Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Адамзат Рухын жоқтамай,Зулайды күндер тоқтамай.Сұр мерген, сірә, көрдің бе,Мылтығын жүрген оқтамай.Пәрмені күшті кіл мықтыңТүбіне жеткен..

Көз жанарым, қабағым мұңға апталып,Емханада жатырмын сырқаттанып.Төсегімде кей-кейде аласұрам,Қысқы боран секілді бұрқап қалып.Қырдан басқа қай..

Арлы анам мені туғанда,Бір жұлдыз жанған аспанда.Тағдырым торын құрғанда,Мейірім күткен тастан да. Құлдырап бағым қашқанда,Қуанған тобыр сөз..

Даң-дұң оймен жүргенде миым қатып,Өмір өте шығады-ау құйындатып.Кімдер екен, шіркін-ай,Менің өмірСүруімді жіберген қиындатып.Жанарымда жалғыз от тұр..

Ұста – өмірдің шыңдалған көрігіндеНеге өзгеріс жоқ әлі өмірімде?Қырсық шалған бұл өмір менікі емес,Суық үрей ұйытқан көңілінде.Түссем егер қаңбақтай..

Орман, тоғай... бәрін де жарып өткенСуық ызғар жүр мені қарып көптен.Қандай боран соқса да,СөнбейтұғынШырағымын әкемнің жағып кеткен. Әкем менің ер..

Жаным неге, ойпырмай, кеш түледі?Өткен күн де киімдей ескіреді.Жылы лебі көктемнің секілденіп,Есік жақтан бір дыбыс естіледі.Мынау арсыз тірлікте..

Найзағайдай күркіреп дүрбелеңде,Өлсем, жатам жыр толғап бір белеңде.Елін сатқан кілең ез ер атанып,Ерлер қанша еленбей жүрген елде.Елемейтін болса..

Бура – бұлттар төбеме шөккен талай,Жамырасып шуағын төккен де арай.Суық желдің өтінде мұздап қалғанЖүрегімді жылытсын көктем қалай?Өзге жұрттың..

Жамандықтың жерімнен көбі көшіп,Күннен-күнге барады көңіл өсіп.Айдарынан, қайтемін, жел ескенді,Айдарымнан тұрғанда өмір есіп.Тығырыққа тағдырым..

Ойлы көздің түбіне мұң байланып,Өмір әлде бара ма сұрқайланып.Бір қара құс, білмеймін, неге екенін,Әлі күнге төбемде жүр айналып.Тіршіліктен жанымның..

Өжет еді,Қылыштай өткір еді,Марқұм анам түсіме көп кіреді.Ақша бұлтқа айналған ақ шәлісін,Желбіретіп ақ тудай көкке іледі. Қайран анам қыр салтын..

Алыстарға атылған жырым – жебе,Тасқа әлі де табаным тіліне ме?Арыстан дауыс жігіт ем күні кеше,Шықпай қалған құмығып үнім неге!Көмейіме жұп-жұмыр тас..

Қанша шайып, жауса да боз жаңбырым,Қалай сәуле шашады тозған нұрым.Иір бұтақ секілді қарсы біткенНеге қарсы өзіме өз тағдырым?Кеудем менің толқыған..

Нарық заман қажырлы қауымды кеп,Сүйегіне сүйенген ауыл жүдеп.Жолбарысы жұлқынған ыза-ашудыңБуырқанған теңіздей дауыл тілеп.Құтырғанда шаң борап, құм..

Қай бақшаға түспедім жас шағымда,Жүзіп келем мен енді басқа ағында.Шақырмаған қонағым секілденіпСорым шауып жетеді қас қағымда.Қадалғанда көз алмай..

Сырқат меңдеп,басымнан бақ тайғалы,Көңілімнің жүдеулі ақ тайлағы.Қырға барып, төріне МәңгіліктіңМүмкін жүрген шығармын жантайғалы.Емхананың жатырмын..

Кеңістікте шырқалып қаршыға әнім,Биік өсіп, жайқалған Ар-шынарым.Ақындардың бәрі де жұлдыз болса,Жұлдыздардың ішінде бар шығармын.Тал бойымда..

Көңілінің өзені аққан тұнып,Атам мені жүретін мақтан қылып.Бес жасымда төбеге ертіп шыққанКөкжал бөрі астында жатқан ұлып.Мінгестірмей атына..

Орыстың жүрген жолыменЖүреді қай жұрт бүгінде.Қылқындырып қанды қолымен,Өлтіретін солар түбінде.Жын ойнап суық көзінде,Баянсыз ғұмыр жүр кешіп.Тұра..

Күн көгінде тұрғанмен, Ай көгінде,Кешкен кезім жоқ емес қайғы елімде.БалалығымКөбелек қуып жүріп,Сардаланың қалды екен қай белінде?Түлкі қуып..

Арбасына тұрмыстың жегілгенде,Қайтарған жан жоқ еді бетімді елде.Ойладым ба қырсыққа тап болам деп,Желбіреген тұлымым жетілгенде.Ажал мені “бомбының”..

Дүние түгел құралып сынақтардан,Жауабы жоқ бас қатты сұрақтардан.Балалығым таза еді...Жүрмін іздеп,Көшесінде ауылдың жылап қалған.Сілікпесін шығарған..