Болат жетекбай туралы Өлеңдер ✍️

Өмір өзгереді,Бәрін көз көреді.Өзің өгей қаларКезің тез келеді.Алдан бақ шығады,Көңіл аптығады.Бірақ... қайғы бақтыҚараң қаптырады.Танып..

Отаным бар,Осал емес.... үйім жоқ,Сұрағанға: «Орташалау күйім», – деп;Күлімдеймін.Ал, әйтпесе, пәтерінЖалға берген орысқа да сыйым жоқ.Жатырқайды..

«Мен қазақпын – мың өліп, мың тірілген..»(Жұбан Молдағалиев)Құт қашып, қызық кеміп, нала қалып,Жүрегім жүрген кезде жараланып;Жабырқау көңілімді жел..

(Бисенге)Қатал ғой тағдыр, салады сынға, тергейді,Қапылыс сәтте қамшысын қатты сермейді.Қамықпа, досым, тосыннан төнген қырсыққа,Ажал да айтып..

Төбелестім, таяқ жедім, жығылдым,Тас атқанға тұра қалып тас аттым.Бітпейтұғын дау-шарға кеп ұрындым,Жеңілістен басқа бірақ не таптым?!Жеті атасын..

Оңаша қалсаң, ойға да керек тыныштық,Ондайда өмір жаныңа жақын, тым ыстық.Күйбеңшіл келіншек күттірмей келмес қасыңа,Күйген тағамның жағымды исі..

Деп ойладым: «елтірмін, елігермін»,Деп ойлаған жоқ едім «жерінермін».Сыры кеткен, Құдай-ау, сыны кеткен...Сені көрдім.Жер қапқанда табанда бір..

Асық атып, алаңқайда доп қудық,Садақ иіп, сары қамыс оқ қылдық,Көл жағалап, құсқа тұзақ көп құрдық –Өмір ойын еместігін кім білген?!Бір қаракөз қызға..

Жаралғалы жан тәніммен арбасқан,Өз құмырын өзі бөлек сүйгесін.Егізіме жетпей жүр ғой әу бастанТамшыдайын мөлдір, таза үйлесім.Тән құмары жеңіп, бойды..

Ұшады жапырақ,ҰшадыЖел қағып әкеткен үзік ой.Көнерген мезгілдің нышаны –Күз ғой бұл, көңілдің күзі ғой.Күз желі кеудемнен еседі,Сыпырып сыз демді..

Өмір озар, тозар мүлік-дәулетің,Сұрқы қашар сұлу, сәнді сәулетің.Малды сүйсең, мұратың – тұл, ар – жетім,Керегіңнен дүние-боқты көп алып.Жан байысын..

«Пешенеге сызып қойған шеберің,Пәни жөні Тәңірден ғой» дер едім.Пенделіктің парқын біліп, бүгін менБәрін, бәрін тек өзімнен көремін.Тәуекелмен іс..

Күлерсің-ау, көктемім, түлерсің-ау, тірлігім,Жусан тектес ұл едім, жұлдыз кескен кіндігін.Жапырақтай жанымды бояп жасыл реңге,Жаппар Алла жар етті..

Кей күндердің жарығы жоқ түн ғұрлы,Түнек жолдар түлейлерге кіл бұрды.Удай зерлі уайымды жұтқызып,Сағымды морт сындырды.Кей күндерден кесапатты мұңды..

Ызыңдаса кеудеде шыбын-жаным,Амандастым ажалмен... бұрылмадым.Қолдап мені, әруақтар, жүрсіңдер-ау,Кешегіден түзелді бүгін халім.Жеті мүшем дін аман..

Іштің дертін басуға ішірткіні «ем» дедім,Ілуде бір кездескен бақытыма сенбедім.Өткен өмір керуенін кеудеме әкеп жерледім...Тым ертерек тарқатты..

Тұнжырайды екен,Түн жылайды екен,Шын жылайды екен,Қарасам.Ол бекер екен – арманды Айға баласам,Қорқыныш екен буланған бозғыл..

Бүлінгеніңді бүтіндеспейді ешкім, білемін,Білемін, сырттан: «Бүлдірді!» – десіп күлерін.Бәрібір жұртқа – бәлеге басың шатылып,Тілім де-тілім..

Жүрекке – жәбір, жапсырып жаныңа нала,Жаңылыс аяқ бастың-ау тағы да, бала...Кешірер, мүмкін, кешірмес,Ол – оның ісі,Ұятыңды ұғып, алдымен арыңа..

Түс көресің таңға таяу мезгілде,Өлі-тірі көзтаныстар жолығар.Бір жамандық кезігерін сездің бе,Сен бәрібір жақсылыққа жорып ал!Құдіретің бағып тұрған..

Өтірікші, өсекші жұрттан жеріп, налисың,Шаттықтың да шырайын «шерім ғой» деп танисың,Ырғалған гүл-сезім, ызғарыңмен қарисың,Жетім-жүрек, болмысқа көп..

Сыңарымдай бірге туған кіндіктес,Мұң жайында мың айтқанмен мұң бітпес.Шуағына шығайыншы ақ күннің,Шын сырыңды, әттең, өмір, білдік кеш!Пәни деген..

«Шіркін-ай!» деймін, «Шіркін-ай!» деймін, тамсанып,Өмірге мен де келіппін кеше жар салып.Келіппін кеше...Бір белес астым аса алсам,Көргенім менен..

Жақсы да болдық, жаман да болдық, о, дүние!Жүдеттің жанды, алмағың бізден енді не?!Мұнарлы кеште мұңынды жұтып, мәңгідім,Маған деп жаққан жұлдызың..

Мөлт-мөлт етіп көзіме жас келгені... о несі?Көлбеңдейді күңгірттеу көлеңкелер елесі.Көңіл неге босайды, жүрек неге егілді?Дәтке қуат өлеңім..