Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Күндіз –Күннің,түнде –Айдың аманында,Не көрмедің, Сарайшық, заманыңда.Сарай едің мың өліп, мың тірілгенҒасырлардың шыңғырып табанында.Уақыт деген..

Арғымақ, сені сақтадым.МАХАМБЕТ.ІҚазанат, сені баптағаным –Айналсын деген едім дүлдүліме.Азамат, сені сақтағаным –Жарайтын шығар дегем бір..

Буырқанған теңіздей – қазағымның кекті елі,Кекті елімнің мұңы еді – жас жанымның шерткені.Көкірегіне шер толып, күркіреген күйшіні,Керек еді сарбаз..

От көрсем де көзіңнен нұр атылған,Жаралсаң да даланың қуатынан.Қылыштарға оп-оңай қиылмай ма,Сен секілді шыбықтар бұратылған.Балақ бауы алынбай..

Сұм заманда Жәңгір хан таққа мінген,Кілең сарбаз сайланып сапқа кірген.Сарбаз етіп мені де ал,дұшпанға арнап,Жүрегімде бір оқ бар сақтап..

Жігіттер!Суық ажал қайдан деме.Даланың бар төбесі – майдан төбе.Кеудеңе неге, неге қадалмасын,Ышқынып атылса егер сайдан жебе.Жігіттер!Суық ажал..

Орыс келіп, соғыссыз елді алғанда,Ер шыдамай атына ер салғанда.– Сертің қайда азапқа төзем? – деген,Еңку-еңку егесіп жер шалғанда.Жат жұрт келіп..

Мұнар сағым мұнартып көше берсін,Бірақ ердің соңынан көшелі ерсін.Ел болуды ойласа жұртым егер,Түнде мамық құс төсек төсенбесін.Жайшылықта бойдағы..

Ығысқанда көп жаудан сәні кетіп,Көңілдерін шырағдан жарық етіп, –Исатайлар далаға қонған бірде,Ақ Жайықты боранда жарып өтіп.Жалын көрген,Исатай..

Арыстандай ақырған айбатыма,Жолбарыстай жұлқынған қайратыма,Хан ордасы шыдамай солқылдаған,Сары орыстың көп ерген айтағына.Қайқы білек қылышпен басын..

Қайран қазақ алысқа көз салғанда,Шабар еді алысқа боз тарлан да.Хан тағынан қаңбақтай ұшар еді,Халық болып,ел болып қозғалғанда.Сайтан келіп, араға..

Исатай басшы болғанда,Махамбет қосшы болғанда.Қарағайға қуат біткен-ді,Қасқайып өскен орманда.Исатай басшы болғанда,Махамбет қосшы болғанда.Қара..

Әңгіртаяқ ойнатпай ханға барып,Жігерлері құм болған жаңқаланып.Сарбаздардың көңілі жай таба ма,Қылыштарын суырмай қанға малып.Құмарынан бәрі де шығар..

Түсіңе сенің не кірді,Мылтығың қайда оқтаған? Қызған кезде темірді,Өкінеді соқпаған.Исатай, сенсің жалғанда,Ат басын тежеп тоқтаған.Сарбаздар қалды..

Қой бастамай серкелер серке бола ма,Қара кесек еті жоқ желке бола ма?Буырқанған ашуды тізгіндеп ұстап,Ақылдасып пішкен тон келте бола ма?Ақыл барда..

Қара бұлттай ордаға қаптағалы,Қонған жоқ па сарбаздың атқа бәрі.Қынабынан ызалы суырылғанҚылыштардың бұл қалай шаппағаны?!Он күн тұрмақ бір күн де..

Атыраудың сұстанып атырабы,Атқа қонған жыңғылы, тал-құрағы…Исатайлар қаптап кеп қоршағанда,Хан орданың шайқалған шаңырағы.Намыс қайрап, жетілген..

– Дүниеге қараған шекесімен,Жау құтылып көрмеген жебесінен. Батыр болсаң, Махамбет! – деді Исатай, –Бір қорқытшы тандырып мені есімнен.– Айдыны асып..

Дауыл тілеп тұрғанда отты өлеңім,Әлі талай азапты өткеремін.Болашақ күн бәрібір дәлелдейді,Махамбеттің босқа қан төкпегенін.Болашақты болжасам күн..

Алдияр тақсыр, қасыңнанИсатай ердің кеткені –Бақ құсың ұшып басыңнан,Сұмдықтың сізге жеткені.Жер шаппай,Шабар ер басынЗұлымның қара кетпені.Алдияр..

Кеңістікте толқыған теңіз бе едің,Толқыныңнан бір шипа мен іздедім.Жолықтың-ау босаға көргенімде,Қыз күнімде гүлімді неге үзбедің?Тамырыңда туласа..

Тірі жанмен сырласып, кеңеспегенАру бар ма лебінен жел еспеген.Фатиманың патшамен билегеніМахамбеттің көзіне елестеген.Сұлу неге жүрмесін..

Кісіліктің көз жазып арайынан,Сыбағаның қол үзген талайынан, –Қазақ неге өзді-өзі соғыспасын,Жалаңдаса жау іздеп маңайынан.Жеткен бойы қырды..

Ішін желге толтырған бүйендейін,Сені өлеңмен ауырсаң жиі емдейін.Нағашының жүгірген атын ерттепҚол қусырман бірақ та жиендейін. Елде тірі жүргенім..

Ей, Жәңгір хан,тағыңа таласпайын,Бірақ неге ел қорғап жақ ашпайын.Жұртқа пана болмадың,Тыр жалаңаш –Жар басына шаншылған ағаштайын.Тірлігің көп..