртын..

Бойлай білген тарихтың тереңіне,Қорған бола біледі терегіне.Тәуелсіз ел атанған бұл заманда,Қолдан қайғы жасаудың керегі не? Рухы қайта тірілген..

Тамырына қан құйып құба белдің,Бағы жанбай тұра ма тұлғалы ердің.Мәртебесі қашанда биік болғанАта заңы салтанат құрған елдің.Жанарымда көрді ме мұң..

Ақ шағала көгінде бақ айналып,Азаттықтың таңы атқан арайланып.Бүкіл әлем көркіне көз суарғанҰлы Дала жұртына қарай қалып.Ақ самалға айналып қырдың..

Аралары алшақтап көк пен жердің,Суық тартқан жылдары көктемі елдің,-Елбасы еді жұртты аман алып шыққанБәрі өртеніп жатқанда өткелдердің.Талай, талай..

Қамал бұзып, қайдан да өте білген,Қайран Баукең қашанда төте жүрген.Бой түзеген ескерткіш Астанада –Батырдың асқақ рухы көтерілген.Тұла бойын..

IРухым жасып, жүрегім езілгенде,Түсі суық жат пиғыл сезілді елде.Кірмелердің көзінде көктем күлгенТалай қазақ тілінен безінгенде.Домбырасы күй төгіп..

Күндер қайда көңілдің шаңын басқан,Сардаланың сайынан сағым қашқан.Қызылағаш – иманды ауыл еді,Көшіп барған талайдың бағын ашқан.Қуанышын, қызығын..

Ақындарды көргенде тұра қашқанӘкім қанша жүрегін қына басқан.Айбатынан жау қашқан Абылай да,Бұқар жыраудың сөзіне құлақ асқан.Сұлу дүние тұрғанда..

Қызыл жүйе арқандай тарқатылып,Жұрттың басын тұрғанда сан қатырып, –Ел басқардың –Өмірдің өксігендеБуырқанған толқыны жарға атылып.Ерте аңғарған..

Дүниені қойыртпақ ботқа көрген,Жұғымсызды жан бар ма сотқа берген.Қол бастаған сардарын тыңдамағанҚай сарбаз да қаңғыған оқтан өлген.Кесек атып..

Талайдың тақымына бұрау салған,Жоқ жерден тарынғанда мынау Жалған,Тәңірден ұл сұраған жалбарынып,Ананың жаны ызғардан қырауланған.Арлы ана сәби..