Серік сағынтай өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

«Тот кто умер в этом году, избавлен смерти в следующем...»У.Шекспир.Сен өлген күні —Жек көрер жұрттың күн-түні теңелген күні —Ақтамақ ару отырар..

Дүниенің бір шетінде сен жүрсің,Дүниенің бір шетінде мен жүрмін.Мені көріп сүйсінердей ел бір күн,Сені көріп күрсінердей тең құрбың.Жастық қалды..

(экспромт)Ей, ақеділ ақындары Қарағандының!Қайсыңды табам қарбалас қаладан бүгін?Кеудеңе тығып жүрмісің елге көрсетпей,Алланың көктен ерекше тараған..

Құбыла бетті қан жапты,Күн екен сөнген өртеніп.Көктегі анау шаңдақтықызыл нұр барад көмкеріп.Қалжырап келіп құладым,Жалп етіп өшкен жалындай.Жарқ..

Қош енді, қала, көшеңді кезем соңғы рет,Қара тас тұғыр-көсемді көрем соңғы рет.Жанары жаздың тамшыға тұнар мөлдіреп,Қолында достың бал-сыра тұрар..

Сіздің өмір айт пен той, дырду-думан,Біздің тірлік сымбатты сырдан ада.Сен зымыра, сұр мұзда сырғана да,Ал мен шырақ жағамын бір молада.Менің әлсіз..

(Әзіл)Жер – батпақ, көк қымтанып ыс-шапанмен,Жылап құр қоштасуда қыс шаһармен.Көктемде Һақ Тағала Махаббатты,Балқашқа аттандырды іс-сапармен.Жеті қат..

Алмасып жарық күн мен қараңғы түн,Тұлғаммен ертеңге еніп барам бүтін.Түпсізге қайырылмасқа аттанбаққа,Түбі бір кесіледі адамға үкім.Сол күні кетер..

Жапырағын қайыңның жел ұрлайды,Күздің өңі өзгеше:Өмір. Қайғы.Жас қайыңнан жұлынған жапырақ кеп,Көк теректің ығына дамылдайды.Жел тінтеді тоғайдың..

Ол кезде сен де он бесте, мен де он бесте,Құлын боп қосылып ек елден көшке.Құлдыраң құлыншақ кез ұмыт қалып,Өкінтіп түседі екен өлгенде еске.Ол кезде..

(Русланға)Шулы шаһар астымен тынып ағып,Толқи алмай, ыңырсып, ыңыранып.Жатыр Бұқпа көктемде көсілместен,Тас қаланың баурына бұғып алып.Толқынымен..

Ақтоғайдан ақ қайың-ару көрдім,Жасыл желек жастығы пәк күнәдан.Ай көркіне ғашық боп тағы үлгердім,Cыршыл сезім қамытын тақты маған.Жел өтіне желегін..

Сені күттім — нені күттім?!Көңілге алаң кірді.Жетегінде жел-үміттіңжан — жадау, жанар — мұңлы.Сен келмедің.Шермендемін —жүрегім сызға оранып.Соңғы..

Қыр басында Ай қалғыды,Сары жалқын жайған нұры.Қара түн кеп қамықтырған,Жұбатады ол қай зарлыны?!Қыр басында бөрі ұлыды,(О да — өксікті өмір..

Бір-бір үйдің бір-бір жалғыз ұлы едік,Дос-жақынын бауыр қылған тағдыры.Бір әлемнің жалқы жалқын Күні едік,Кеңістігін кестелеген таң нұры.Үшеуіміз де..

Қара жердің қарт тәніне үңілдім,Көктегі Күн әулиеге сыйындым.Жер астында көне қола дәуірі,Күн астында өркениет дауылы.Қайла-заман үңгіп ойып қоң..

Қатпар-қатпар қара түн,Ақ қар жапқан тұл дала.Қарға-құзғын қанатынҚанға малған, былғаған.Сары сайтан сақ-сақ күл,Сабыры қашқан құдайдың.Жанымды..

Көктемнің желегі желбірепкүлгенде қалаға келген ем.Ол мені күтпеді келді деп,Өз балаң едім ғой мен деген.Аң-таң боп қараймын сәуірге,Қар да жоқ, гүл..

«Жазам деген жыр ма еді азанама?!.»Ғалым Жайлыбай.1.Құба белде қалмағанда гүл-ажар,көрден қашып Қорқыт ата пірәдартұрақ таппай кезген еді..

Жағаға келіп толқындар сүйіп кемерді,Лықсиды кейін бұдан да таппай бір ләззат.Құмдауыт жерді жек көріп кетеді ол енді,Жаралы жанын жайсыздау мұңы..

«Солай да, солай, қарағым...»Мұқағали.Жаздың да соңғы Күні ұшты көккесалыңқы салқын жымиып.Тақалды уайым-қылыш жүрекке,қолқада толқын тұр..

Сары арқа, салқар сағым далам-ай,Толқын да толқын көзді арбар.Көлге бас қойып дамылдағандай,Жезкиік қырлар, жез таулар.Балқашты көлдің бал..

Күз келді, міне, қалаға,Сағыныш түсті сары қымыз толмай сабаға,Найқалған көштің нараду соңы шұбалып,Боздап келеді сіңірі үзілген нар-аға.Кез келді..

Құйрығын бұтқа тығып ап,Маңқ етіп үрді қырт төбет.Зарланып қайда ұлымақ —Ұлығанды ұғар жұрт керек.Ымырттан туған қара кіс,Түн мынау мылқау..

Жолына басты тігіп Һақ Тәңірдің,Боз таңда мақпал қара атқа міндім.Бозаңға боз жусандай бұрлыға өсіп,Көктемде көк Ніл болып ақтарылдым.Ей, Жалған..