Қабиболла сыдиықұлы туралы Өлеңдер ✍️

IЖЕР – АНА:Дүниенің дүбіріне Құлақ түрмей тұрмас ақын. Оу, адамдар, перзенттерім, Кезім келді сырласатын.Тыңда, ақын,Кетпе..

IӨтті көктем, жазда өтті, келді күз, Сары жапырақ секілденіп солды жүз. Азапты алты ай алпыс жылға барабар, Жегі құрттай жүрегінде жара..

Бекет-Ата! Қасиетті бір есім! Қайда барсам жанымда сен жүресің. Жоқ деп сені айта алмаймын ешқашан, Жүрегім мен санамда өмір сүресің.Не көрмес жан..

О, жарқыным, қашан белің шешесін? Аралайсың Лондон, Дели көшесін, Теңіз өтіп, өзен суын кешесің, Ашық аспан аясында ұйықтап, Тау мен дала, орман..

Бала кезден шыққан жоқсың есімнен: Кім селк етпес айбарың мен сесіңнен?! Қарашүңгіл, қасиетті әулие! —Қара қойнау ат шаптырым көсілген.Қиял қоршап..

1Дүрс етті дүлей жарылыс, Жер мөңкіп, көлдер шашырап, Таулар мен белдер қақырап, Абдырап қалды атырап.Көгімді бүркеп бір тұман, Мұңайды орман..

Тәйт әрі, самарқаулық, сылқымдылық, Арманды ауыздықтап жұлқындырып, Жыр етіп өтейікші бұл дәуренді, Көңілдің көлін тербеп бұлқындырып.Жиырма бестің..

Жанарымен жауларына жай тастап, Мекен бе екен бабалар шапқан ойқастап? Қазанаттардың тұяғынан ұшқан саз ба екен, Дөңкиіп жатқан қой тастар?Өрт тиіп..

Ашуы түскір асқынып кеткен шағында, Дүние түгел айналып кетер сағымға. Тасып бір кетіп, асып бір кетіп, ісініп, Жөніне қалар адамдық пенен кісілік...

Қия шыңға көкпеңбек, Құлшынамын жетсем деп. Шығып белге қараймын, Құшып күннің арайын.Қанат етіп арманды, Шығам шарлап бар маңды. Мүмкін, жолда..

Ақжарқынның бар тиегі тілінде, Жүрер әр кез жазғы күндей күлімдеп. Хас шешендер оймен жүзіп білімге, Жалғыз сөзбен тастар жауын тілімдеп.Томырықтар..

Табиғат кесіп, пішкен өзі біліп, Кейі жөн, кей кездегі сөзі бүлік. Бұлбұлды тыңдаудан жан жалығар ма, Қарға үні бітірмей ме мезі қылып?!Тірлікті..

Жер - ана құлпырды, Бейне бір сұлудың жас шағы. Ән шалқып мың түрлі, Нұрланды аспаным.О, ағайын,Адамның сан ұлы, сан қызы, Көрінсін еңбекпен айбыны...

Арам тамақ ащы терін төкпейді, Жұмақты тек көксейді. Себебі оны ары соттап, сөкпейді, Уақыт өзі тегешінде екшейді.Адалдықтың ақ жүзіне кір жағып..

Адамды жапан шарлаған, Шабуыл үнін жарлаған, Көрді де дауыл долданды, Бұрқана сөйлеп толғанды.- Осынау жаға, түбекте, Сан жылдар сайран салып ем..

Тау ма, тас па, алдында жар ма, су ма? Қолың дайын тек қармап, жармасуға. Кең көшеде ауытқып теңселесің, Ащы арақ пен ақыл-ой арбасуда.Арақ уын..

Құбылма бетТүлкі көзді месқарынКеле жатқан қай сұрқия талтақтап?Ине жұтқан иттей болған қасындаМысықтабан жандайшаптар, жалдаптар. Айналаға жанталаса..

Ақ жүрекпен, ақ тілекпен, Азаматтар жүреді екен. Халқының қамын ойлап, Арманды өмір сүреді екен.Үзілгенді жалғап жан сап, Жетпегенді жеткізеді. Қазаң..

Жапырық өркеш жарбай түйе жарықтықФотографты мол ақшаға қарық қып, Хиуада тұр Ишанкала ішінде Қасиетті түлігі сан халықтың.Күніне мың даңғой мініп..

Махаббат десе үйлену деп шала үғып, Жәйт қой деп таныс кетеді көп жұрт жабығып. Махаббат, сірә, бал ма екен көп жеп, жерінетін, Пернесін басып..

Қылпылдатып қайрағандай қылышты, Жігіттің де жаныр болар жігерін. Тек қана бір тындырарда ірі істі Томағасын сыпырып сәл жіберің.Алдаспандай..

Ашқанда өлім аранынҚалдырмасқа бір жан, бір гүл, бір шыбық,Хиросима, Нагасаки күңіренгенде күрсініп,От боп балқып,Дүние мөңкіп,Қара жердің қабырғасы..

Ер Махамбет! Өмірі аз-ақ өткен, Қырық екі жасында қаза жеткен. Бас кетсе де беріспей қасарысып, Ерлігімен мұндарды мазақ еткен.Махамбетке капыда қаза..

Арманнан арман туындап, Алқынып алға ұмтылды. Құлағы бітіп шуылдап, Жетем деп шыңға жұлқынды.Көздерін қара тер басып, Табаны тастан сырғанап, Қолға..

Пай-пай, шіркін, көкшіл теңіз айдының! Ақ қанатын жағалауға жайды күн. Теңіз, ауа, жанға дауа күн нұры, Табиғаттың неткен ғажап байлығы!Таулар жатыр..