Ерлан жүніс туралы Өлеңдер ✍️

Білмеймін, қашан мен жолға шықтым,Оятты, о, кім ғарыш ұлын.Айкезбелік пен ойкезбеліктің,Арасын кезген жолшымын.Жүреді жарты ай жанымда қалқып,Ашылса..

Кей-кейде сөйлегім келеді бәрінің атынан,Айқайлап жібергім келеді.О, сосын түнеріп отырам,Өйткені, түнергім келеді.Түнергім келеді қаһарлы..

Көзімнің ұшында бір қара –Жанымның жан білмес жұмбағы.Көзімнің ұшында бір қара,Қолдарын қатыгез бұлғады.Көзімнің ұшында бір қара,Қай жаққа қарасам –..

Жетімек қозы күйін кешсем мен,Әкемнің жолы болмаған шығар, достым.Көктемгі таңды сүйіп өссем мен,Анашым долы болмаған шығар, достым.Көзімнің жасы әлі..

Жалғыз шеше елде қалды,Жалғыз ұл...Жалғыз ұлы жолда қалды,Ақсады...Армандарым қайда қалды алқызыл,Алған жарым ойда қалды сап-сары.Алған жарым ойда..

Қалада –кешегі уақыт, Дымқылдау қараша демі. Жылатып, тағы да жұбатып, Үлгерді ол мені. Көшелер – өлеңнің жолы, Ешкім де табылмас оқыр. Автобус тағы..

Әр күні сенің күнің келеді,Әр таңда күн сенімен бірге!Бұл сенің, сенің нұрлы әлемің,Жарияла ресми түрде:Бұл – менің күнім,Менің бүгінім!Бұл – менің..

Мойнына бұршақ сап тілеген даланың тұңғышы,Мен емес шығармын.Киелі қандағы қасиетті өрліктің үлгісі,Мен емес шығармын.Ұлы түз, о, сен деп ұлыған..

Күлтегін күннің ұлы екен,Күлтегін мәңгі тірі екен!Өлі өмір емес, тірі өлім:Баяны қалды, бас кетті.Қағандардың жүрегінТарихшылар тас депті.Күлтегін..

Жыладым бәлкім, жан үшін жақын бола алмас,Жабықтым бәлкім, жылдарым үшін оралмас.«Ауырғаныңа ауырды – деген – жүрегім»,Айналып қана кетейін сенен..

Әр сәт сайын алыстаймыз достардан, Алыстаймыз Тәңіріміз қосқаннан. Толтырылған тағдырыңның көзесі, толтыра алмай көңіліңді бос қалған. Өзге түгіл..

Олар мені көріпті жол үстінде,Келістім бе, білмеймін, керістім бе,Өлістім бе, білмеймін, берістім бе,Олар мені көріпті жол үстінде.Құбыланы бетке..

Жоғалған армандарымаКөңіл айтып қара түнЖыладым...Жарығы түбінен артпаған шамдайБұл қала мені жылыта алмадыЖанымның сыңар қанатынКөтере..

Жолдар – ананың аппақ жаулығындай:Аттай алмаймыз, ақтай алғанша жүреміз борышын,Таптай алмаймыз – аяғымыз жамандыққа бастарда.Шөлге ұрынбай, қаңғырып..

Мен кеткенде Таразда көктем еді,Көктем шығар әлі...Мені әкеткен жолдарға өкпеледі,Көне менен Кәрі.О, несіне балаша өкпеледіКөне менен Кәрі?!Көктемені..

Тау толғатып жанымды, құм тәнімді гүл еткен,Хан үйіне түсіріп, жар үйінде түнеткен.Ханым – жұртым болғанда, жарым – далам арманды,Мен танимын әлемді..

Болашақ, мен сені өткергем,Ішімнен, түсімде, өткенмен,Бір сәтке тұрмайтын ғасырмен,Мыңжылға бергісіз сәттермен,Болашақ, мен сені өткергем.Болашақ..

...Иә, мен де үрке қарап тұрдым, Мағынасыз көзқарасымен біздің ғасырдың. Сен де Сағыныш бақшасындағы сарғалдақ гүлдің Бір түнде қарайып кеткендігінен..

Тым алыс қалғандай таңдану дәуірі,Мұнда ешкім селт ете қоймайды:Маңқылдақ ой менен сезімнің мәуілі,Ауаға сурет сап ойнайды..!Адамзат жалыққан бір..

О, біздің қанша күз жоғалды тектен-тек,Қаншама сұлуға сыйладық көктемді!..Ойымыз,Жанымызәлі де көкпеңбек,әлі де шикілеу,әлі де шектеулі.О, біздің..

...Әр қаланың болады екен өз жаны!Һәмсүйегі,қаны, ары, ожданы,санасы мен сезімі де,мұңы да,ордалы ойдың орманы мен сөз бағы!Арманы мен үміті..

...Алып қорғанның құлағанын көрдім,Небары алты жасымда,Алып тұлғалар жылағанын көрдім,Бастарын сүйеп ғасырға.Алып таулардың шайқалғанын көрдім,Алты..

Мен – тарихтың шындығымын ақталған!...Жас өмірмен қол ұстасып бақтардаКетіп барам,Сергек көңіл-күйменен,Туды мұражайлардан,Заңды..

Қайда әке шаңырағы?Мен онда өспегем –Баяғы, аяулы ескі өлең!..Мұң билеп жүреді естелік сазына,Ой ағып жатқанда кешпенен.Әкем, мен, оғлан кекілді..

Мен үшін азапты бұл түнді өткеру,Жан тағы жаурағыш келеді күзде тым...Шошыну,Сағыну,Жек көру...О, нені үйретті бізге түн?!О, нені үйретер ол..