Жанна елеусіз еңбектері туралы Өлеңдер ✍️

Сен де мендей жаныңды мұңға малыпКөрдің бе? Ай секілді түнде ағарып...Түн ылғи шошытады дүниедегіЕң жақын адамымды ұрлап алып...Уақыт та алып кете..

Қызғалдақтың — даласы бар.Гүлзар бақтың — қаласы бар.Өз ортасын таба алмаған —менің Жаным аласұрар…Адамдардың — ауылы бар.Алаңдардың — қауымы..

Ғашыққа толы ғалам.Әйел боп – жаралаймын!..Қаламды қолыма алам.Айнама қарамаймын...Өмірдің көрмесіненжұлып ап ғұмырымдыкетсем ғой!Ахматова..

Бір Күш бар!Көтереді...Құласаң, құла! Түспей...Мен – жазбасам кетер едібір Қыз – жылап іште...Жақын да. Жат қабақ та.Шат. Шерлі шақтар –..

...Ең Ұлы Сөз жазылды.Ең Сүйікті адамға...Ең Терең көр қазылды.Ең Нәзікке – ғаламда...Ең Қорғансыз тілектіңОл – не Жауы. Не Бауыр...Ең Аяулы..

– Дүниенің ТӨРТ бұрышы бар, – дейді.– қайда Олар?..…сенің Мұңың бір түкпірде қаңғиды.Мен тұратын Жайға – орал…Білгесін бе – Жерұйығын таппасын?Көру..

Қара суық желге бердім сыртымды.Жүрегімде – мәңгі жасыл бақ заңғар…қызғанбашы менің жылы күлкімді,еріп бара жатқан Қар…жымиғаным сәнді етеді..

Пенделерге бере көрші кешірім –Ұлы аспан. Ұлы Тәңір. Ұлы Әлем!Ұмытылып жазатайым есімім,мені біреу «Ұлы» десе жылар ем!..Балалығым, сәтті, сәтсіз..

Өлең!сен-періште шығарсың,қайырылып келіп тұратын…өлмеуі үшін ішімде,өкініші көп бір ақын…Көрмеген ешкім өң-түсін,білмейтін ешкім қабірін…Бармысың..

Көбік шашқан шампандар жүз атылып,абыр-сабыр боп жатыр пейіштегі Ел.Қара Жерге барады ұзатылып,аппақ қарлар үлпілдек Періштелер!Сұлу жорға жегілген..

Жүрегімде басталғандай бір егес..Күн сәулесі жынға тиіп күлегеш,жаңа жылда жұрт сыйлаған ақ Қоян,сеніменен тілдесемін — тірі емес! –Жанымды үнсіз..

Мұң – тауда, өрде – көңіл…Тағы ой түзге қарар.Өтпестей көрген Өмір,күні ертең бізден қалар…Күні ертең сізге қалар –қайыстай етікті арман.Бір өшін..

Құс көрмеймін қаланың аспанынан…қайда кеткен қанатты туыстарым?..жылу іздеп жапанның тастарынан,паналай ма үй асты қуыстарын…бүлкілдетер секемшіл..

Сен де бөтен. Мен де саған бөтенмін…Өз мұңымды өзім үнсіз көтердім…Сен де қиын. Мен де саған қиынмын..шілдедегі аспандай сап тыйылдым…Сен де жаңбыр...

Керек емес ештеңе. Ешкім. Өлең,Мен болайын әндерін естімеген.Күле алмадым қосылып көп тобырға,сорыма орай,олардан естірек ем…Келмейді енді оралғым..

Даланы сүйіп қайтса таң самалы,қарағай қаладағы ән салады…Жаныңнан пыр-пыр ұшса аққу-өлең,Жүректің сезілмейді-ау шаршағаны…Ақпанның артта қалып..

Мен Өлеңді аяймын. Сендер кімді?Алдына оның барасың жылап қалып.Тағдырыңнан теперіш көргеніңді,болмағанын тірлігің тұрақталып.Тағы айтасың жаныңда..