Мұрат шаймаран туралы Өлеңдер ✍️

Бала кезім ол менің:Ауыл, іңір, тау елі.Жүрегімді тербегенСкрипка əуені.Шашыңды аздап ақ шалған,Шағың, əке, ол сенің.«Қасыма отыр, кел, қарғам,Күй..

Байқамады жүргіншінің ешбірі...Ілесіп ап қара нөпір – көшке ірі,Келе жатты тірі аруақ,Ай астында алабұртып кескіні.Көшелердің тұрған жанып кезі..

Шапағы қанға айналды,Таң суық хабар ап кірді...Беліне берен байланды,Серке бір санды ат мінді.Шылбырға сұлу жармасты,Бұрымын жайып жіберіп.Тұрды..

Егер мені іздесең,Думандардан іздеме.Ойсыз-мұңсыз шаттыққа,Алданамыз біз неге?Биіктерден іздеме,Самғаулардан іздеме,Əлдебіреу аңсаған армандардан..

Соңғы шарап кесесін сарқып ішіп,Аязында ақпанның алқып, ісіп,Келе жатсам отыр екен жол шетінде,Иесіз қалған сорлы жалқы күшік.Ескі шапан етегін жел..

Дуға толы бақ іші:Өтеді жұрт көздерімен танысып,Əзілдесіп, қағысып,Шығандайды аспанға бір əн ұшып...Бірте-бірте буынды ала бастайды,Қайыршы тартқан..

Солғындап бір күн бетінің қызылы,Құлағымда кешкі боран ызыңы.Жырын жаттапшығыстық бір ақынның,Ен далада жалғыз келе жатырмын.Жел мұжып бір жемірілген..

Аһ, Үрниса,Жалын толы кеудем бұл,Самарханнан сырнайлатқан керуен – жыр.Жез қоңырау үніндей-ақ сыңғырлап,Тым алыстап бара жатыр, енді, өмір.Аһ..

Еһ, Тырналар, Тырналар,Барасың ұшып төбемнен;Тарғыл да таулар үстінен,Даладан бетбақ көнерген.Сарсаң да, сарсаң, сарсаң күн,Сағыныш, бірақ, жоқ..

Бұрын да солай болған,Болады əлі,Аспанның шағи бұлттар орамалы.Қыз күлкісі,Шулаған құс қиқуы,Ақшамда ару Сайрам жағалауы.Айдын мəз суретіңді ұрлап..

«Қартайдық, қайрат қайтты, ұлғайды арман»,Күн – үміт секілді ме түнге айналған.Өмір ме, өңі суық өлім бе екен,Бір елес орамалын бұлғайды алдан.Егер..

Күлкің бұлақ секілді жырлай аққан,Қымыз құйып бердің сен сырлы аяққа.Қарлығаштай қағылез, қарағым-ау,Ұйықтап жатқан жанымнан мұңды оятпа!Қызыл да..

Өрте мені, күннің қызыл кірпігі,Жанып-жанып күл боп тынам бір күні.Заты бөлек безбүйрек бұл заманда,Ақын болып өмір сүру күлкілі.Жүрегімнің іші –..

Таң атады, оятады.Кеш батады лəззатты.Жар төсегі – жаннат мекен, ұмыттырар азапты.Иен-тегін жайлағандай жасыл жайлау сонысын,Бар ғұмырдың бал шарабын..

Еменнің жапырағы құлап жатыр...Сарғайған сағыныштан тəні бірден,Жұмаққа кетпек жасыл жаны мүлдем.Сұп-суық жерде жатып қарайды олар,Мейірім күтетіндей..

О, Тəңірім-ау, несіне ақын болдым мен,Ақ емшек – Ақиқат, уызыңды сенің емдім мен.Кетпен көтерген шаруа боп неге кетпедім,Қара жерден ырыздығын тауып..

Анна Петровна!Бұл есімге тіл сындырғам əрең мен,(Келгенім бар Ивандары жоқ елден).Мəскеулік сол княздардың сарқыты,Тəкəппарлығы асып жатқан..

...Бəрі солай болатынын ұқтырып,Қаңтар өтті, көзқарасы сұп-суық.Жалғыз шырақ –(Жана-жана білтедей)Бітті үміт.Ақпан келер – асыққан бір жолаушы,Сақа –..

Ісіндірген ындынын даңғазасы ғасырдың,Өзге түгіл, өмірге жұмбақ айттың, жасырдың.Əр жырыңның қатпары – жарқыраған жаһұттар,Асылыңды алуға қолы жетпей..

Ерке едік...Ертегіңе елітіп ек,Балалық нені аңсады, нені тілеп.Мен саған айтқым келген көп ішінде,Əне-еу қара аспанды «менікі!» деп.Күн күлген,Жұлдыз..

Жетелеген от пен желік,Қыз едің-ау көктем көрік.Жасыл жанат жайлауыңнан,Дүр-дүр ауып кеткен бе елік?!Сен мезгілге бүлінбесең,Қайда сол бір құлын..

Ақ отау – мен өтермін жиі кірмей,Иеннің тағы болған киігіндей.Бұлаққа ілбіп басып сен барасың,Су таситын ағашың иініңде...Жол жатыр жалғыз аяқ –..

Анасының сұңқары,Əкесінің тұлпары,Енді күліп атады Алатаудың бұл таңы.Шаймаран деп аталар момындау сол сары шалдың,Алматылық саналар, сен – алғашқы..

(Сағатбек Медеубекұлына)...Мұндай да мұндай болады, ə,Жаныңда сыздап ой-соқта.Қамыға бермей, жан аға,Қарқара барып қайтсақ па?!Сенуден қалдық..

Үрімжі.Жауады қар, жауады қар,Аспанда кəрі қыстың ауаны бар.Періштенің кіршіксіз қанатындай,Ақ əлем, ару дүние маған ұнар.Демін тартып бір сəтке..