Нұржан қуантайұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Кiрпiк тiреп кеудеме мұңлы қыз...(Кiреуке көз үмiттiң үнi нығыз)Мұңлы қыз, тығылмақ бүгiнiмiз,Ұғыныңыз...Жiбiтiп жер сүйегiн,Көк төрiнде керiлiп кек..

(жолаушы хаттан бiр үзiк)...Көкпектiм менiң,Көкпектiм менiң,Көлбеп бiр кеткен сiлемiң.Көгiлдiр құсты жекпек те едiм,Көгiме қарап түледiм.Сабырды..

Шырпысын жағып сенiмнiң шалғайға кеткем.Әспеттеп жүрiп,Әйтсе де, «әй, қайда» деп пе ең.Қарашы көк тас – көңiлге жаңғыртып таудыМеңiреу құздан еңiреп..

Бұлың-бұлың күн өттi,Бұлың-бұлың...Серпiп тастап көңiлдiң шымылдығын,Тарттық қырға!Ауаша кетейiк бiрБақсысынша үй көрмес бұрынғының.Жазғытұрым.Жуаның..

Бұлың-бұлың күн өттi,Бұлың-бұлың...Серпiп тастап көңiлдiң шымылдығын,Тарттық қырға!Ауаша кетейiк бiрБақсысынша үй көрмес бұрынғының.Жазғытұрым.Жуаның..

Ақ жауынды төгiлген сый десек те,Бұлтты күнмен көңiлдi үйлес етпе.Тәнiм мызғып, дел-сал боп кеткен шақтаҚашып шығып келiп ем шилi өзекке.«Уiлiңнен..

Сол баяғы күйкi тiрлiк бiтпейтiн,Қара кемпiр қараша үйiн құт дейтiн,Қара ұлы келген басып Ауғанды,Қара көз қыз кеткен қашып күтпейтiн...Қара кемпiр..

...ұзақ түн...салоны ұшақтыңалқынған көңілді тұсап мыңсезімді жасаулап асыққа ұзаттым,ұзақ түнсалоныұшақтың, әлеміаспанның түннен де әдемі!сыңсуын..

Әнеу-әне-е,Сеңгiр-сеңгiр басынан қарға ұшырмас Алатау,Қарға қонған кеудемнiң iшiнде де бар отау.Отау деген, ой, алла, киiз туырлықты бiр,Отау, отау..

Алашабыр күн ақиып кетер,Аңызақ соғып түстiктен.Жауыным қайда ақ құйып өтер,Жасырынған ба құс бiткен?Тал-қайың тұрды таңдайы кеуiп,Талауы шығып..

Маңғаз сиырдай манар көк аспанМанаурап, маңып қарайды.Жусанның исi-ай самал-леп шашқан,Жуып кет iшкi сарайды....Далада үстел. Шахмат –..

Ақ жауын жуған ақ бура басын тұр сүртiпАлатау маңғаз қашанғы.Ұйпа шаштарын ұйысып қалған бiр сiлкiп,Үйелеп жатқан ұйқысын әрең ашады...Ұялшақ ұлдай..

Секiлдi Керқұласы баяғы ердiң,Өзiңнен, тұлпар күнiм, сая көрдiм.Болдырған жануарым жайылсын депЖүгенiн сыпырып ап қоя бердiм.Өр уақыт өзегiмдi өттi..

Күйкi тiрлiк бiткендей қансонары,Ұйқыдағы Алматы тамсанады.Көше шамы телмiрiп жұлдыздарғаКөрер таңды көзiмен қарсы алады...Намыс-бұлттан жарқ етер..

Бусанған белдер бұлдыр сағымға керiлiп,Итарқа қидан итшiлеп шыққан жел үрiп.Малын сау уға мамырлай басса жеңгейлер,Бақташы жiгiт барлыға «бол!» деп..

Сәбидей шыға алмаған жөргегiнен,Бұлттағы Ай көмек күттi жерде кiмнен...Сары шалдың тарамдаған сақалындайОшақта от күйбеңдейдi жел лебiмен.Сындырып..

Шарайна көктiң шаранасынан шыққан жаңағыШарбы бұлттарды шайқы жел қуып барады.Сүреңсiз күннiң сүт қосқан шайға бiр қанғанАпама ұқсап ашылып қапты..

үууілдепүу-уі үу-уі үууілдепүуілдейсің нені жоқтап, қайран желсарыуайым сарын салып сақарада түр үрлепсандал таудан, сайран белеңселім,уайым емес..

Шайдай ашық көк аспан –Қолшатыры ғаламның.Көк аспанға жол ашқан,Бәсiн қара шамаңның...Қолшатырдың шегi жоқ,Тiреуi жоқ, тiреуi!Жарық барда..

Қыстыгүнi тереземеСары жапырақ кеп жабысты.Жарықтық өзi елегiзе меСағыныш құсап сары жұртындай алыстың.Әлде...Хаты ма екен, бауырлар,Жүрiп келген..

Көзiңнiң тұнықтығынанТүбiндегi малта тастар көрiнет.Көкiрегiмдi көктей өткен жарық нұрдың себiменКөре аламын оны тек.Жел тұрмасын, қамыс кiрпiк, ай..

Көзiм суретке түсiрдiЖазғы таңның мөлдiрiн....Көңiлдегi құсымдыҮркiттi де келдi кiм...Кiм келдi екен, қарашы,Нұр ма, жыр ма,Желiк пе...Сезiмiмнiң..

– Қаланың кварталдарыҚызыққа құмартады әлi...– Қайдағы-ы!Жанғанда неон шамдарыҚамығып сүрен салмадыАй тағы...Түннiң мөрi – мөңiреген Ай,Мөңiремей..

...Дыбыс қалғып, маң бозарып,Солық басып көлеңке,Сап тыйылып даңғазалық,Сабыр тапты кең өлке.Ай аспанның сырға құсапӘшекейлеп өңiрiн.Балқығанда..

Көбiк қар басып,Көк аспан ашылып тұрды.Қансонар түсiп саяттың басын ұқтырды...Ұмсынып көңiл,Ұмтылдық ұмар да жұмарКөзбенен шiркiн көруге асығып..