Гүлжауһар сейітжан туралы Өлеңдер ✍️

Ит жеп қойды сәбиді,Сенесіз бе?!Ит жеп қойды адамның бір баласын.Итке сенген ана ойсыз,өресіз бе?!Әлде тағдыр мазақтап тұр ма басын?!Хайуанатты сүю..

Апат айдап сілкіністің толқыны,Өзгергенде тіршіліктің көркі, үні.Бір шетінде қирап қалған қаланыңТүрме үйі бүлінбепті сол күйі.Адамдардың қасіретін..

«Іштен шыққан шұбар жылан,Бұл, балам,Айырылған адамдық нар тұлғадан...«Ит басына іркіт төккен» бұл күнде,оңа ма адам,өзгенікін ұрлаған...Іштен шыққан..

Тұрды қыз ойға батып жол үстінде,Назарын аудармады ол ешкімге.Басыңа түсті әлде бір қиындық,Өмірдің ызғарымен көрістің бе?!Жазықсыз әлде жапа көрдің..

(Анам Ауанға)Ол кезде оқушымыз, мектептеміз -Дайын кез сан биікке жетпекке біз.Бастама болса егер бір шырайлыБәріміз шығатынбыз беттеп тегіс.Өршіген..

(Соғыс үзген үміт туралы баллада)Айтылмаған әні бұл әз ананың,Жазылмаған дастаны әкенің де.Жылдар бойы кетірген мазаларын,Айырылған..

«Анаң саған сәлемдеме салыпты»,-Деген еді жолдасы,Әйел оған қатқыл сыңай танытты:«Адам өзі істемейтін сол басы!Өмір заңын түсінбеген жан әлі..

Сен онда, білесің бе,Кішкенесің,Белгілі, сондықтан да күшті емесің.Жүгіретін болғансың, тек әйтеуір,Қорқыта алмайтұғын ештеңе шын...Жылы ма, суық па..

Бір сәби ойнап жүрді күшігімен,Екеуі де риясыз көңілді еді.Алаңсыз ойын қуған пішінімен,Жуғандай бар кірбіңді өңіндегі.Жүгіріп, асыр салып, доп..

(Жетібайдағы 1-ші ұңғы тарихынан бір үзік сыр) Ленинград блокадасынан аман қалып, Маңғыстаудың ақ боранында үсіп өлген Николай ЛОПАТИН рухына..

Айтқанымды түзейсің сөйлеп менің,Өзгереді кей шақта ойға еккенім.Ашуымды басасың орынсыз деп,Сыймай қалды былтырғы көйлектерің...Болса да сәбиліктің..

Айналасың бір тынбайШырша маңын қуанып.Төгетұғын күлкіңді-айШаттығыңа суарып.Есітемін түрлі үнді...Билеп жүрсің көлбеңдеп.Осы күйің бір күнгіМаған он..

Жарығым-ау, алдыңда кінәлімін –Күмістей боп шықпаса бұлақ үнің,Өзгертсе егер ажарын бұла күнің,Шаттық деген сырт берсе шырақ-ұғым...Шаттандырмай..

Экран алды,Отырдың көзіңді алмай,Алай-түлей түтеген оқ-бораннан.Шырқырады бір сәби төзім қалмай,Қар үстінде анасы отқа оранған...Алай- түлей оқ боран..

Жанарындай көктемнің,Жаның сенің мөлдір-ақ...Елестейді жымисаң –Жаз-табиғат, көл-құрақ...Күн сипатты кейпіңді,Күнім, кірбің шалмасын,Бұртитып қос..

Менің күпір ойларымды кешіре гөр,Тәңірім,Кешір-дағы,Тыңда жайын ананың мұң-зарының.Рас болса егер мені жаратқаның адам ғып,Сауықтыра гөр..

Сен туған жер,Біліп қой,Ұлылықтың отаны,Қойны толы қазына,Қойға толы қотаны.Мұнда бәрі бар, жаным,Құм мен шалқар теңіз де,Ұшқыр машиналар да,Аруана..

Менің жерім...Эфирден ән естілді,Қайталадың сол үнді сен неліктен...Жерім деп сол ән салған нәресте үндіЕстідім де,Кеттім бір тебіреніп..

Сеземісің бөбегім,Ойымда тек сен ғана...Жанымдасың қашан да,Қанша алыс жүр, мейлі.Сен дегенде жан дүнием керілген бір кең дала,Сол даланың самалы..

Бөбегім-ау,Жатырсың ба балбырап...Ұйқтағанша әлде жылап,Қалжырап...Сеземісің отырысын анаңның,Қалып сенсіз бүкіл әлем,Сән жырақ...Мамаңды іздеп,Бал..

Қадам бастың, құлыным,Қадам бастың...Жөргегіңнен бір сүйем араңды аштың.Түкке тұрмай қалғандай қасында оның,Бұған дейін қуантқан,Бар..

Жетердей-ақ,Жүруге күшің анық,Жер тепкілеп,Мамаңның құрттың да әлін,Қалтиып,Тұрсың жерге түсіп алып,Айқайыңа қаратып жұрттың бәрін...Көп дырдуды бір..

Түн ішінде жыладың,Ұйқыңды ашып,Әншейінгі сүйкімді күлкің қашып.Сен туралы лепірген қуанышты,Кеткендей болды осы бір күн басып.Мазам кетті,Жайыңды..

Көктем келді,Жер – кілем, көк те кілем,Із де жоқ аласапыран өткенінен.Тұңғышымды далаға шығарайын,Жүздестіріп алғашқы көктемімен...Ауасымен тұп-тұнық..

Еңбектегің келеді,Талпынасың,..Бір сүйемге жетпейді-ау әр құлашың...Тіршіліктің иесі-ау, қызығамыз,Бақадай тырбаңдаған қалпыңа шын...Қызық болар..