Әбубәкір қайран өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Шегірткелі, шеңгелді, шұбар шиліЖерімді аңсап жүрегім сыңарсиды. Өзегімді өртесе өткен күндер, Өн бойымнан өлең мен мұң аңқиды. Жататұғын жартасын..

О, менің сәбидей пәк таза күнім, Алдыңда бүгін сенің жазалымын. Өлтіріп алғам сені қай уақытта, Өзіме өле-өлгенше наразымын.Жан болдым жасыл сағым..

Ақсуаттан аттанғанда мен алғаш, Алды-артымды орап еді қарлығаш. Қарлығаш та, қарындас та жоқ бүгін, Іздесем де сол бір күндер табылмас.Ақсуаттан..

Жүрегім неге тулады,Құлағым неге шулады?Қос үрей болып көрмеп ем, Анамнан жылап туғалы.Тұратын күнге еркелеп, Құлады ма екен бәйтерек? Бәйтерек..

Түнгі жолдай таусылмайтын, бітпейтін, Бір мүңым бар иығымнан түспейтін. Кейде өзімді хатшы қыздай сезінем, Бір мықтының есігінде істейтін.Өмір деген..

Анамды ойлап, сағына бастағанда, Мігір таппай мен жүрем астанамда. Самай шашы селдіреп селеудей боп, Саусақтары қисая бастаған ба?Анам менің –..

“Кәкәй” етіп қойған бала – қадірсіз,Болмақ қайда бүл сәттеабыр-сабырсыз.Мама үйде жоқ... Бес жастағы ағасы Інішегін жуып жатыр сабынсыз.Сабын қайда?..

Түн болғым келмейді түнерген, Күн болғым келмейді тағы да. Түндердің соңына сұм ерген,Ешкімде бармайды Ал, күннің маңына.Жыр болғым келеді..

Жанарынан жылы шуақ шашырап, Күңіренткен күрсінісін қасына ап, Жүргендер бар жүк көтеріп ап-ауыр, Бір сезіммен өзін-өзі асырап. Ол біреуге бұлдамайды..

Жалын боп жанып жатқанда,Ағын боп ағып жатқанда,Сағыныш дәмін татқанда,Қабаққа қайғы қатқанда – Құрдасым болған, нұр – Муза.Даламен, таумен сырласып..

Мұңданасың неге, дос?Мелшиме сен,‘Өмір сені сүймейді, сен сүймесең. Қабақ түйіп қарсы алсаң дәл осылай,Басқа түгіл, келуді мен сиретем.Неге осынша..

Мен өмірде дүлей көрдім, дүр көрдім, Нәзік көрдім нәті сынды гүлдердің. Періштенің дәргейіне бас ұрып, Перілердің сиқырына сыр бердім.Жасық көрдім..

Зымыран күндер...Қымыран күндер–ашымал, кейде тұшымал,Әр жылдың емес,Әр күннің тарту күші бар.Минөттер – миға, секундтар сіңіп санаға, Көктем мен..

Ай бозарған түсіндей боп қаны аздың... Мен осындай түндерменен аразбын. Былдырынан быт-шыт ойым баламның, Сыбдырынан селт етпеймін қағаздың.Ой..

Сарыжапырак, сарғайып көп түрыпсыз,Дүние сырын өзгеден көп біліпсіз. Қалтыраймын, тоңамын, үрейленем, Кейпіңізге қарасам сұп-сұрықсыз.Үсіген соң..

Жалқаяқ түн, Жалақ түн, Талқаяқ түн, Талақтүн.Тымырсық түн,Тыныш түн –көгінде жоқ бір ұшқын.Бұл неткен түн – Түн емес,Не өлі емес.Тірі емес.Иті қайда..

Отырмын үнсіз ойланып,меңіреу бақтай,Көкірек – кеудем қойды ғойқоңырау қақпай. Тереңге неге телмірем,(колымды байлап)Отырмын неге самалға омырауды..

Жанарымда жарқырайды шырақтар,Тамырымда сарқырайды бұлақтар.Бірақ менің бітер-бітпес жолымның, Ұшығынан қалтырайды бір оттар.Неге солар..

Біздің ескі үй...Маңайына шөп өскен.Ауласы да көрінбейді тезектен. Мұңаяды моп-монтаны мұржасы:“Осылай біз өлісеміз кезекпен”.О! Бұл үйдін тасып еді..

Аңсар. Аңсар.Шіркін Аңсар, бұл Аңсар –Тас жүректі жарып шыққан бір Анчар.Туған жердің самалына тербелген.Бұдыры жоқ, Қылығы көп бұлаң тал.Бұлаң..

Ауыл қандай,Ауылдағы мал қандай,Малшы үні құлағыңды жарғандай. Бабасына бір сыйынып Қамбардай Зулайды аты,Қарап құшыр қанғандай.Ойсыл Қара..

ІЖыр оқып берем, жан аға саған– Жыртылып тозған жоқ шабыт. Пайғамбар шыңға паналата алам, Кеудемді кетсе от қарып...Пәруана тірлік, періште..

Шапқан сайын жер кемірер тұяқты,Ұшқан сайын жел жемірер қияқты.Жалған мақтау жанын жейді пенденің,“Құлды өлтірген” бәрекелді сияқты.Көз жүмылып..

Шұрайлы тіл, шырайлы сөз, тәтті жыр, Арман болып анықталған басты бір. Гүл, жапырақ, тал, қайыңның иісі, Басып қалды поэзияның мүйісін.Пушкин тұрды..

Миды сығып, тамшысынан дәрі алған,Көк сиясы көз майынан жаралған.Жүйкесі мен жүрегіне әмірші,Шабытқа құл жанда қандай бар арман. Біздер болсақ, бой..